ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Τη θλιβερή είδηση την πληροφορηθήκαμε στο στούντιο, την ώρα της εκπομπής “Στη Σέντρα”, την περασμένη Κυριακή από τον Σπύρο Μπαξεβάνο. Ο Βολιώτης Γιώργος Καλέργης σε ηλικία 64 ετών, έβαλε τέλος στη ζωή του και απαγχονίστηκε μέσα στο μαγαζί του! Ένας πολύ δραστήριος άνθρωπος για όσους τον γνώριζαν, που προστέθηκε στη μακάβρια λίστα χιλιάδων συνανθρώπων μας που αποφάσισαν την αυτοχειρία τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα!
Πάνω από 5.000 σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, πριν μάλιστα ξεσπάσει ο εφιάλτης της πανδημίας του κορωνοϊού και τα παρεπόμενα που έχουν αναποδογυρίσει ακόμη περισσότερο τη ζωή εκείνων που πλήττονται πάντα από τις κρίσεις. Των πολλών δηλαδή!
Γιατί από τις κρίσεις, ως γνωστόν, υπάρχουν και εκείνοι οι λίγοι… “εκλεκτοί” που θησαυρίζουν, όπως συνέβαινε και επι “μνημονιακών προσαρμογών”, όπως συμβαίνει και τώρα στον καιρό της πανδημίας η οποία είναι “βούτυρο στο ψωμί” για κάποιους!
Έφυγε λοιπόν αυτός ο ωραίος άνθρωπος που είχε ένα κεντρικό και γεμάτο μαγαζί στο Βόλο, ήταν ιδιαίτερα αγαπητός σε όσους τον γνώριζαν κι άφησε πίσω και τρία παιδιά! Έκαναν το γύρο της Ελλάδας τα τελευταία του λόγια που έγραψε στον προσωπικό του λογαριασμό στο διαδίκτυο:
“Τελικά δεν ξέρω πόσοι θα επιβιώσουν μετά από τα τραγικά και ελλιπή μέτρα που παίρνουν με δικτατορικό τρόπο οι κυβερνώντες, που αυτοί δεν έχουν να χάσουν τίποτα από το μισθό τους, πόσες επιχειρήσεις θ’ αφανιστούν. Εκείνο που είναι πιο επικίνδυνο, θα το πω με λόγια του Αινστάιν: Ο κόσμος θα υποφέρει όχι από εκείνους που κάνουν το κακό, αλλά από εκείνους που τους βλέπουν και δεν μιλάνε!!! Καληνύχτα”!
Μένουμε στην τελευταία φράση. Για εκείνους που βλέπουν αλλά δεν μιλάνε! Για εκείνους που έχουν υποταχθεί και πιστεύουν ότι το πρόβλημα αφορά μόνο στους άλλους και ποτέ στους ίδιους! Είναι όλη η ουσία, είναι όλη η αλήθεια, είναι όλο το νόημα!
Όσοι βιαστούν να μιλήσουν για ψυχολογικά προβλήματα, για προσωπικές δυσκολίες, για ιδιαίτερες καταστάσεις, κάθε φορά που ένας άνθρωπος αποφασίζει το “τέλος” του, ξεχνάνε το βασικότερο: Το αδηφάγο περιβάλλον που δημιουργεί όλα τα παραπάνω.
Τουλάχιστον μέσα σ’ αυτό τον κουρνιαχτό, να μη χάσουμε την έγνοια για τον διπλανό μας! Να μην μετατραπούμε σε άψυχα όντα που θα περιχαρακωθούν φοβισμένα μέσα από ένα τείχος απομόνωσης! Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος!
Ακόμη και η μεγαλύτερη καταστροφή αντιμετωπίζεται με την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα! Είναι το τελευταίο προπύργιο για να διατηρήσουμε την ανθρώπινη υπόστασή μας! Κι αυτό προσπαθούν να το αλώσουν! Οχι, δεν πρέπει να τους το επιτρέψουμε και πολύ περισσότερο να τους κάνουμε τη χάρη να τους απαλλάξουμε απο την παρουσία μας!
παραΣΠΟΝΤ(ί)ΕΣ
To φαινόμενο των αυτοκτονιών, σε τέτοια έκταση στην Ελλάδα, δεν υπήρξε ποτέ! Ούτε στις πιο δύσκολες και μαύρες (δεν ήταν και λίγες) περιόδους που πέρασε η χώρα στη σύγχρονη ιστορία της! Αυτό που συμβαίνει από το 2010 και συνεχίζεται στις μέρες μας είναι πρωτοφανές!
Η επαφή
Δεν χρειάζεται εξήγηση των ειδικών! Το καταλαβαίνει και το πιο απλό μυαλό. Πέρα από τον καταποντισμό του κοινωνικού ιστού, έχει χαθεί και η ουσιαστική επικοινωνία των ανθρώπων. Στην εποχή της “επικοινωνίας” με την τεχνολογική επανάσταση, έχει χαθεί η ζεστή και ανθρώπινη επαφή!
Ενοχοποιούνται!
Η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη, η συμπόρευση όχι μόνο δεν ενθαρρύνονται, αλλά ενοχοποιούνται! Για να φθάσουμε ακόμη και στο “απαγορεύονται οι συναρθροίσεις” της πανδημίας, το οποίο να μην είστε καθόλου σίγουροι ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί με την πρώτη ευκαιρία και μετά! Ο φιλοτομαρισμός και ο “σώζων εαυτόν σωθήτω” σε αποθέωση!!!
Αποκούμπι…
Ζεις σ’ εναν κόσμο με χίλιες δυνατότητες επικοινωνίας αλλα ουσιαστικά κλείνεσαι συνεχώς στο καβούκι σου! To “κοίτα τη δουλειά σου για να μη μπλέξεις” είναι το σύνθημα! Κι έτσι έρχεται η στιγμή, που… μπλέκεις άγρια! Απλώνεις το χέρι για να βρεις ένα αποκούμπι και δεν βρίσκεις άνθρωπο!
Στη μοναξιά!
Ακόμη κι εκεί στις χιλιάδες “επαφές” σου στο διαδίκτυο, ψάχνεις και κατα βάθος νιώθεις ότι μιλάς με… οθόνες και όντα που το “καθένα κοιτάζει τη δουλειά του” και βυθίζεσαι όλο και περισσότερο στη μοναξιά…
Οι «κοίτα τη δουλειά σου»
Άρα, εναπόκειται στον καθένα μας να ψάξει να βρει τις επαφές του! Να επιδιώξει τη συμπόρευση με συνανθρώπους, να μοιραστεί στεναχώριες και χαρές, να συμμετάσχει σε κάτι συλλογικό που θα έχει ως κέντρο τον άνθρωπο και τη βελτίωση της ποιότητας ζωής του. Γιατί ποιότητα ζωής δεν μπορεί να υπάρξει δίχως το ανθρώπινο “πάρε και δώσε”. To “κοίτα τη δουλειά σου” σε οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο αδιέξοδο. Γιατί όπως διαπιστώνουμε και στις άγριες ημέρες που ζούμε (οι οποίες θ’ αγριέψουν ακόμη περισσότερο), πολλοί απ’ αυτούς που “κοίταζαν μόνο τη δουλειά τους” δεν είχαν και δεν έχουν διασφαλισμένο ούτε ένα κρεβάτι σε… διάδρομο νοσοκομείου για τη δύσκολη ώρα παρότι πλήρωσαν τα μαλλιοκέφαλά τους!
