ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
ΣΗΜΕΡΑ Μεγάλη Παρασκευή, τις “ΣΠΟΝΤΕΣ” τις… υπογράφει ο Αυστριακός ψυχαναλυτής Βίλχελμ Ράιχ με αποσπάσματα από το βιβλίο του “Άκου Ανθρωπάκο” που έγραψε το 1948…
Πάμε λοιπόν:
«…Δε σʼ αγαπούν ανθρωπάκο, σε περιφρονούν, επειδή περιφρονείς τον εαυτό σου. Σε ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά. Γνωρίζουν τις χειρότερες αδυναμίες σου, όπως θα έπρεπε να τις γνωρίζεις εσύ. Σε θυσίασαν σʼ ένα σύμβολο κι εσύ τους έδωσες τη δύναμη να σʼ εξουσιάζουν. Εσύ ο ίδιος τους αναγόρευσες αφεντικά σου και συνεχίζεις να τους στηρίζεις, παρόλο που πέταξαν τις μάσκες τους. Στο είπαν κατάμουτρα: “Είσαι και θα είσαι πάντα κατώτερος, ανίκανος να αναλάβεις την παραμικρή ευθύνη”. Κι εσύ τους αποκαλείς καθοδηγητές και σωτήρες και φωνάζεις “ζήτω, ζήτω”…»
___✒___
«…Σταμάτα κλέφτη! Είναι ξένος, είναι μετανάστης. Ενώ εγώ είμαι Γερμανός, Αμερικανός, Δανός, Νορβηγός!»
Άδικα χολοσκάς, ανθρωπάκο! Είσαι και θα παραμένεις πάντα μετανάστης και απόδημος. Μετανάστευσες σε τούτον εδώ τον κόσμο ολότελα τυχαία και θα φύγεις από δω δίχως φανφάρες. Στριγκλίζεις επειδή φοβάσαι, φοβάσαι θανάσιμα. Νιώθεις ότι το σώμα σου γίνεται όλο και πιο άκαμπτο, στεγνώνει όλο και περισσότερο. Γι’ αυτό φοβάσαι, γι’ αυτό φωνάζεις την αστυνομία σου. Μα μπρος στην αλήθεια η αστυνομία σου είναι ανίσχυρη. Σε μένα τρέχει ο αστυφύλακάς σου όταν έχει προβλήματα. Η γυναίκα του δεν είναι καλά, τα παιδιά του είναι άρρωστα. Η στολή και το περίστροφο κρύβουν καλά την ανθρώπινη υπόστασή του. Από μένα όμως δεν μπορεί να κρυφτεί. Εγώ, βλέπεις, τον είδα γυμνό τον αστυφύλακά σου…»
___✒___
«…Όταν σέρνεις χιλιάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά στους θαλάμους αερίων, απλά υπακούς εντολές. Έτσι δεν είναι, ανθρωπάκο; Και είσαι τόσο αθώος, που δε γνωρίζεις ότι γίνονται τέτοια πράγματα. Είσαι ένας φτωχοδιάβολος, που η γνώμη του δε μετράει. Άσε που δεν έχεις καν γνώμη. Και ποιος είσαι, στο κάτω- κάτω, που θα ανακατευτείς στην πολιτική; Ξέρω, ξέρω! Τα έχω ξανακούσει αυτά, άπειρες φορές. Μα ύστερα διερωτώμαι: Γιατί δεν κάνεις σιωπηλά το καθήκον σου, όταν κάποιος σοφός σού λέει ότι εσύ και μόνο εσύ είσαι υπεύθυνος για τις πράξεις σου, ή προσπαθεί να σε πείσει να μη δέρνεις τα παιδιά σου, ή σε εκλιπαρεί για χιλιοστή φορά να μην υπακούς σε δικτάτορες; Τι γίνεται το καθήκον σου, η αθώα υπακοή σου, σε τούτη την περίπτωση; Όχι, ανθρωπάκο, όταν μιλάει η αλήθεια, εσύ κωφεύεις. Ακούς μόνον εκείνους που κομπάζουν κι έπειτα φωνάζεις, «Ζήτω! Ζήτω!» Είσαι δειλός και σκληρόκαρδος, ανθρωπάκο. Δεν έχεις συναίσθηση του πραγματικού σου καθήκοντος, το οποίο είναι να είσαι άνθρωπος και να διαφυλάττεις την ανθρωπότητα. Μιμείσαι τους σοφούς με το χειρότερο τρόπο, ενώ τους τρομοκράτες άψογα. Οι ταινίες και τα ραδιοφωνικά σου προγράμματα είναι γεμάτα φόνους…»
