Λένε ότι την ιστορία τη γράφουν οι νικητές, ενώ το δίκαιο θα ήταν να τη γράφουν οι ήρωες… Λένε επίσης πως η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Αυτές τις μέρες στους δρόμους του Κιέβου εκτυλίσσεται μία μάχη στις όχθες του Δνείπερου που προσομοιάζει με εκείνη στις όχθες του Βόλγα πριν από 80 χρόνια, την περιβόητη μάχη του Στάλινγκραντ, μόνο που οι επιτιθέμενοι τώρα, ήταν τότε αμυνόμενοι για τη «μητέρα Ρωσία» ενάντια στη Ναζιστική ομάδα στρατιών του Φον Πάουλους…
Η έκκληση του Ουκρανού προέδρου Ζελένσκι προς τους πολίτες του Κιέβου για παλλαϊκή άμυνα με βόμβες μολότοφ ενάντια στα άρματα μάχης των Ρώσων προσομοιάζει με εκείνη του Στάλιν το χειμώνα του ‘42 προς ‘43, προς τους Ρώσους πολίτες να μην εγκαταλείψουν το Στάλινγκραντ και να δώσουν τον υπέρ πάντων αγώνα.
Η πρώτη φάρσα της ιστορίας στα σημερινά δραματικά γεγονότα είναι πως τότε ένα μέρος των Ουκρανών πολέμησαν στο πλάι των Γερμανών στο Στάλινγκραντ, αντιτιθέμενοι στην πολιτική Στάλιν και ίσως εκεί να βασίζει τη ρητορική του και ο Πούτιν όταν αναφέρεται σε νεοναζί-Ουκρανούς πολίτες που πολεμούν εις βάρος των Ρωσικών στρατευμάτων και στη νεοναζιστική κυβέρνηση Ζελένσκι την οποία καλεί να ανατρέψουν οι ίδιοι οι Ουκρανοί.
Η δεύτερη φάρσα έχει να κάνει με τις απειλές του Πούτιν προς Φινλανδία και Σουηδία ότι αν προσχωρήσουν στο ΝΑΤΟ θα τους επιτεθεί. Και το 1939 μετά το σύμφωνο Ρίμεντροπ- Μολότοφ (επί της ουσίας τη συμφωνία με χαρακτηριστικά «λυκοφιλίας» Στάλιν -Χίτλερ) που οδήγησε στο διαμελισμό της Πολωνίας, οι Σοβιετικοί επιτέθηκαν στην Φινλανδία και μάλιστα σχεδόν ηττήθηκαν και ταπεινώθηκαν από ένα κράτος που δεν αριθμούσε πάνω από 3 εκατομμύρια κατοίκους.
Η ιστορία όμως έχει και ηρωικά αμυνόμενους κατοίκους πέρα από το Κίεβο και στην Οδησσό, το Χάρκοβο και τη Μαριούπολη, όπου βρίσκονται εγκλωβισμένοι και 120.000 Έλληνες ομογενείς… Έχει να κάνει και με την ελληνική εκστρατεία στην Ουκρανία το 1919 όταν κλήθηκαν ελληνικές μεραρχίες να ενισχύσουν τους «Λευκούς» (του τσάρου) και τους συμμάχους τους Γάλλους και Άγγλους, έναντι των «κόκκινων» μπολσεβίκων των στρατιωτικών δηλαδή δυνάμεων του Λένιν.
Ανάμεσα στα συντάγματα που είχαν εκστρατεύσει ήταν και το ηρωικό 32ο ευζωνικό (Θεσσαλικό) του Μαύρου Καβαλάρη Νικόλαου Πλαστήρα. Μία εντελώς άστοχη ενέργεια της τότε κυβέρνησης που μας στοίχισε στο τέλος τη Μικρασιατική καταστροφή αφού μετά την υπερίσχυσή του ο Λένιν ενίσχυσε στρατιωτικά τα στρατεύματα του Κεμάλ…
Στα μάτια της παγκόσμιας κοινής γνώμης βέβαια οι αμυνόμενοι είναι οι ήρωες και όσο δεν χτυπά αμάχους ο Πούτιν οι πολίτες της υφηλίου κρατούν ουδέτερη ως ελαφρώς εχθρική στάση απέναντι στους Ρώσους, αναγνωρίζοντάς τους το ελαφρυντικό ότι είναι μία «πληγωμένη» και «στριμωγμένη» στρατιωτική υπερδύναμη από την επέκταση προς Ανατολάς του ΝΑΤΟ και ότι έχει το δικαίωμα της δημιουργίας «ζώνης ασφαλείας».
Άλλωστε υπάρχει και η συμφωνία του Έλβα του 1990-91 που προέβλεπε την αποχώρηση του σοβιετικού στρατού από τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης με την αμοιβαία δέσμευση των δυτικών και νατοϊκών ότι δεν θα επεκταθούν στρατιωτικά πέραν του Έλβα ποταμού (της Τσεχίας δηλαδή και της τότε Ανατολικής Γερμανίας). Συμφωνία που όχι μόνο δεν τήρησε το ΝΑΤΟ, αλλά έφτασε στο σημείο να καταστήσει έδρα του αντί των Βρυξελλών τη Βαρσοβία (!)
Όταν όμως καταφθάσουν και οι 10.000 Τσετσένοι κομάντος και αρχίσουν οι εκκαθαρίσεις αμάχων ή αμυνομένων «πόρτα- πόρτα», τότε θα υπάρξει σίγουρα στροφή της κοινής γνώμης διότι και οι πόλεμοι σήμερα είναι και επικοινωνιακοί. Τότε θα ξεχαστούν και οι φιλοναζιστικές τάσεις όλων εκείνων των δυνάμεων της Ευρώπης που τον αντιμάχονται όπως των Βαλτικών χωρών και της Φινλανδίας, αλλά και της Ουγγαρίας και Πολωνίας όπου θεριεύουν οι εθνικισμοί. Τότε ο Ρώσος πρόεδρος θα μετατραπεί στον αιμοσταγή δικτάτορα που αφαιρεί ανθρώπινες ζωές αμάχων και αθώων πολιτών και η διεθνής κατακραυγή θα κορυφωθεί. Και ο χρόνος θα λειτουργεί εις βάρος του όπως και τα οικονομικά μέτρα και οι κυρώσεις…
Για τούτο, επειδή τα γνωρίζει όλα αυτά ο Πούτιν θα επιδιώξει να «πέσει» το Κίεβο το συντομότερο δυνατό.
Ήδη εφαρμόζει τακτικές αστραπιαίου πολέμου (άλλη φάρσα της ιστορίας το Γερμανικό Blitzkrieg που εφάρμοσε και ο Χίτλερ) στην επέμβαση στην Ουκρανία, από αέρος και με τη χρήση των αρμάτων μάχης, επιτιθέμενος από Ανατολή, Νότο, Βορρά και Δύση.
Γνωρίζει ότι ο χρόνος λειτουργεί εις βάρος του και στο τέλος-τέλος γνωρίζει αυτό που αναφέραμε εισαγωγικά ότι δυστυχώς την ιστορία δεν τη γράφουν οι ήρωες αλλά οι νικητές…
Το ερώτημα πλέον είναι αν θα τα καταφέρει στη μάχη αυτή με το χρόνο.
Γιατί ο χρόνος είναι ο μοναδικός σύμμαχος των ηρώων…
Γιάννης Κολλάτος
