ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Όταν η μπάλα, μετά το πέναλτι του Ροντινέι, διέγραφε εκείνη την απίστευτα ψυχοβγαλτική πορεία από το χέρι του Λιβάκοβιτς, στο οριζόντιο δοκάρι και στη συνέχεια αναπηδώντας δύο φορές στην τελική γραμμή της εστίας δίχως να την περάσει, στους φίλους του Ολυμπιακού και ιδιαίτερα στους παλαιότερους… ξυπνούσαν εφιάλτες!
Μνήμες από αδυσώπητα στενάχωρες ευρωπαϊκές βραδιές που τα όνειρα έμειναν πάντα, μ’ έναν… σαδιστικό μεταφυσικό τρόπο, ανεκπλήρωτα!
Η διαιτησία του Παλοτάι στην Πάτρα, το φάουλ του Νταβόρ Σούκερ στην παράταση, ο πανηγυρισμός του Κόντε με το τσιρότο στη μύτη, η βολίδα του Τζέραντ στο Ανφιλντ, τα αλλεπάλληλα γκολ ήττας της τελευταίας στιγμής και πολλά άλλα που μόλις ο Βραζιλιάνος αμυντικός έχανε το πέναλτι «ματς – μπολ» όλα επέστρεφαν σαν κινηματογραφικό “ποτ πουρί” στο μυαλό!
Δεν πρέπει να υπήρξε ούτε ένας από τους παλαιότερους φιλάθλους της συγκεκριμένης ομάδας που να μην το ένιωσε! Ιδιαίτερα εκείνοι οι 80.000 που την παγερή νύχτα του Μαρτίου του 1999 είχαν βρεθεί στο Ολυμπιακό Στάδιο στον προημιτελικό με τη Γιουβέντους 4 μόλις λεπτά μακριά από την απέραντη χαρά της πρόκρισης στην τετράδα του Τσάμπιονς Λιγκ την οποία “έκλεψε” με παμπόνηρο τρόπο ο θεός των ανέμων μέσα από τα τα χέρια του Ελευθερόπουλου!
Εκείνα τα 4 λεπτά διήρκησαν τελικά… 25 ολόκληρα χρόνια!!!
Και η λύτρωση ήλθε λίγο μετά τα μεσάνυχτα της περασμένης Πέμπτης όπου ξορκίστηκαν οι “προαιώνιες κατάρες”, όπου ένας 22χρονος με βλέμμα γερακίσιο πάγωσε με τις αποκρούσεις του το… κολαστήριο που δημιούργησαν 50.000 φίλοι της Φενέρμπαχτσε και ζωντάνεψε μέχρι και τα “τσιμέντα” του γκρεμισμένου παλιού Καραϊσκάκη!
Ένα παιδί που λίγοι πίστευαν ότι μπορεί να “γεμίσει” πληθωρικά” την εστία, που είχε μόλις 2 στις 20 αποκρούσεις πέναλτι μέχρι την ώρα που πήρε θέση έχοντας πίσω του χιλιάδες αφιονισμένους που παρακαλούσαν ν’ ανοίξει η γη και να τον καταπιεί, ένα παιδί, που έβαλε “STOP” στους εφιάλτες και μοίρασε αυτή την άδολη χαρά σε εκατομμύρια ανθρώπους!
Μία χαρά που σκαρφάλωσε μέχρι τον ουρανό…
ΥΓ. Αφιερωμένο στον άγνωστο παππούλη που καθόταν δίπλα μου στη Θύρα 10 του ΟΑΚΑ μέσα στη βροχή το βράδυ της 17ης Μαρτίου του 1999 στον αγώνα του Ολυμπιακού με τη Γιουβέντους και στους αγαπημένους φίλους που έφυγαν από τη ζωή…
