ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Οι αγώνες που έχουν τα χαρακτηριστικά ενός τελικού από το αποτέλεσμα του οποίου μπορεί να κρίνεται και όλη η χρονιά, εμπεριέχουν και μπόλικη αγωνία για τους εμπλεκόμενους. Δηλαδή κατά πρώτο λόγο τους αγωνιζόμενους και στη συνέχεια όλο το περιβάλλον: προπονητές, διοικήσεις, φιλάθλους…
Η αγωνία αυτή κρατά μέχρι την ώρα που θα σφυρίξει ο διαιτητής την έναρξη. Από κει και πέρα τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους. Είναι όπως πριν ξεκινήσει μια μάχη. Το διάστημα της αναμονής είναι και το πιο έντονο σε συναισθήματα και το πιο δύσκολο.
Εκεί, το μυαλό, θέλεις δεν θέλεις, στριφογυρίζει σε διάφορα μονοπάτια και πλάθει υποθετικά σενάρια. Πως θα είμαι αν θα κερδίσω, πως θα είμαι αν θα χάσω, αν θα συμβεί το ένα, αν θα συμβεί το άλλο! Πλήθος από ενδεχόμενα σε πλημμυρίζουν. Όλα αυτά παίρνουν τέλος μόλις ξεκινά η αναμέτρηση!
Από τη στιγμή εκείνη και μέσα στον αχό της μάχης, το μυαλό σου καθαρίζει κι αφοσιώνεσαι απόλυτα στα τεκταινόμενα. Οι πιο τυχεροί σ’ αυτή την περίπτωση είναι οι αγωνιζόμενοι. Οι “πολεμιστές”. Διότι οι υπόλοιποι απ’ έξω απλώς παρακολουθούμε ως παρατηρητές, δίχως να είμαστε σε θέση να επηρεάσουμε την εξέλιξη άμεσα. Οπότε θα είμαστε σε ένα μόνιμο “συναισθηματικό ταρατατζούμ” μέχρι να έλθει το τελευταίο σφύριγμα…
Οι αγωνιζόμενοι όμως έχουν ένα βασικό πλεονέκτημα ώστε να μην κυριαρχούνται από διάφορες σκέψεις. Είναι εκείνοι που με την παρουσία τους ορίζουν την εξέλιξη του δρώμενου. Είναι εκείνοι που όλα όσα θα συμβούν θα εξαρτηθούν από τη δική τους δράση. Οπότε δεν έχουν το χρόνο ή το περιθώριο να αναλώνονται σε διάφορα υποθετικά σενάρια. Το μυαλό τους θα είναι επικεντρωμένο στην επόμενη φάση.
Εκεί λοιπόν, θα έχουν εστιάσει οι παίκτες της Αναγέννησης που θα παραταχθούν την Κυριακή το απόγευμα στον αγωνιστικό χώρο του γηπέδου της Κατερίνης. Όσα και να σκεφθούν στο διάστημα της αναμονής μέχρι να έλθει η ώρα έναρξης του αγώνα δεν έχουν καμία σημασία. Την ώρα που θα ξεκινήσει το παιχνίδι θα τα έχουν ξεχάσει όλα.
Ναι, μία αθλητική αναμέτρηση όπως και μία πραγματική μάχη, μπορεί να κριθεί στη συγκυρία. Στο λάθος στην στιγμή, στο παιχνίδισμα της τύχης. Που θα καθίσει η μπίλια δεν μπορεί να το ξέρεις. Όταν όμως είσαι μέσα στο πεδίο ξέρεις κάτι πολύ βασικό: Πως ό,τι και να συμβεί εσύ πρέπει να κάνεις αυτό που μπορείς.
Να δώσεις ό,τι έχεις και δεν έχεις! Να διεκδικήσεις με όλη σου τη δύναμη και την ψυχή σου το στόχο! Αν το κάνεις αυτό είσαι ήσυχος με τον εαυτό σου, οπότε, όποιο και να ναι το αποτέλεσμα, δεν θα χεις να σου καταλογίσεις κάτι. Θα πεις, έκανα αυτό που έπρεπε: Πάλεψα, τα έδωσα όλα.
Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουν όσοι θα παραταχθούν την Κυριακή στην Κατερίνη. Να δώσουν ό,τι έχουν και δεν έχουν για να πάρουν το παιχνίδι. Το αν θα τα καταφέρουν, είπαμε, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Αν όμως οι ίδιοι δώσουν αυτό που μπορούν, ό,τι και να συμβεί, θα είναι “οκ” με τον εαυτό τους.
Και συνήθως όταν δίνεις αυτό που μπορείς, παίρνεις κι αυτό που δικαιούσαι και αξίζεις…
——————————–
«Υπάρχει πάντα περισσότερο πάθος στην επίθεση παρά στην άμυνα»
Τίτος Λίβιος – Ρωμαίος ιστορικός
