Βρισκόμαστε σε μία φάση του «θα τα φτιάξουμε όλα…» από την κεντρική διακυβέρνηση, συνήθως αμελώντας πως η φύση δύσκολα περιμένει τον άνθρωπο πότε θα ενεργήσει για την προστασία του.
Ούτε καν ρωτάει, ούτε που νοιάζεται αν το ανθρώπινο είδος θα τα καταφέρει ή όχι. Η φύση, η κλιματική κρίση, τρέχουν ταχύτερα από τον άνθρωπο, γι’ αυτό στο αντίκρισμα των φαινομένων μένουμε αρχικά άπραγοι, στεκούμενοι ψηλά και μακριά παρατηρώντας τα ορμητικά νερά ή τις πανύψηλες φλόγες.
Ακούμε λοιπόν, για έργα που χαρακτηρίζονται ότι δεν είναι ώριμα να γίνουν, αδύνατο δηλαδή να προχωρήσουν εφόσον βρίσκονται στο σημείο μηδέν. Πληροφορούμαστε ότι έχουμε ανάγκη από νερό, αλλά νερό δεν βρίσκουμε, όχι όπως έχει διαμορφωθεί τουλάχιστον η κατάσταση στον κάμπο, καθώς οι γεωτρήσεις έχουν φέρει στο απροχώρητο τη γη. Ακούμε εξίσου για περιβόητες επενδύσεις στο θεσσαλικό κάμπο, ενώ ακόμη δεν έχουμε συνέλθει από το τελευταίο «χτύπημα».
Ανακοινώσεις εκατομμυρίων για παρεμβάσεις στο θέμα της αποκατάστασης είναι το μόνο που έμελλε να κοιτάμε και να καταγράφουμε, επαναλαμβάνοντας την ίδια τακτική σε σχέση με αυτή του «Ιανού». Προφανώς αυτή, θα έλεγε κανείς, είναι η τυπική διαδικασία δρομολόγησης των έργων, όμως θα ήταν προτιμότερο να έχει αποφευχθεί η απώλεια ενός οκταμήνου με μόνη συζήτηση τα επιχειρήματα των Ολλανδών σε θεωρητικό μόνο επίπεδο.
Δ.Γ.
