Ένα πολιτικό σύστημα κατώτερο των περιστάσεων, πολίτες στα πρόθυρα παράκρουσης να αγωνιούν και για τη ζωή τους λόγω της έξαρσης της πανδημίας, αλλά και για την οικονομική τους επιβίωση. Το 2020 είναι η χρονιά που έγιναν οι Έλληνες φτωχότεροι και οι Καρδιτσιώτες ακόμη πιο φτωχοί…
Ένας νομός που χτυπήθηκε από τη θεομηνία του αιώνα και συνεχίζει να πλήττεται από το δεύτερο κύμα της πανδημίας και να βλέπεις να γίνεται πρώτη είδηση το αν θα ανοίξουν τα καταστήματα με εποχικά είδη για να στολίσουν τα δέντρα ποιοί, οι «κορονόπληκτοι» ή οι άστεγοι από τις πλημμύρες;
Επί ένα μήνα αναλώθηκε όλο το πολιτικό σύστημα το Σεπτέμβρη για το μέγεθος της μάσκας στα σχολεία, όταν κανένας δεν φορούσε μάσκα, αφού δεν είχε επιβληθεί με νόμο. Και μέσα σε όλα αυτά να ακούς ότι θα γίνει λέει, την Τρίτη τηλεδιάσκεψη για το έργο του Αχελώου, με τη συμμετοχή υπουργών, ένα χρόνο ακριβώς μετά από τις εξαγγελίες και τις υποσχέσεις, όπου δεν έγινε τίποτε στην κυριολεξία από πλευράς κυβέρνησης για το έργο κι ενώ είχαμε δύο ακόμη δυσμενείς αποφάσεις από το Συμβούλιο της Επικρατείας για την έκβασή του…
Τόση επικοινωνία εις βάρος της ουσίας, από μία κυβέρνηση που ψάχνει να βρει τα βήματά της αντιλαμβανόμενη ότι άργησε μάλλον να πάρει μέτρα στο δεύτερο κύμα και πιεζόμενη πλέον από τη ραγδαία εξάπλωση του κορονοϊού…
Και μία αντιπολίτευση που απλά εκμεταλλεύεται τη δυστυχία και την αγωνία των πολιτών και αδυνατεί να προτείνει λύσεις, επενδύοντας ακόμη και στους συνωμοσιολόγους ενίοτε και στη λαϊκή αγανάχτηση, στην επονομαζόμενη και πανδημική κόπωση και ας είναι αυτό επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία.
«Μπουρλότο»…(!) που θα έλεγε και η αείμνηστη Σαπφώ Νοταρά… Παιδιά του κομματικού σωλήνα οι περισσότεροι από την πολιτική μας ελίτ, έφεραν τη χώρα στα πρόθυρα της παράκρουσης, να «παράγει» τους περισσότερους γιατρούς σε σχέση με τον πληθυσμό της σε όλη την Ευρώπη και να μη μπορεί να βρει γιατρούς τώρα που τους έχουμε ανάγκη για να στελεχώσουν τα νοσοκομεία…
Πως φτάσαμε όμως ως εδώ; O “καρκίνος” που κατατρώει τον ελληνισμό γράφει ο Κώστας Στούπας είναι το πελατειακό κομματικό κράτος των αργόμισθων και των πρόωρα και πλουσιοπάροχα συνταξιοδοτηθέντων. Η απουσία κάθε είδους και έννοιας αξιολόγησης και ανταμοιβής της προσπάθειας έχει οδηγήσει στον αφελληνισμό της χώρας από το πλέον δυναμικό κομμάτι του πληθυσμού της.
Οι νέοι γιατροί που τελειώνουν τα ελληνικά ή ξένα πανεπιστήμια φεύγουν για την Ευρώπη, όπου βρίσκουν πολύ καλύτερες συνθήκες δουλειάς, το ίδιο και οι νέοι επιστήμονες της πληροφορικής των οικονομικών, οι μηχανικοί και πάει λέγοντας…
Όταν, όσοι μπορούν και μεταξύ αυτών οι καλύτεροι, φεύγουν στο εξωτερικό αυτό που μένει είναι η αύξηση της πυκνότητας των “ψεκασμένων”, των ανειδίκευτων και εξαρτημένων από τον κρατικό κορβανά ή των συνωμοσιολόγων και των αρνητών της μάσκας και της πανδημίας. Και επειδή και αυτοί ψηφίζουν ενίοτε επενδύει το πολιτικό σύστημα στα πιο ταπεινά κίνητρα των ψηφοφόρων (κοινώς λαϊκίζει) πριονίζοντας το κλαδί στο οποίο προσπαθεί να στηριχθεί η προσπάθεια της χώρας να αφήσει πίσω της μνημόνια και ύφεση και να βγει στο ξέφωτο της ανάπτυξης. Στράτευμα χωρίς αξιωματικούς όμως, χωρίς τα «λαμπρά μυαλά» και τους επιστήμονες, μόνο όχλο μπορεί να συνθέσει και δεν έχει παρά να ελπίζει στην ήττα ή την επιλογή αφέντη.
Το φετινό σκηνικό των Χριστουγέννων στη χώρα δεν έχει νεράιδες, δεν έχει Αγιοβασίληδες και ξωτικά, ούτε καν μαγεμένο χωριό στο Παυσίλυπο. Έχει μόνο απελπισμένους πολίτες που θα ξεχυθούν στην αγορά παραμονές Χριστουγέννων, όταν θα έχουμε άρση των περιοριστικών μέρων και κάπου εκεί των Φώτων θα κλειστούν πάλι μέσα μετά από ένα νέο lockdown, κάτι σαν τους «καλικάτζαρους» δηλαδή ή τα ρογκατσάρια που κυριαρχούν στα τοπικά μας ήθη και έθιμα…
Περιμένοντας την άνοιξη να αρχίσει να επενεργεί το εμβόλιο, ώστε να επιστρέψουμε σε κάποιας μορφής κανονικότητα. Αλλά από τους καλικάτζαρους που πριονίζουν το δέντρο πάνω στο οποίο στηρίζει η χώρα την ανάπτυξή της δεν θα ξεμπερδέψουμε θα εμφανίζονται πάντα, όσο σε αυτή τη χώρα δεν προχωράμε στην επανάσταση του αυτονόητου…
Όσο αδυνατούμε να στηρίξουμε την πραγματική οικονομία, αυτούς που παράγουν πλούτο για τη χώρα και ενδιαφερόμαστε μόνο για τους κομματικούς στρατούς ακόμη και των αργόμισθων, επειδή έχουν πολλούς ψήφους. Αν το ελληνικό κράτος δεν επανιδρυθεί εκ του μηδενός σε εντελώς διαφορετική βάση, δεν υπάρχει κανένας ρεαλιστικός λόγος κάποιος να ελπίζει πως η χώρα αυτή έχει οποιοδήποτε άλλο μέλλον πέραν μιας μακρινής και φτωχής επαρχίας της Ε.Ε. (π.χ. όπως η Σικελία για την Ιταλία) ή αν αποτύχει η Ε.Ε. μιας μακρινής επαρχίας μιας νέας “Οθωμανίας”.
Γιάννης Κολλάτος
