Συμπληρώνεται ένας χρόνος από την τραγωδία των Τεμπών, και ακόμη μετά βίας συνειδητοποιούμε το μέγεθος του πόνου, την απώλεια. Για ένα προδιαγεγραμμένο κακό εξαιτίας της χρόνιας ανεπάρκειας του κράτους, των παθογενειών και της ανθρώπινης αμέλειας.
Έως σήμερα πορευόμαστε με αργές εξελίξεις στην υπόθεση όσον αφορά το δικαστικό τοπίο, με μια σκέψη βαριά από αναπάντητα ερωτήματα. Και εντός αυτής της στεναχώριας υπάρχει μια μάνα, μια οικογένεια που δίνει έναν αδιάκοπο αγώνα για να επανέλθει το παιδί τους. Ας μη ξεχνάμε τον Γεράσιμο, το μοναδικό επιζήσαντα του δεύτερου βαγονιού, ο οποίος βρίσκεται σε κώμα εδώ και έναν χρόνο πλέον.
Ένας αγώνας των γονιών για το πως θα επανέλθει, πως θα απαλύνουν τον πόνο του παιδιού τους, πως θα επουλώσουν πληγές από εκείνο το τραγικό βράδυ. Τα λόγια της μητέρας του Γεράσιμου αποτυπώνουν έναν αγώνα διαφορετικό από εκείνον του δικαστικού.
Και η μητέρα του είπε μεταξύ άλλων τα εξής: «Έναν χρόνο μετά, έχω τόσα πολλά να πω, δεν ήρθε η ώρα. Από την ημέρα του εγκλήματος αυθόρμητα στην αρχή, με προσπάθεια αργότερα, κρατάω τον θυμό. Γιατί επικεντρώθηκα στο πώς και όχι στο γιατί. Πώς να διορθώσω, πώς να γιατρέψω, να σώσω».
Δ.Γ.
