H 6η και 7η Σεπτεμβρίου δεν είναι απλές σελίδες στο ημερολόγιο. Τα τελευταία δύο χρόνια είναι χαραγμένες στη μνήμη των κατοίκων του Νομού Καρδίτσας και συνολικά της Θεσσαλίας ως οι μέρες που ζωντάνεψε ο… εφιάλτης.
Για την ακρίβεια ξαναζωντάνεψε, μόλις μια τριετία από τον «Ιανό». Σήμερα, δύο χρόνια μετά το φονικό πέρασμα του «Ντάνιελ», ο τόπος εξακολουθεί να έχει ανοιχτές: υλικές, οικονομικές, ψυχολογικές και σε επίπεδο υποδομών.
Η βύθιση κάτω από τα λασπόνερα χωριών όπως η Μεταμόρφωση και ο Βλοχός, οι πλημμύρες σε Παλαμα, Μαραθέα, Κοσκινα, Αγία Τριάδα, Ερμήτσι, Κυψέλη κ.ά και η μετατροπή του αγροτικού κάμπου σε μια απέραντη καφέ «λίμνη», τα χιλιάδες πνιγμένα ζώα και οι κατεστραμμένες περιουσίες έχουν χαραχθεί στις μνήμες των Καρδιτσιωτών.
Το πιο τραγικό αποτύπωμα των πλημμυρών όμως ήταν οι ανθρώπινες απώλειες, οι εγκλωβισμένοι στις στέγες, τα ελικόπτερα και οι βάρκες που έσπευδαν να διασώσουν ηλικιωμένους, παιδιά, εγκύους.
Καταστάσεις που στιγμάτισαν ανεξίτηλα τη συλλογική μνήμη, αφήνοντας ένα μεγάλο τραύμα. Αν κάτι ξεχώρισε πάντως τις ημέρες εκείνες του εφιάλτη, ήταν ο εθελοντισμός και η αλληλεγγύη. Οι απλοί πολίτες, οι εθελοντές που στάθηκαν στο πλευρό των πλημμυροπαθών, σπεύδοντας με ιδία μέσα να προχωρήσουν σε απεγκλωβισμούς ή άνοιξαν τα σπίτια τους για τους άστεγους.
Δύο χρόνια μετά, τί άλλαξε για να μην ζήσουμε ξανά τον ίδιο εφιάλτη, για να νιώσει η τοπική κοινωνία προστατευμένη; Βρέχει και αρχίζει η αναστάτωση, σε περίπτωση καταιγίδας δε, το άγχος… μεγαλώνει.
Επαρκής αντιπλημμυρική προστασία σήμερα, πολύ περισσότερο θωράκιση δεν υπάρχει. Οι αποκαταστάσεις (αναχώματα, καθαρισμοί κλπ) είναι σε εξέλιξη, ενώ τα μεγάλα έργα με τα φράγματα πολλαπλού σκοπού που είχαν εξαγγελθεί από την κυβέρνηση, δεν έχουν ξεκινήσει πέντε χρονιά μετά τον «Ιανό» και δύο χρόνια μετά τον «Ντάνιελ».
Ο Νομός μας, μία από τις φτωχότερες περιοχές της χώρας, παραμένει βαθιά πληγωμένος. Ο τόπος χρειάζεται στήριξη σε όλα τα επίπεδα και ουσιαστικά έργα θωράκισης. H τοπική κοινωνία απαιτεί να γίνουν όλα τα κρίσιμα έργα που θα θωρακίσουν αντιπλημμυρικά την περιοχή (αντιμετωπίζοντας παράλληλα το πρόβλημα της λειψυδρίας) και δεν θα επιτρέψουν να ξαναζήσει ο Νομός μας τον εφιάλτη των πλημμύρων. Συγκριτικά με τα μεγάλα έργα, οι αποζημιώσεις κοστίζουν λίγο, ενώ η συμπόνια και οι υποσχέσεις έχουν μηδενικό κόστος.
Όμως η ανθρώπινη απώλεια, η αγωνία, η απελπισία και ο ξεριζωμός, δεν αποζημιώνονται. Επομένως έργα ουσίας θέλουμε, έξω από τη λογική του κόστους – οφέλους και ως τοπική κοινωνία αυτά πρέπει να διεκδικήσουμε….
Κώστας Παλαιός
