Όταν απελευθερώθηκε η Θεσσαλία το 1881 από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αυτό για το νεοσύστατο ελληνικό κράτος, αποτελούσε μία εξέλιξη οικονομικής επιβίωσης, καθώς αποκτούσε έναν από τους μεγαλύτερους σιτοβολώνες της Μεσογείου. Από τότε πέρασαν 140 και πλέον χρόνια και άλλαξαν πολλά στην παγκόσμια και την ελληνική γεωργία, τις ξερικές καλλιέργειες σιτηρών αντικατέστησαν αρδευόμενες δυναμικές εκτοξεύοντας το τζίρο της πρωτογενούς παραγωγής, μέχρι που φτάσαμε στον πόλεμο στην Ουκρανία που μας επέστρεψε στα θεμελιώδη, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Ζητούμενο πλέον είναι η σιτάρκεια. Ο Γουόρεν Μπάφετ έλεγε πως αν δεις το μπακάλη της γειτονιάς να μιλά για μετοχές στο χρηματιστήριο, τότε ήρθε η ώρα να πουλήσεις, γιατί βρίσκεται σε εξέλιξη μια νέα «φούσκα». Παραφράζοντας τη φράση του αυτή θα λέγαμε πως αν δεις την πολιτική ελίτ της Αθήνας να ασχολείται με τον πρωτογενή τομέα, ξαφνικά και να μιλά για σιτάρκεια, τότε έρχεται πείνα και φτώχεια.
Δυστυχώς το πολιτικό μας προσωπικό απέχει πόρρω από τα «θέλω» της κοινωνίας, της αγοράς και της πραγματικής οικονομίας. Είπε προχθές ο πρωθυπουργός στο υπουργικό συμβούλιο ότι θα υποκαταστήσουμε όσο είναι δυνατό το εισαγόμενο φυσικό αέριο από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ) και υδροηλεκτρικά. Λες και τα υδροηλεκτρικά δεν είναι ΑΠΕ, λες και δεν βασίζονται στον αέναο «κύκλο του νερού».
Αυτή η δήθεν αθώα άγνοια υποκρύπτει όμως έλλειψη γνώσεων που μπορεί να αποβούν καθοριστικές στη χάραξη πολιτικής σε αυτή την κρίσιμη περίοδο για τη χώρα και τον πλανήτη. Έτσι ίσως να εξηγείται και η στροφή 180 μοιρών στα έργα του Αχελώου τον περασμένο Σεπτέμβρη από την κυβέρνηση, έργων τόσο σημαντικών αυτή την περίοδο για την παραγωγή ενέργειας και τροφίμων στη χώρα.
Αναφέρθηκε χθες σε συνέντευξή του ο αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης και πρώην πρωθυπουργός κ. Τσίπρας στο μαλακό σιτάρι στο οποίο έχουμε έλλειψη και εισάγουμε, ενώ έριξε την ιδέα να ξανα- καλλιεργήσουμε μαλακό σιτάρι… για να μην μας λείψει το αλεύρι… Μέχρι εδώ δεν υπάρχει κάτι το μεμπτό. Ο κ. Τσίπρας όμως πρόσθεσε, ότι για να το πετύχουμε πρέπει να αντικαταστήσουμε τα βαμβάκια από το μαλακό σιτάρι και εδώ φαίνεται η άγνοια του ιδίου, αλλά και αυτών που τον συμβούλεψαν. Να επεκτείνουμε δηλαδή μια μη αρδευόμενη καλλιέργεια όπως το μαλακό σιτάρι σε βάρος μιας αρδευόμενης καλλιέργειας με προϊόν κατά 90-95% εξαγώγιμο που έχει εξελιχθεί σε εθνικό προϊόν και μας δίνει προστιθέμενη αξία στην πρωτογενή παραγωγή και τη δευτερογενή μεταποίηση, γιατί είναι προφανές ότι στα πολιτικά στέκια πέριξ της πλατείας Κολωνακίου ή των Εξαρχείων «για όλα φταίει το βαμβάκι».
Άλλωστε κάπως έτσι χτίστηκε και ο μύθος τι να τον κάνουμε τον Αχελώο, για να αρδεύουμε βαμβάκια… Έτσι εξηγείται γιατί βγήκαν εκτός ΕΣΕΚ (του Εθνικού Σχεδίου για την Ενέργεια και το Κλίμα) τόσο επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ όσο και στη συνέχεια επί κυβέρνησης ΝΔ, τα υδροηλεκτρικά έργα της Συκιάς και της Μεσοχώρας επί του Αχελώου. Τα έργα του Αχελώου σήμερα όμως που ο Πούτιν απειλεί να κλείσει τη στρόφιγγα του φυσικού αερίου και να σταματήσει τις εξαγωγές αγροτικών προϊόντων σε «μη φιλικές χώρες» προβάλλουν ως λύση για το ενεργειακό – διατροφικό πρόβλημα της χώρας.
