«Εμπόλεμη ζώνη» θυμίζουν οι εικόνες που έρχονται από τους χώρους φιλοξενίας που λειτουργούν με κλιμάκια γιατρών, ομάδες διάσωσης και μεγάλο αριθμό εθελοντών για τη στήριξη των πλημμυροπαθών.
Μια διαρκής, συλλογική κινητοποίηση των δημοτών που όσο περνούν οι ώρες το
ενδιαφέρον για προσφορά είναι ακόμη πιο ισχυρό. Άλλωστε, στις δυσοίωνες αυτές ημέρες είναι το μόνο που μας έχει απομείνει: στήριγμα ο ένας στον άλλον, αλληλεγγύη. Ό,τι περνάει από το χέρι μας ακόμη κι αν η τραγωδία ξετυλίγεται μπροστά μας με δυσάρεστα γεγονότα.
Αυτή η εικόνα έλευσης των ελικοπτέρων με πλήρωμα διασωθέντων, που φέρνει την ελπίδα, την αισιοδοξία ότι κάποιοι άνθρωποι μέχρι στιγμής έχουν επιβιώσει της καταστροφής, πως υπάρχει ακόμη ζωή. Συγχρόνως όμως, στο βλέμμα των διασωθέντων διακρίνεται η στεναχώρια για ό,τι άφησαν πίσω, ο τρόμος για όσα βίωσαν, και όσα ακόμη υπομένουν άνθρωποι που παραμένουν εγκλωβισμένοι. Άγνωστο για πόσο διάστημα και κάτω από ποιες συνθήκες προσπαθούν να επιβιώσουν.
Κανονικότητα, λέξη (πλέον) απαγορευτική
Η λέξη που πρέπει να ξεχάσουμε πλέον να χρησιμοποιούμε στην επικοινωνία μας είναι η κανονικότητα. Λέξη που δεν υφίσταται με τα δεινά που έχουμε υποστεί ως κοινωνία, με τις φυσικές καταστροφές, τις απανωτές απώλειες σε κάθε επίπεδο.
Έχουμε δικαιολογημένα χαμηλώσει το κεφάλι, με ένα μυαλό «βουτηγμένο» στην ανησυχία και την απόγνωση, ανήμπορο να αντιδράσει στα μηνύματα που δέχεται. Δεν υπάρχει πλέον χώρος ούτε για κριτική, ούτε για λέξεις για το θρήνο που βιώνουμε για άλλη μια φορά στο Νομό Καρδίτσας, είτε ακόμη και για άλλες πληγείσες περιοχές από φονικές πυρκαγιές κ.α. Η λέξη κανονικότητα «σβήνει» από το λεξιλόγιό μας.
Δεν είμαστε άλλωστε, σε θέση ούτε να την υποσχόμαστε στον κόσμο ούτε να την επιδιώκουμε αφού οι προκλήσεις είναι βαρύτατες, ανθρωπίνως αξεπέραστες. Τουλάχιστον έτσι μοιάζουν οι τραγωδίες όσο συνεχίζουμε να εκτιμούμε, να σχεδιάζουμε και να αξιολογούμε τη ζωή μας με μια κοντόφθαλμη προσέγγιση ως λαός.
Δ.Γ.
