Ιδιαίτερη βαρύτητα δίνουμε στις μαρτυρίες των ατόμων που κουβαλούν μαζί τους αναμνήσεις περασμένων δεκαετιών, διαμορφωμένες μέσα από τη ζωή στις ορεινές περιοχές του Νομού.
Ενδεχομένως η επικαιρότητα να επικεντρώνεται σε ζωτικής σημασίας θέματα για το μέλλον του τόπου και της Θεσσαλίας, αλλά πίσω μας μπορούμε πάντα να αναζητούμε τη ρίζα της παράδοσης, των πρώτων βημάτων ζωής των παλαιότερων και τα ενδιαφέροντα με τα οποία συνόδευαν την καθημερινότητά τους.
Ο αργαλειός λοιπόν βρισκόταν στη μέση του καθιστικού, σε ένα σπιτικό – εργαστήριο για μια γυναίκα της υπαίρθου, όπου χαρακτήριζε τον τόπο της ως το κέντρο του κόσμου. Όπως λένε σήμερα ηλικιωμένες κυρίες, κοιτώντας τον αργαλείο αφημένο σε μια γωνιά, αυτή η ενασχόληση αποτελούσε κάποτε το μέσο για να προικίσουν το σπίτι, και την κόρη φυσικά.
Παράλληλα, αποτελούσε ένα μέσο από το οποίο μπορούσε κανείς να κατασκευάσει προϊόντα τα οποία έπειτα δίνονταν ως αντάλλαγμα σε τοπικές αγορές για χάρη κυρίως τροφίμων. Εργαλείο ενός επαγγελματία, μια παρηγοριά καθημερινή. Ένα μέσο δημιουργικό πολύ πιο κοντά από όσο πιστεύουμε με την τέχνη. Διότι ο αργαλειός ήταν κομμάτι της τέχνης, υγεία που ξεκούραζε το νου και απομάκρυνε τις τότε ανησυχίες.
Δ.Γ.
