Μέσα στην όλη αγωνία των αγροτών και κτηνοτρόφων για το μέλλον του πρωτογενούς τομέα, την ευλογιά που συρρικνώνει την κτηνοτροφία και οδηγεί σε θανάτωση κοπάδια, τις ειδήσεις περί μείωσης των ευρωπαϊκών πόρων για χάρη άλλων προτεραιοτήτων, είναι η κατάλληλη ώρα να πούμε ένα ειλικρινές, δίκαιο συγνώμη προς αυτούς τους ανθρώπους
που προσπαθούν να κρατηθούν όρθιοι.
«Χτυπημένοι» (και) από το μεγαλύτερο σκάνδαλο στη γεωργία τις τελευταίες τουλάχιστον δεκαετίες, με απώλεια δις ευρώ, τα οποία εκμεταλλεύονταν άτομα που παρίσταναν τους «παραγωγούς» με εικονικά βοσκοτόπια και καλλιέργειες. Ήρθε η ώρα λοιπόν για αυτή τη συγνώμη, την οποία ακούσαμε ελάχιστα ακόμη και τις πρώτες ημέρες από την κυβέρνηση, όταν πρωτο-δημοσιεύονταν συγκλονιστικές λεπτομέρειες για τον ΟΠΕΚΕΠΕ.
Μια ειλικρινής συγνώμη είναι το ελάχιστο, η οποία ούτε κοστίζει, ούτε σώζει το ήδη κακό που βιώνουν οι αγρότες. Ούτε πρόκειται να αλλάξει κιόλας τις ήδη προδιαγεγραμμένες πολιτικές που επιτρέπουν να παρακμάζει ο σημαντικός εθνικός τομέας, η γεωργία.
Αυτή τη στιγμή, κοιτώντας πίσω τις πλημμύρες του «Ιανού» και κυρίως του «Ντάνιελ», με το αυξημένο κόστος παραγωγής και τις παραδόξως χαμηλές τιμές στα καλλιεργητικά προϊόντα, κάποιοι μιλούν για μη αναστρέψιμη κατάσταση. Κάνουν λόγο για την (αγροτική) συρρίκνωση του θεσσαλικού κάμπου, όπως και για την «κρυφή» χρεοκοπία που δεν τη μαρτυρούν οι αγρότες, καθώς συνεχίζουν τον αγώνα τους παρά τα δραματικά μειωμένα νούμερα σε κέρδος.
Ήδη εδώ και χρόνια, έβλεπαν το φως της δημοσιότητας μαρτυρίες αγροτών και κτηνοτρόφων οι οποίοι αντίκριζαν τις επιδοτήσεις τους όλο και πιο μειωμένες σε σχέση με κάθε προηγούμενο έτος. Απορούσαν οι ίδιοι, προσπαθούσαν να βρουν εξηγήσεις, ενώ συγχρόνως διαμαρτύρονταν για το… ανεξήγητο της υπόθεσης, εκτιμώντας τόσο καιρό ποιά είναι η «πηγή του κακού».
Σε τούτο το σημείο που έχουμε φθάσει, το να δικαιώνονται οι αγρότες τώρα που αρκετοί αντιμετωπίζουν ένα όξινο πεδίο στη γεωργία, μοιάζει άνευ ουσίας. Διότι τόσο η Πολιτεία, όσο και οι αρμόδιες αρχές, δεν έχουν καταλάβει ότι ο παραμερισμός των ζητημάτων στον πρωτογενή τομέα, θα οδηγήσει τη χώρα στην απώλεια ενός από τους πιο ζωτικούς τομείς της. Εάν βάλουμε κάτω τη μεταποίηση, τη γεωργία, άντε και τον τουρισμό που μοιάζει οξύμωρο που έχει γίνει σήμερα «σημαία» μας, δεν απομένει κάτι άλλο για να βασιστούμε ως κράτος. Ακόμη και τώρα, που οι απώλειες εξαιτίας της λειψυδρίας και της ευλογιάς μάς πιέζουν ως ανυποχώρητοι «εχθροί», οι κρίσεις στην αγροτιά μοιάζουν να είναι ένα βήμα ή και περισσότερα μπροστά μας.
Κάποια στιγμή, πίσω στη δύσκολη περίοδο των πλυμμυρών, είχαμε θίξει το θέμα των διεκδικήσεων, πως η αντζέντα με τα αιτήματα δεν αλλάζει. Ίσα ίσα μεγαλώνει με κάθε απρόοπτο: από τις καταστροφές έως την απώλεια δις ευρώ στις πλάτες των αγροτών και κτηνοτρόφων. Στο κυνήγι λοιπόν, επαναπροσδιορισμού των αναγκών μας, και ανάλογα τις επικρατούσες συνθήκες προβλήματα παίρνουν την πρωτιά άλλων. Πριν δύο χρόνια ήταν ο αντίκτυπος των πλημμυρών του Ντάνιελ, έπειτα οι αποζημιώσεις, αργότερα οι χαμηλές τιμές δυσανάλογες του κόστους παραγωγής. Και τώρα πλέον, σκάνδαλο και ίσως καθυστερήσεις σε μελλοντικές πληρωμές των αγροτών.
Αναλυτικότερα στην εφημερίδα Νέος Αγών
