ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΧΩΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
Άκου ψεκασμένε, κάποτε θα είσαι εσύ “ένας γέρος που κινδυνεύει”
Από τη στιγμή που εμφανίστηκε ο κορονοϊός και στην Ελλάδα, τον περασμένο Φεβρουάριο, μεταφέρθηκαν στην ελληνική δημόσια σφαίρα, οι θεωρίες συνωμοσίας που ήδη είχαν εντυπωσιακή εξάπλωση διεθνώς, ενισχυόμενες από συμπεριφορές ηγετών όπως ο Τραμπ και ο Μπολσονάρου.
Πρόσφατα και με αφορμή τη στοχοποίηση των νέων μετά τη νέα έξαρση στη χώρα μας, είχαμε αναφερθεί στη σημασία του να είναι μια κυβέρνηση σοβαρή, διότι πέρα από τον επαγγελματία, που απελπίζεται από τις οικονομικές συνέπειες και το μέσο πολίτη οποιασδήποτε ηλικίας, που δυσανασχετεί με τα μέτρα, αλλά θα τα τηρήσει αν δεν βλέπει παλινωδίες, υπάρχουν και οι ψεκασμένοι των οποίων η βλακεία ενισχύει τη φαρέτρα της νόσου.
Ψεκασμένες θεωρίες για μια σειρά από ζητήματα, υπήρχαν πολλές και για χρόνια, με την ανάπτυξη των Social Media όμως αποκτήσαμε όλοι άμεση πρόσβαση, ενώ οι φορείς αυτών των θεωριών, βρήκαν και κοινό χειροκροτητών, που σε άλλα χρόνια δύσκολα θα έβρισκαν.
Η γελοιότητα των θεωριών, δημιουργούσε την ψευδαίσθηση της μη επικινδυνότητας, διότι πόσο επικίνδυνος μπορεί να είναι κάποιος, που ξεκινά μια ιστορία από τα Πατήσια τη φτάνει στον Σόρος και την ολοκληρώνει με ένα “ο νοών νοείτο” και “όποιος κατάλαβε, κατάλαβε”;
Το κακό είναι ότι εκεί που παλιά, σε πρόσωπο με πρόσωπο συνομιλία κάποιος μπορεί να έλεγε “δεν κατάλαβα” και ο φορέας της παλαβής θεωρίας να έπρεπε να εξηγήσει, τώρα βρέχει likes, από τους “φίλους” που μετέχουν στις λεγόμενες “φούσκες συμφωνίας”, τις οποίες όλοι, ψεκασμένοι και μη, δημιουργούμε σταδιακά στους λογαριασμούς μας στα Social Media.
Στην εποχή του κορονοϊού, είναι η πρώτη φορά, που η αποθέωση της βλακείας αποτελεί τόσο μεγάλη και άμεση απειλή, καθώς κάποιος που δεν πιστεύει ότι υπάρχει κορονοϊός, μπορεί μια χαρά να τον μεταδίδει όπως και κάθε άλλος άνθρωπος.
Η ταχύτητα εξάπλωσης αυτών των θεωριών και η μη συμμόρφωση στα μέτρα προστασίας, έχουν έναν ισχυρό δεσμό που βασίζεται στην ευκολία και στον εγωισμό.
Αυτός που θεωρεί ότι μπορεί εύκολα και άκοπα να ερμηνεύσει τα πάντα, που μετατρέπει την κτηνώδη άγνοια σε βεβαιότητα και που μπορεί φουσκώνοντας το εγώ του να είναι σίγουρος ότι επιστήμονες, κυβερνήσεις, επιχειρηματίες, ακόμα και άνθρωποι που πέρασαν τον ιό, συνεργάζονται για να κοροϊδέψουν και να ελέγξουν τη σκέψη του ιδίου και μερικών ακόμα εκλεκτών, δεν θα άλλαζε την καθημερινότητά του για να προστατέψει τους άλλους και κυρίως τις ευπαθείς ομάδες.
Αυτός είναι ο λόγος, που το μόνιμο και σταθερό επιχείρημα των ψεκασμένων πέρα φυσικά από τα συνηθισμένα (τσιπάκια στις μάσκες, εξαφάνιση περιστεριών, ο πλουτισμός του Μπιλ Γκέιτς, “συγγενής μου χτύπησε το πόδι του και μου είπαν να δηλώσω ότι πέθανε από κορονοϊό”), είναι ότι η νόσος Covid – 19 απειλεί “κυρίως ηλικιωμένους” και δεν αξίζει να κάνουμε lockdown για “μερικούς γέρους”.
Πρόκειται για ένα επιχείρημα απάνθρωπο και χυδαίο γιατί υπονοεί ότι οι ηλικιωμένοι αποτελούν βάρος ή ότι δεν αξίζει να θυσιάσουμε για συγκεκριμένη χρονική περίοδο τις συνήθειές μας, ώστε να τους προστατέψουμε.
Για να είμαστε δίκαιοι, αυτού του είδους η αντιμετώπιση δεν είναι ίδιον μόνο των ψεκασμένων, αλλά απλώνεται τα τελευταία χρόνια στην ελληνική κοινωνία, από τους νέους και τους μεσήλικες, φτάνοντας μέχρι το ίδιο το κράτος. Αρκεί να θυμηθούμε τη μόνιμη συζήτηση για το “κόστος των συντάξεων” και το βάρος στα κρατικά ταμεία που πρέπει να μειωθεί, μιλώντας βέβαια για τα χρήματα που οι συνταξιούχοι -κάποτε νέοι και αυτοί- έχουν πληρώσει με την εργασία τους και τον κόπο τους.
Η κουλτούρα αυτή μετουσιώθηκε σε επιχείρημα κατά της επικινδυνότητας του κορονοϊού, “αφου οι ηλικιωμένοι κινδυνεύουν και από πολλά άλλα και δεν το κάνουμε θέμα” ή εφόσον “αυτοί είναι κυρίως που απειλούνται με θάνατο, γιατί ο 40αρης να μην πιει τις ποτάρες του και να πρέπει να φοράει μάσκα”;
Πέρα από το ότι μιλάμε, όπως είχε πει και ο Σωτήρης Τσιόδρας, για τους πατεράδες, τις μανάδες, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας, οι οποίοι πρόλαβαν εποχές ως νέοι, που η σημερινή οικονομική κατάσταση -ακόμα και σε περίοδο κρίσης- δεν ήταν δεδομένη και άρα τους οφείλουμε σεβασμό, η δημιουργία μιας τέτοιας κοινωνίας, που “σκοτώνει τα άλογα όταν γεράσουν”, επιφυλάσσει ένα θλιβερό μέλλον και για τους σημερινούς ωχαδερφιστές.
Ψεκασμένοι ή μη, σε 30 χρόνια από σήμερα όταν ο Σόρος θα είναι 120 χρονών και ο Μπιλ Γκέιτς 94 και θα συνωμοτούν για να υποτάξουν τον τότε Μήτσαρα από τα Κάτω Πετράλωνα, θα είμαστε πιθανότατα εμείς οι “γέροι που θα κινδυνεύουν” από μια αντικοινωνική συμπεριφορά.
Και τότε δεν θα μας αρέσει καθόλου να μας αντιμετωπίζουν σαν βάρος πάνω στη Γη και σαν ενόχληση στην τότε καθημερινότητα του τότε 40αρη. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