Και φυσικά κανένας δεν έχει το πολιτικό θάρρος και να τα γκρεμίσει αφού δεν τα θέλει, ώστε τουλάχιστο να αποκατασταθεί το περιβάλλον στην περιοχή και να εξηγήσει μετά στους πολίτες γιατί σπαταλήθηκαν πάνω από 1,2 δις ευρώ από εθνικούς πόρους για έργα που δεν τα θέλουμε ή δεν τα θεωρούμε χρήσιμα, αφού είναι προτιμότερο να κάνουμε εισαγωγή ενέργειας και τροφίμων.
Άλλωστε εισαγωγέων κράτος είμαστε πάντα και αυτοί – οι εισαγωγείς – διακινούσαν το «μαύρο πολιτικό χρήμα» από τον εμφύλιο και μετά στη χώρα. Και αν με τις ΑΠΕ εννοούμε να δεσμεύσουμε ακόμη μεγαλύτερη έκταση από παραγωγικές γαίες π.χ. στη Θεσσαλία που αντί να παράγουν τρόφιμα, θα γίνονται πάρκα φωτοβολταϊκών (Φ/Β) για μεγάλους εγχώριους «ενεργειακούς παίχτες» και πολυεθνικές, τότε όντως το πράγμα γίνεται πολύ επικίνδυνο για την επιβίωσή μας.
Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά και ο πρόεδρος του Επιμελητηρίου Λάρισας Σωτήρης Γιαννακόπουλος στο «Μαγκαζίνο της Θεσσαλίας» σχολιάζοντας το γεγονός ότι στα Φάρσαλα όπου τα χωράφια είναι μεγάλα και μονοκόμματα και δεν υπάρχει κατάτμηση γης, όπως για παράδειγμα στην Καρδίτσα, θα δει κανείς στη ΡΑΕ να έχουν δεσμευτεί τεράστιες εκτάσεις τα τελευταία δύο χρόνια από μεγάλες πολυεθνικές και ομίλους ενεργειακούς.
«Δεν μπορεί για παράδειγμα η Γερμανία να δεσμεύειτην Ευρώπη για να διατηρήσει τα στερεά καύσιμα στηνπαραγωγή ενέργειας και πέρα από το 2040 και ναχρησιμοποιεί το θεσσαλικό κάμπο ως «πλυντήριο» στοχρηματιστήριο των ρύπων δεσμεύοντας τεράστιες εκτάσεις για πάρκα ΑΠΕ, όταν αυτές θα έπρεπε ναπαράγουν τρόφιμα για τη χώρα και να κάνουμε καιεξαγωγές και όχι να εισάγουμε το 85% των τροφίμων στην Ελλάδα! Υπάρχουν πλαγιές και χέρσες εκτάσεις γιατη δημιουργία φωτοβολταϊκών, είναι ολέθριο λάθος να δεσμεύονται γόνιμα χωράφια » σημείωσε.
Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι ενεργειακή καιδιατροφική κρίση είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις. Όλαέχουν να κάνουν με τις ενεργειακές θερμίδες. Τοενεργειακό νόμισμα είναι το ίδιο και για τον ανθρώπινοοργανισμό που απαιτεί θερμίδες για να διατηρηθεί εν ζωήκαι για την παραγωγή ενέργειας για την παραγωγήτροφίμων και αγαθών, τις μετακινήσεις, τη θέρμανση καιτον κλιματισμό. Και η χώρα , η Θεσσαλία διαθέτουν έναναστείρευτο πλούτο για την παραγωγή ενέργειας, πουείναι η βιομάζα από τις γεωργικές καλλιέργειες και τηνκτηνοτροφία που παραμένει ανεκμετάλλευτη και φυσικά τον πλούτο των χειμέριων νερών που χάνονται στηθάλασσα, ή πολλές φορές προκαλούν καταστροφές μετις πλημμύρες. Τα φράγματα στη Συκιά, τη Μεσοχώραπάνω στον Αχελώο , το Πευκόφυτο, το Μουζάκι και τη Σκοπιά Φαρσάλων μπορούν να παρέχουν πάνω από το 5% στο ενεργειακό μείγμα της χώρας και κυρίως νασυμβάλλουν στην παραγωγή τροφίμων και τη διατήρησητης οικολογικής ισορροπίας.
Αυτό τον πλούτο οφείλαμε να τον αξιοποιήσουμεχθες, ας το πράξουμε τουλάχιστο αύριο, γιατί δενέχουμε και πολλές επιλογές, γιατί όλα δείχνουν πως ηενεργειακή και διατροφική κρίση θα παραμείνουν γιαπολλά χρόνια στον πλανήτη …
Γιάννης Κολλάτος
