Η κατάσταση με το υδατικό πρόβλημα της Θεσσαλίας είναι απλά ακόμη μία κραυγαλέα απόδειξη της αδυναμίας της δημόσιας διοίκησης να επιλύσει σύνθετα ζητήματα και για τούτο προσφεύγει σε αποφάσεις του ανώτατου δικαστηρίου ΣτΕ για να αποκρύψει τις δικές της αδυναμίες.. Με αφορμή την ημερίδα της ΠΕΔ Θεσσαλίας σήμερα Σάββατο στη Λάρισα που θα γίνει παρουσία του καθ’ ύλην αρμόδιου υπουργού Περιβάλλοντος και Ενέργειας Κώστα Σκρέκα, αρκεί αν αναφέρουμε τα εξής:
Η κυβέρνηση παρά τις κατά καιρούς διακηρύξεις της φαίνεται να αφήνει στο περιθώριο
την επίλυση του προβλήματος με τα ημιτελή έργα του Αχελώου, προχωρά ωστόσο σημαντικά έργα μεσαίου μεγέθους αρδευτικά- αντιπλημμυρικά μέσω του Ταμείου Ανάκαμψης που μετριάζουν αλλά δεν αντιμετωπίζουν στη ρίζα του το πρόβλημα.
Τα διαχειριστικά σχέδια Φάμελλου (2017) των υδάτινων πόρων της Θεσσαλίας δεν θέλουν αναθεώρηση μόνο γιατί δεν περιελάμβαναν τη λύση του Αχελώου , αλλά χρήζουν και επικαιροποίησης με δεδομένο ότι αρκετές από τις παραδοχές εκείνης της περιόδου έχουν ανατραπεί δραματικά από την επιτάχυνση της κλιματικής κρίσης. Για παράδειγμα ο Πηνειός έχει πάψει να είναι ποτάμι, με συνεχή ροή, τα τελευταία δύο-τρία καλοκαίρια δε,
είναι ρυάκι, καθώς στερεύει σε ένα μήκος 40 περίπου χιλιομέτρων από Καλαμπάκα
μέχρι Τρίκαλα.
Σημειωτέον ότι για αυτά τα διαχειριστικά σχέδια έχει ήδη ξεκινήσει η διαδικασία διαβούλευσης αναθεώρησής τους σε άλλες περιφέρειες, κάτι που δεν έχει συμβεί στην περιφέρεια Θεσσαλίας με ευθύνη και του αρμόδιου υπουργείου Περιβάλλοντος, παρά
το γεγονός ότι εκπνέει το 2021 και θα τεθούν σε εφαρμογή από το 2022 μέχρι το 2027.
Αξίζει να τονιστεί πως στα διαχειριστικά του 2014 (συγκυβέρνηση ΝΔ- ΚΙΝΑΛ) δεν υπήρχε το έργο του ταμιευτήρα Μουζακίου με τη λογική ότι θα προχωρούσε και θα ολοκληρωνόταν το έργο μεταφοράς νερού από τον Αχελώο (φράγμα Συκιάς) μέσω
της σήραγγας της Δρακότρυπας προς τη Θεσσαλία . Τα έργα αυτά βέβαια έχουν εγκαταλειφτεί εδώ και μια δεκαετία στην τύχη τους.
Στα δε διαχειριστικά σχέδια Φάμελλου του 2017 (κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ ), όπου
γίνεται μία λογιστική έκθεση του υδατικού ελλείμματος που ανέρχεται στα 500 εκατομμύρια κυβικά μέτρα νερού, προβλέπεται η κατασκευή φράγματος στο Μουζάκι δυνατότητας ταμίευσης μόλις 20 εκατομ. κυβ, μέτρων νερού, άρα χάνει και το χαρακτήρα της αντιπλημμυρικής θωράκισης της κοιλάδας του Παμίσου, γιατί ο «Ιανός» απέδειξε πως από την περιοχή ρέουν δεκάδες εκατομμύρια κυβικά μέτρα σε περίπτωση πλημμυρικών φαινομένων.
Επίσης είναι ενδεικτικό ότι τα σχέδια Φάμελλου αναφέρουν και την κατασκευή πεδινών λιμνοδεξαμενών ύψους 75 εκατομμυρίων ευρώ , που αναμένεται να δεσμεύσουν 25.000 στρέμματα γόνιμης γης στον κάμπο, για τα οποία δεν υπάρχουν ούτε καν αναγνωριστικές εκθέσεις.
