Έφτασε λοιπόν η Ελλάδα να είναι η δεύτερη φτωχότερη χώρα στην Ευρώπη μετά τη Βουλγαρία.
Πολλά τα αίτια, αλλά το κυρίαρχο είναι πως με εξαίρεση τον τουρισμό και κάποιες βιομηχανίες τροφίμων στην Ελλάδα υπάρχει ρηχή επιχειρηματικότητα και απουσία παραγωγικού μοντέλου. Με ισχυρό κρατισμό, με κλειστή οικονομία, ελλιπή ανταγωνισμό, με ολιγάρχες (με δουλειές με το κράτος, μίντια και ομάδες), με τα συνδικάτα που συνδιοικούν το δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο όπως αναφέρει ο αρθρογράφος Κώστας Στούπας, θα ξαναέχουμε «Τέμπη» θα ξαναδούμε εικόνες σαν και αυτή στο ΑΤ Αναργύρων και οι πολίτες θα συνεχίσουν να φτωχαίνουν.
Τι γίνεται και στην υπόλοιπη Ευρώπη ενώ πέφτουν οι τιμές σε βασικά καταναλωτικά αγαθά όπως τα τρόφιμα και τα είδη καθαρισμού , χαρτικά κ.λ.π. στη χώρα συνεχίζουν να τραβούν τον ανήφορο οι τιμές τους στα ράφια των μάρκετ; Η χώρα μας είναι η τελευταία στην Ευρώπη των 15 στη συνθήκη της Λισσαβόνας που αφορά τους υγιείς όρους ανταγωνισμού της αγοράς.
Εν ολίγοις στη χώρα μας ο ανταγωνισμός είναι η εξαίρεση και τα ολιγοπώλια και τα καρτέλ ο κανόνας. Πραγματική πολιτική βούληση δεν βλέπουν οι πολίτες που υποφέρουν από την ακρίβεια να υπάρχει και τα διάφορα «καλάθια» λειτουργούν περισσότερο ως επικοινωνιακό τρικ παρά συνεισφέρουν ουσιαστικά στο φρενάρισμα των τιμών των αγαθών. Η πολιτεία βρίσκει ως άλλοθι την έλλειψη υπαλλήλων στις ελεγκτικές υπηρεσίες της αγοράς μετά τις απολύσεις ή την απαγόρευση προσλήψεων που διατάχθηκαν στην εποχή των μνημονίων από τους «θεσμούς».
Αναλυτικότερα στην εφημερίδα Νέος Αγών
