Από τον Παλαμά, στις μεγαλύτερες εφημερίδες πανελλαδικής εμβέλειας.
Από το χωράφι όπου πήγαινε μικρή για να βοηθήσει στις αγροτικές εργασίες, έγινε νηπιαγωγός, δουλειά την οποία παράτησε για να κάνει εκείνο που πραγματικά αγαπούσε, εκείνο που επιζητούσαν το ταλέντο της και η αστείρευτη φαντασία της, το σκίτσο…
Ο λόγος για την Έφη Ξένου, μία εκ των κορυφαίων σκιτσογράφων της χώρας.
Γεννήθηκε στον Παλαμά. Όταν ήταν παιδί ζωγράφιζε όλη μέρα και ήθελε να γίνει νηπιαγωγός. Έγινε νηπιαγωγός, δίδαξε για οκτώ χρόνια και τελείως τυχαία ήρθε σ’ επαφή με το σκίτσο. Παραιτήθηκε απ’ το Δημόσιο το 1996, φοίτησε στη σχολή Ορνεράκη ως το 1997, και μετά ήρθε στη ζωή της ο Τύπος και το γελοιογραφικό πορτρέτο.
Δούλεψε στην εφημερίδα “Γνώση”, στην εφημερίδα “Το Βήμα” και την παραπολιτική στήλη «Πανδώρα» (που αγάπησε ιδιαίτερα), εικονογράφησε τα εξώφυλλα του περιοδικού “Οικονομικός Ταχυδρόμος” και τη στήλη «Βηματοδότης» –και όχι μόνο– για το “Κυριακάτικο Βήμα”. Στη συνέχεια δούλεψε στην εφημερίδα “Ελεύθερος Τύπος”.
Επέστρεψε στην εφημερίδα “Το Βήμα” και σήμερα σκιτσογραφεί και στην εφημερίδα “Τα Νέα”.
Έχει λάβει μέρος σε αρκετές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έχει ζωγραφίσει μέχρι τώρα τουλάχιστον 12.000 πορτρέτα.
Την Τρίτη στις 20:30, η Παλαμιώτισσα σκιτσογράφος εγκαινιάζει στο IANOS Café της Αθήνας την πρώτη της ατομική έκθεση με τίτλο «35+3 Μορφές του Λόγου».
Πρόσωπα των γραμμάτων που δημιουργήθηκαν κυρίως για εφημερίδες με
ακουαρέλες, μαρκαδόρους και πενάκια.
«Είκοσι δύο χρόνια τώρα η κάθε μου μέρα είναι γεμάτη πρόσωπα και το κάθε πρόσωπο είναι για εμένα μία πρόκληση. Ένας άνθρωπος που πρέπει να τον μελετήσω, να τον «δια-
βάσω», να τον κοιτάξω στα μάτια και να δω πίσω απ’ αυτά, να καταλάβω τον χαρακτήρα του και το – ακόμα πιο δύσκολο– να μπορέσω αυτό που φαντάζομαι και υποθέτω γι’ αυτόν
να το βγάλω στο χαρτί.
Η πορεία, πότε επιτυχής, πότε όχι, είναι πάντα ενδιαφέρουσα και μαζί βασανιστική. Σαν ένα παιχνίδι που αλλάζουν τα δεδομένα του από λεπτό σε λεπτό και που δεν ξέρεις ποτέ πώς θα
εξελιχθεί. Μια μαγική –παρόλο που στην εφημερίδα γίνεται με πίεση και ασφυκτικούς χρόνους– διαδικασία τού να κάνεις ένα πρόσωπο να ζωντανεύει σιγά σιγά μέσα απ’ το λευκό χαρτί» αναφέρει η Έφη Ξένου.