Το πλέον ανησυχητικό είναι πως από την τωρινή ηγεσία του ΥΠΕΝ δεν διαφαίνεται πρόθεση κατασκευής ενός σημαντικού έργου μεσαίας εμβέλειας όπως είναι το φράγμα της Πύλης λόγω προβλημάτων με τις απαλλοτριώσεις, ενώ παρόμοια προβλήματα ίσως ακόμη πιο σημαντικά υπάρχουν και για το φράγμα Μουζακίου.
Για το οποίο φράγμα Μουζακίου διαφαίνεται ωστόσο πολιτική βούληση από τη μεριά της κυβέρνησης να κατασκευαστεί, με παρόμοιο τρόπο (ΣΔΙΤ) όπως και το φράγμα στον Ενιπέα στη Σκοπιά Φαρσάλων, λόγω του καταλυτικού ρόλου που θα έπαιζαν στην αντιπλημμυρική προστασία Φαρσάλων και Καρδίτσας όπως διαφάνηκε στον «Ιανό».
Είναι προφανές λοιπόν πως ακόμη και με επικαιροποίηση των διαχειριστικών σχεδίων
το υδάτινο έλλειμμα της Θεσσαλίας με τα υπάρχοντα έργα που είναι σε εξέλιξη ή πρόκειται να δρομολογηθούν δεν επιλύεται ούτε το 20 με 30% του προβλήματος της Θεσσαλίας σε ότι αφορά τα επιφανειακά ελλείμματα νερού πολύ δε περισσότερο δεν επιλύεται το πρόβλημα των 3 δις. κυβικών μέτρων ελλείμματος στον υπόγειο υδροφόρο ορίζοντα του θεσσαλικού κάμπου…
Συνεπώς χωρίς τη μεταφορά 250 εκατομμυρίων κυβικών μέτρων νερού από τον Αχελώο προς τη Θεσσαλία ο κάμπος οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια σε ερημοποίηση πολύ ενωρίτερα μάλιστα καθώς το φαινόμενο της κλιματικής κρίσης είναι πλέον δυναμικό
και επιταχυνόμενο. Ακούμε κατά καιρούς διάφορες φωνές με υποτιθέμενη οικολογική ευαισθησία να τονίζουν ότι η εκτροπή του Αχελώου θα είναι επιζήμια για το περιβάλλον της Δυτικής Ελλάδας, αλλά κανείς δεν αναλογίζεται πως με την υπάρχουσα κατάσταση καταστρέφεται το περιβάλλον της πιο γόνιμης πεδιάδας της χώρας, της θεσσαλικής ,
το ίδιο και το περιβάλλον στην περιοχή της Αργιθέας.
Άρα εύλογα καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα πως θα πρέπει πλέον οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας να σταματήσουν το «επικοινωνιακό κρυφτούλι» και τα συνθήματα «υπέρ ή κατά του Αχελώου» και να ξεκαθαρίσουν αν θα ολοκληρώσουν το έργο στην πράξη. Διαφορετικά θα πρέπει να έχουν το πολιτικό θάρρος να προχωρήσουν στην κατεδάφιση των έργων που κόστισαν πάνω από 700 εκατομμύρια ευρώ συνολικά από εθνικούς πόρους και στην αποκατάσταση του περιβάλλοντος στην μπαζωμένη κοίτη του Κουμπουριανίτη πριν «πνιγεί» η Θεσσαλία σε περίπτωση έντονων καιρικών φαινομένων, από τη σήραγγα της Δρακότρυπας και τότε οι ευθύνες θα αποδοθούν σε όλους όσους εμπαίζουν και τους Θεσσαλούς και τους έλληνες πολίτες εν γένει…
Φυσικά μία τέτοια λύση θα σήμαινε εγκατάλειψη της υδροηλεκτρικής ενέργειας (τα έργα της Μεσοχώρας και της Συκιάς σχεδιάστηκαν για να συνεισφέρουν καθαρή «πράσινη» ενέργεια 320 ΜW ετησίως ) σε έργα που κατασκευάστηκαν από τη ΔΕΗ για αυτό το σκοπό και παράδοση της χώρας στις διαθέσεις του Πούτιν με το εισαγόμενο φυσικό αέριο.
