Πριν τέσσερα μόλις χρόνια, την αγωνιστική περίοδο 2019-2020, η Αναγέννηση “κατρακύλησε” για πρώτη φορά στην ιστορία της στο τοπικό πρωτάθλημα!
Πριν δύο σεζόν, άλλη μία μεγάλη Θεσσαλική ομάδα, ο Ολυμπιακός Βόλου, δοκίμασε κι αυτός την εμπειρία του υποβιβασμού στα τοπικά και είναι πολύ πιθανό φέτος να βιώσει το ίδιο “έργο” και ο ΑΟ Τρίκαλα!
Η μόνη ομάδα στη Θεσσαλία που φαίνεται να έχει μία “επίπλαστη” ευημερία (εξαιρούμε τον ΝΠΣ Βόλου που είναι προσωπικό δημιούργημα!) είναι η Λάρισα που παίζει τα “ρέστα” της για άνοδο στην Α’ εθνική φέτος (αν δεν τα καταφέρει θα ξεχειλίσουν τα οικονομικά ζητήματα που είναι κάτω από το χαλί), ενώ η Νίκη Βόλου βρίσκεται μεν στη super league 2, αλλά δίχως να καλλιεργεί προσδοκία για κάτι πιο σημαντικό στον κόσμο της.
Τρεις από τις πέντε “βαριές φανέλες” του Θεσσαλικού ποδοσφαίρου, δηλαδή, τα τελευταία χρόνια βρέθηκαν στα έσχατα σημεία της αγωνιστικής ανυποληψίας στην ιστορία τους, γεγονός που αν μη τι άλλο καταδεικνύει και τη γενικότερη κρίση και τα αδιέξοδα που μαστίζουν το επαρχιακό ποδόσφαιρο, απόρροια και της κοινωνικοοικονομικής πραγματικότητας.
Οι εποχές που τα γήπεδα πλημμύριζαν από κόσμο και υπήρχε ανταγωνισμός μέχρι και αντιπαράθεση για το ποιος θα διοικήσει τις μεγάλες ομάδες της θεσσαλικής περιφέρειας, πέρασαν ανεπιστρεπτί και μετά την παρέλαση “φαντομάδων” που βαφτίζονταν “επενδυτές”, ακολούθησε η εποχή όπου αναζητούν διοικήσεις με το… “τουφέκι”!
Ο χαρακτηρισμός “γωνία μαγαζί” που κάποτε συνόδευε τους συλλόγους (μεταξύ αυτών και την Αναγέννηση), σήμερα φαντάζει όχι απλά άκαιρος, αλλά εντελώς αστείος!
Το μόνο που δημιουργούν οι ομάδες σ’ αυτούς που τις αναλαμβάνουν κατά καιρούς με τις απίστευτες στρεβλώσεις που επικρατούν στην οργάνωση και δομή του ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, είναι προβλήματα και χρέη!
Όλο και περισσότερος κόσμος αντιλαμβάνεται πλέον πως αν εξαιρέσουμε τους “μεγάλους” που τους διοικούν και οι ισχυροί οικονομικοί παίκτες της χώρας (για δικούς τους λόγους) και τους “δορυφόρους” τους που διασσφαλίζουν παρουσία στην πρώτη εθνική, το υπόλοιπο “ποδοσφαιρικό κομμάτι” βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Οι ομάδες στηρίζονται στην “τρέλα” κάποιων ανθρώπων που μπαίνουν μπροστά ακόμη και τώρα, αλλά που όσο περνάει ο καιρός και τα αδιέξοδα αντί να μειώνονται αυξάνονται, αραιώνουν!
Το γεγονός μάλιστα ότι με την πληθώρα παραστάσεων που μπορεί να έχει ένας φίλαθλος ακόμη και από την οθόνη του κινητoύ, τον οδηγεί σε απομάκρυνση και αδιαφορία από τα τοπικά δρώμενα, καθιστά ακόμη πιο ζοφερή την πραγματικότητα για τους συλλόγους της επαρχίας.
Τίποτα, λοιπόν, δεν είναι αυτονόητο πλέον, κανείς δεν εγγυάται τη σταθερή διοικητική τους εξέλιξη και είναι κάτι που πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψιν από τις τοπικές κοινωνίες.
Οι “μεγάλοι” και χωρίς εμάς δεν θα πάθουν τίποτα. Οι ομάδες μας όμως, χωρίς “εμάς” απλά δεν θα επιβιώσουν…
Θ.Κ.
