ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Θλίψη, αβάσταχτος πόνος και οργή! Σαν ένα ποτάμι συναισθημάτων που διαπερνούν σύγκορμα όλους όσοι αισθάνονται άνθρωποι απ’ άκρο σ’ άκρο της Ελλάδας…
Η Καρδίτσα, όπως όλη η Θεσσαλία θρηνεί τα δικά της παιδιά. Ο αθλητισμός δεν θα μπορούσε να μείνει ανεπηρέαστος απ’ αυτή τη συμφορά, καθώς μέσα στο “τρένο του θανάτου” επέβαιναν τα νιάτα του!
Μετά την ταυτοποίηση για το χαμό του συμπολίτη 34χρονου Βάιου Βλάχου, γράφτηκε χθες και ο τραγικός επίλογος στο δράμα της οικογένειας του παλιού ποδοσφαιριστή της Αναγέννησης Δημήτρη Κουτσόπουλου.
Ο 20χρονος γιος τους Τάσος, φοιτητής της Γεωπονικής Σχολής Θεσσαλονίκης, από τη λίστα των αγνοουμένων που ήταν αυτές τις ημέρες, πέρασε στη λίστα των παιδιών που έχασαν τη ζωή τους!
Ταξίδευε στο μοιραίο δρομολόγιο τη θεοσκότεινη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου. Γεμάτος χαρά από το τριήμερο που πέρασε στην πόλη του για τις γιορτές των Απόκρεων όπου συνάντησε την οικογένειά του, τους φίλους του, τα αγαπημένα του πρόσωπα, επέστρεφε στη Θεσσαλονίκη για να συνεχίσει τις σπουδές του…
Ανυποψίαστος, όπως όλοι, δεν γνώριζε ότι 12 λεπτά μετά το σταθμό της Λαρίσης είχε στήσει καρτέρι ο θάνατος!
Ουδείς γνωρίζει κάτω από ποιες συνθήκες χάθηκαν τα παιδιά! Λέγεται ότι ο Τάσος ήταν εκείνη την ώρα της σύγκρουσης στο κυλικείο, στα μπροστινά βαγόνια!
Ο τρομερός κρότος, η λάμψη, ο τρόμος και μετά το τίποτα. Το σκοτάδι…
Δεν μπορούσαν τόσες ημέρες οι γονείς του ούτε να κλάψουν το βλαστάρι τους. Δεν το χωράει ο νους δεν μπορεί αυτό το φορτίο να το σηκώσει η ψυχή. Λυγίζεις…
Τραγική φιγουρα ο πατέρας του Δημήτρης που φόρεσε τη φανέλα της Αναγέννησης και τη σπουδαία εποχή το 1993. Ο Τάσος ήταν κι αυτός φίλος της ομάδας (πως θα μπορούσε να είναι αλλιώς), ενώ έπαιξε μικρός και στα τμήματα υποδομής του ΑΣ Καρδίτσας!
Παιδί γεμάτο χαρά, γεμάτο ζωή! Του την αφαίρεσαν…
Η μεγάλη οικογένεια της Αναγέννησης θρηνεί κι αυτή. Όποτε έβρισκε ευκαιρία ο Τάσος ήταν στο γήπεδο, στην εξέδρα μαζί με αγαπημένους του φίλους που είναι συντετριμένοι από το χαμό του.
Ο ίδιος πόνος παντού. Στη Λάρισα, στα Τρίκαλα, στον Τύρναβο στην Καλαμπάκα, στην Κατερίνη. Χάθηκαν παιδιά μας, έσβησαν ανθισμένα χαμόγελα και όνειρα από τα έργα και τις ημέρες των ανευθυνουπεύθυνων, αυτών που κατέστησαν το πιο ασφαλές μέσο συγκοινωνίας που είναι το τρένο μια κινητή “νεκροφόρα”…
«Πως να σωπάσω», τραγουδούσε ο Νίκος Ξυλούρης!
Πως είναι δυνατόν, λοιπόν, να “σβήσουμε τα φώτα” όπως λένε κάποιοι και να μείνουμε σιωπηλοί;
Οχι! Εδώ ουρλιάζουμε. Με όλη τη δύναμη της ψυχής μας για ν’ ακουστεί η φωνή μας παντού. Για να μην επιτρέψουμε να παίξουν ξανά με τη ζωή μας “κορώνα γράμματα”. Να μη ξαναμετρήσουμε νεκρούς την ώρα που κάποιοι μετράνε κέρδη…
Στον φίλο Δημήτρη και στην οικογένειά του στέλνουμε τις πιο θερμές ευχές συμπαράστασης. Επιχειρώντας, έστω κι αν γνωρίζουμε πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, να ελαφρύνουμε με κάποια λόγια παρηγοριάς το ασύγκριτο βάρος που πλακώνει την ψυχή τους…
Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να υποσχεθούμε πως δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
Τουλάχιστον όσοι πιστεύουμε ότι η ζωή μπαίνει παραπάνω από τα συμφέροντα και τα κέρδη…
