Ήταν άραγε το «γκόλ του αιώνα», όπως το το βάφτισαν στο Μεξικό, που έκανε την διαφορά; Ήταν το “χέρι του θεού” που προηγήθηκε; Ήταν η απαράμιλλη δεξιοτεχνία του και οι απίστευτες ποδοσφαιρικές του ικανότητες; Ήταν μόνο αυτά που έκαναν τον Ντιέγκο Μαραντόνα τόσο αγαπητό σε εκατομμύρια ανθρώπους;
Οχι φυσικά! Ομορφα γκόλ, τεράστιους παικταράδες, ασύλληπτες επιδόσεις τεχνικής κατάρτισης, έχουμε δει και θα δούμε ακόμη από πολλούς! Αυτό που έκανε τον Αργεντίνο ξεχωριστό, δεν ήταν ούτε η καριέρα του σε ομαδάρες!
Ήταν η αντισυμβατικότητά του. Η “αλητεία” του, η συνεχής κόντρα ακόμη και με τον ίδιο του τον εαυτό, το γεγονός ότι ήταν “τρωτός” και επιρρεπής στην “αμαρτία”, δηλαδή άνθρωπος!
Στις φιγούρες του Μαραντόνα στο γήπεδο, έβγαινε επίσης, κάθε φορά, ο καταπιεσμένος επαναστάτης που κρύβουμε μέσα μας όλοι! Αυτός, που θέλει να δώσει μια κλωτσιά και να κάνει τον κόσμο καλύτερο!
Από την Καρδίτσα μέχρι το Μπουένος Άιρες, από το Τρονχάιμ μέχρι το “Πορτ Ελίζαμπεθ” της Νοτίου Αφρικής, παντού, σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης, το ίδιο συναίσθημα ξεπηδούσε ανεξαρτήτως συλλογικών προτιμήσεων!
Ακόμη και στις πάμπολλες αυτοκαταστροφικές τάσεις που επέδειξε, ακόμη και στα ντοπαρίσματά του, ακόμη και στα καραγκιοζιλίκια από την εξέδρα στο Μουντιάλ της Ρωσίας, παρέμεινε ο αγαπημένος Ντιέγκο των φτωχών. Ο άνθρωπος που γεννήθηκε από το λαό και αγαπήθηκε όσο κανείς άλλος αθλητής από το λαό…
Θ.Κ.