___✒___
«…Το ξέρω, ανθρωπάκο, ότι συνηθίζεις να βγάζεις αμέσως τρελό όποιον σου λέει αλήθειες που δε σου αρέσουν. Θεωρείς τον εαυτό σου «φυσιολογικό»! Μάντρωσες τους τρελούς και μείνατε οι φυσιολογικοί να κουμαντάρετε τον κόσμο. Τότε, λοιπόν, ποιος φταίει για όλα τα στραβά και τα ανάποδα; Όχι εσύ, φυσικά. Εσύ κάνεις απλά το καθήκον σου. Επίσης, ποιος είσαι για να ‘χεις δική σου γνώμη; Ναι, ξέρω, δε χρειάζεται να μου τα ξαναπείς. Μα δεν είναι για σένα που ανησυχώ, ανθρωπάκο! Όμως, όταν σκέφτομαι τα παιδιά σου, όταν συλλογιέμαι πως τα βασανίζεις, προσπαθώντας να τα κάνεις «φυσιολογικά» σαν κι εσένα, σχεδόν θέλω να γυρίσω πίσω και να κάνω ό,τι περνά από το χέρι μου για να σταματήσω τα εγκλήματά σου. Ξέρω, όμως, ότι έχεις πάρει τα μέτρα σου για να με αποτρέψεις, διορίζοντας υπουργούς παιδείας και κοινωνικής πρόνοιας….
___✒___
«…Θα ‘χεις μια καλή, εξασφαλισμένη ζωή όταν το δώρο της ζωής θα σημαίνει για σένα περισσότερα από την εξασφάλιση, ο έρωτας περισσότερα από το χρήμα, η ελευθερία σου περισσότερα από την κοινή ή κομματική γνώμη· όταν το αίσθημα που εμπνέει η μουσική του Μπετόβεν ή του Μπαχ γίνει το κυρίαρχο αίσθημα της ζωής σου -το έχεις μέσα σου, ανθρωπάκο, κάπου βαθιά, στα μύχια της ύπαρξής σου. Όταν το σκεπτικό σου εναρμονιστεί, αντί να συγκρούεται, με τα συναισθήματά σου· όταν μάθεις να αναγνωρίζεις δύο πράγματα στον καιρό τους, τα χαρίσματά σου και το πέρασμα του χρόνου από πάνω σου.
Όταν θα επιτρέψεις στον εαυτό σου να καθοδηγείται από τις σκέψεις των μεγάλων σοφών κι όχι από τα εγκλήματα των μεγάλων πολεμιστών. Όταν θα πάψεις να δίνεις περισσότερο βάρος στα πιστοποιητικά γάμου, παρά στον έρωτα μεταξύ του άντρα και της γυναίκας.
Όταν θα μάθεις να αναγνωρίζεις έγκαιρα τα λάθη σου κι όχι κατόπιν εορτής, όπως κάνεις σήμερα. Όταν θα πληρώνεις τους άντρες και τις γυναίκες που διδάσκουν τα παιδιά σου περισσότερα από όσα δίνεις στους πολιτικούς σου. Όταν θα σε εμπνέουν οι αλήθειες και οι τυπικότητες θα σε αηδιάζουν· όταν θα επικοινωνείς με τους συντρόφους εργάτες σου στις άλλες χώρες άμεσα, δίχως διπλωματικούς μεσολαβητές. Όταν η ερωτική ευτυχία της έφηβης κόρης σου αντί να σε εξοργίζει, όπως κάνει σήμερα, θα πλημμυρίζει χαρά την καρδιά σου. Όταν θα κουνάς απλά το κεφάλι σου στην ανάμνηση της εποχής που τιμωρούσαν τα μικρά παιδιά επειδή άγγιζαν τα γεννητικά τους όργανα. Όταν τα ανθρώπινα πρόσωπα που θα συναντάς στο δρόμο, δε θα είναι τραβηγμένα από τη δυστυχία και τη θλίψη αλλά θα λάμπουν από αίσθημα ελευθερίας, ζωτικότητα κι εσωτερική γαλήνη. Όταν τα σώματα των ανθρώπων θα πάψουν να κινούνται επί της γης μονοκόμματα, με άκαμπτες λεκάνες και παγωμένα γεννητικά όργανα…»
Καλή Ανάσταση στις ψυχές μας…
