ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Ήταν ένα εφιαλτικό βράδυ. Πράγματι…
Το τελικό σκορ (5-2) δεν αφήνει περιθώρια για περισπούδαστες αναλύσεις.
Ωστόσο επειδή εμείς δεν είμαστε απ’ αυτούς που ασπάζονται τη ρήση ότι οι “νίκες έχουν πολλούς πατεράδες, αλλά οι ήττες είναι ορφανές” θα το προσεγγίσουμε με το δικό μας τρόπο.
Η Αναγέννηση δεν υπήρχε στο πρώτο σαρανταπεντάλεπτο στο γήπεδο της Ξάνθης. Παρουσιάστηκε, όπως γράφουμε και στην έντυπη έκδοση του “Νέου Αγώνα της Δευτέρας”, το… φάντασμά της!
Οι συγκυρίες που “χτίζουν” ενα ματς είναι πολλές κι εδώ πήγαν όλες ανάποδα!
Το λάθος του Γκέκα στο 7′, το 2-0 που ακολούθησε στο 20′ χωρίς η Ξάνθη να έχει μπει καν στην περιοχή, το αστείο πέναλτι που κατελόγισε ο διαιτητής στο 36′, διαμόρφωσαν ένα σκορ που δεν το πίστευαν ούτε οι γηπεδούχοι!!!
Η μία σφαλιάρα πίσω από την άλλη δηλαδή…!!!
Μετά χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια και θα μπορούσε να έλθει ακόμη και ένας απίστευτος διασυρμός! Ιδιαίτερα όταν μπήκε το έξοχο γκολ του Τσέλιου στο 39′ και στη συνέχεια του Αλι Μπαμπα στο 70′, κλείναμε τα μάτια να μην έλθουν τα χειρότερα!
Ευτυχώς ένα “ψήγμα ζωής” ξεπήδησε μέσα από την “τέφρα” της ομάδας και αντέδρασε μειώνοντας σε 5-2 προς το τέλος, βάζοντας λίγη… ζάχαρη σ’ αυτό το πολύ πικρό “ποτήρι”!
Να καθίσεις να μιλήσεις για την διαιτησία μετά από ένα τέτοιο σκορ είναι αστείο. Εστω κι αν ο ρέφερι έδωσε ένα πέναλτι που υπήρχε μόνο στο μυαλό του.
Να καθίσεις να πεις για τον αντίπαλο που σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε καταιγιστικός κι όμως κατόρθωσε να πετύχει πέντε γκολ σαν σε προπόνηση, επίσης θα είναι εκτός τόπου και χρόνου.
Αυτό που πρέπει να κάνεις εδώ είναι ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ και βεβαίως σοβαρή ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ.
Υπάρχουν μερικές ήττες που είναι ακόμη πιο χρήσιμες από τις νίκες! Το διδάσκει η ίδια η ζωή. Δεν αποδομούνται οι ομάδες που έχουν χτίσει αυτά τα σπουδαία που χτίζει από φέτος η Αναγέννηση μετά από μια κακή παρουσία.
“Καφενειακού” τύπου αποδομητικές προσεγγίσεις απο τύπους που περιμένουν στη γωνία για να πουν τη βλακεία τους επίσης δεν πρέπει να λαμβάνονται υπόψιν. Άλλωστε έχουμε χορτάσει στην Καρδίτσα απ’ αυτές και είναι και μια απάντηση στο ερώτημα γιατί ποτέ δεν ζήσαμε την υπέρτατη διάκριση.
Μένουμε στο χειροκρότημα των παιδιών που ταξίδεψαν στην ακριτική Ξάνθη για να δώσουν σε τέτοιες συνθήκες το παρών στην εξέδρα και παρά την πίκρα τους στάθηκαν δίπλα στην ομάδα σ’ αυτό το κακό βράδυ και έκαναν την διαφορά!
Αυτό που κάνει κάποιος όταν αγαπάει: Στηρίζει στα δύσκολα!
Σ’ ο,τι αφορά για τους εντός των τειχών της ομάδας; Σκληρή αυτοκριτική, ανάλυση των δεδομένων, των λαθών, της ενέργειας που δεν βγήκε στο χορτάρι, του “πελαγώματος” που επικράτησε σε κάποιο σημείο και το βλέμμα μπροστά…
Οχι μόνο δεν έχει χαθεί τίποτα, αλλά είναι πολλά αυτά που μπορούν να κατακτηθούν!
Συνεχίζουμε…
