Επικεφαλής στη δουλειά, τα αναγκαία «μπράβο» ως ώθηση και αναγνώριση για να συνεχίσεις να κάνεις ό,τι κάνεις, αλλά και οι ευκαιρίες που δεν έρχονται σε συνάρτηση με το «κοντό» εισόδημα. Αυτές οι σκέψεις απασχολούν τους περισσότερους εργαζόμενους.
Να αλλάξουν μήπως επάγγελμα, να γίνουν αφεντικά του εαυτού τους και να διώξουν τις όποιες σκοτούρες από το μυαλό; Να συνεχίσουν σε ένα πόστο δίχως ορατή προκοπή, ενώ έχουν ξεκινήσει με χαμηλούς, δυσανάλογους μισθούς που υποβαθμίζουν αρχικές τους προσπάθειες; Ή μήπως να περιμένουν καρτερικά την αναγνώριση, η οποία ομολογουμένως ποτέ δεν έρχεται μόνη.
Από τη στιγμή που η κατάσταση της χώρας αντιμετωπίζει έτσι ένα νέο μέλος της κοινωνίας, που δεν αξίζει παραπάνω από ό,τι προσφέρει η… πιάτσα, προς τι ο λόγος να προσπαθήσει κανείς για να κερδίσει την εύνοια αυτών που τους καθηλώνουν εξ αρχής στα… χαμηλά.
Και κάπου εκεί ξεκινάει η αναζήτηση, οι ματιές δεξιά και αριστερά, σε νέες μορφές εργασίας, σε νέα πεδία, σε νέους τόπους, ή και με αλλαγή εργασιακού περιβάλλοντος το οποίο συχνά είναι αυτή η αιτία και όχι η λύση της εγκατάλειψης ενός επαγγέλματος.
Ενδεχομένως αυτές οι σκέψεις υπάρχουν σε πολίτες ανεξαρτήτως μέρους, είτε ζουν στην Καρδίτσα είτε στη μεγάλη πόλη. Και δεν είναι θέμα απόκτησης υλικών αγαθών, αλλά να ζήσει κανείς με αξιοπρέπεια.
Και αν τα Βαλκάνια ανέκαθεν ήταν η περιοχή που δύσκολα μπορούσε ένας πολίτης να «καπελώσει» το κόστος του σπιτιού, αυτή η πραγματικότητα έχει απλωθεί και σε αποδεδειγμένα πιο προχωρημένες χώρες που πλέον δεν… βγαίνει.
Δ.Γ.
