ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Η απαξίωση των εγχώριων πρωταθλημάτων, έχει συντελεστεί εδώ και χρόνια στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ με τη δημιουργία του πριβέ κλαμπ που ονομάζεται Ευρωλίγκα. Μία διοργάνωση στην οποία συμμετέχουν οι ομάδες όχι βάσει των διακρίσεών τους στη χώρα τους, αλλά βάσει των… συμβολαίων που υπογράφουν!
Έχει δηλαδή συντελεστεί προ πολλού αυτό που φοβόντουσαν όλοι ότι θα γίνει στο ποδόσφαιρο με την δημιουργία μιας κλειστής λίγκας που θα συμμετέχουν οι κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης.
Όσοι είναι παλαιότεροι, θυμούνται πως για να συμμετείχες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις μπάσκετ, έπρεπε να είχες καταλάβει κορυφαίες θέσεις στη βαθμολογία των εγχώριων πρωταθλημάτων. Τώρα αρκεί η υπογραφή ενός… συμβολαίου κι ας παίζεις στην ΕΣΚΑΘ!!!
Μάλιστα προσφάτως υπέγραψαν συμβόλαια όλες οι ομάδες που ανήκαν φέτος στο δυναμικό της Ευρωλίγκα, μεταξύ αυτών και οι δύο δικές μας, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός.
Θα είναι δηλαδή το ίδιο κλειστό κλαμπ και του χρόνου, με την διαφορά ότι τη θέση της Βαλένθια θα πάρει η Παρί.
Κι εδώ πλέον ο φίλαθλος αναρωτιέται: Ποιο το νόημα της “φαγωμάρας” των δύο “αιωνίων” για την κατάκτηση του πρωταθλήματος της basket league; Κανένα απολύτως είναι η απάντηση! Το κακό όμως δεν είναι μόνο αυτό, αλλά το γεγονός ότι η ψαλίδα των δύο με τους υπόλοιπους ανοίγει συνεχώς.
Ποιος να τους συναγωνιστεί και πως μπορεί μια διοργάνωση να εμπεριέχει ενδιαφέρον όταν μονίμως διεκδικούν τον τίτλο οι δύο που απέχουν χιλιόμετρα από τους υπόλοιπους; Κι εδώ δεν υπάρχει κανένα νόημα!
Το τελευταίο πρωτάθλημα της Α1 που είχε χρώμα και περισσότερους των δύο διεκδικητών ήταν στις αρχές της μακρινής δεκαετίας του ‘90. Τότε που είχαν ομαδάρες ο Αρης, ο ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός, ο Ολυμπιακός, ακόμη και ο Πανιώνιος με τον Ηρακλή!
Σταδιακά περάσαμε στους… εξής δύο, που μάλιστα κατά περιόδους ήταν και ο… εξής ένας! Ζήσαμε άλλωστε και το παρανοϊκό ο Ολυμπιακός να διαθέτει δύο ομάδες! Μια που έπαιζε στην Α2 και μία που έπαιζε στην Ευρωλίγκα. Κατάσταση… τσίρκο δηλαδή!
Ο λόγος που γίνονται όλα αυτά δεν είναι τίποτα περισσότερο από το… πακέτο! Τα λεφτά που εισπράττουν οι διοργανωτές και όλα τα “τρωκτικά” που νταλαβερίζονται με το χώρο, μέσω χορηγών, διαφημίσεων, τηλεοπτικών και πάει λέγοντας. Με τις ομάδες βέβαια να θέλουν και να απαιτούν κάθε φορά περισσότερα.
Τα λεφτά είναι που θ’ αποτελειώσουν σταδιακά οποιαδήποτε έννοια του αθλητισμού έχει απομείνει από τις ρομαντικές εποχές. Ηδη, τα σπορ είναι εδώ και χρόνια έχουν μετατραπεί σε επιχειρήσεις θεάματος!
Το μόνο στοιχείο που παραμένει ακόμη αναλλοίωτο είναι η αγάπη των φιλάθλων για την ομάδα τους! Πάνω σ’ αυτή άλλωστε πατάνε όλοι για να κερδίζουν. Μέχρι που κάποια στιγμή η “φούσκα” θα σκάσει και δεν θ’ απομείνει τίποτα…
παραΣΠΟΝΤ(ί)ΕΣ
Το μπάσκετ το αγκάλιασε ο Έλληνας με θέρμη λόγω των επιτυχιών που έφερε από τον Αρη πρώτα τη δεκαετία του ‘80 και στη συνέχεια από το έπος της εθνικής το ‘87! Και το αγκάλιασε όχι γιατί ήταν μπασκετόφιλος, αλλά γιατί ήταν απόλυτα στερημένος από επιτυχίες!
Ούτε μετάλλιο στο στίβο δεν είχε να χαρεί πέρα από τη Βερούλη και τη Σακοράφα στο Πανευρωπαϊκό στο ΟΑΚΑ, ενώ στο ποδόσφαιρο το να πλησιάσει ομάδα πρωτιά στην Ευρώπη θεωρούνταν όνειρο θερινής νυκτός!
Μόλις, λοιπόν, ο Αρης και στη συνέχεια η Εθνική πέτυχαν αυτά που πέτυχαν γέμισαν τα γήπεδα. Και φυσικά το άθλημα κατέβηκε ξανά στην Αθήνα με Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό!
Οποτε μία από τις δύο ομάδες δεν πήγαινε καλά στο ποδόσφαιρο, ο κόσμος τους πήγαινε στο μπάσκετ.
Κάτι που συμβαίνει ακόμη και μέχρι στις μέρες μας…
——————-
«Τα συναισθήματα δεν έχουν θέση στο εμπόριο εκτός αν κάνεις εμπόριο μ’ αυτά»
Φρίντριχ Ντέρενματ – Ελβετός συγγραφέας
