Τα αναπτυξιακά προγράµµατα του αγροτικού χώρου αποτελούν µονόδροµο για τη βελτίωση των συνθηκών λειτουργίας των αγροτικών εκµεταλλεύσεων και ως εκ τούτου, όσοι αγρότες δεν τα αξιοποιούν µένουν πίσω από τις εξελίξεις.
Την ίδια στιγµή βέβαια, η πολυπλοκότητα αυτών των προγραµµάτων, το έλλειµµα προσανατολισµού που τα χαρακτηρίζει, τα πιεστικά χρονοδιαγράµµατα τα οποία θέτουν και συχνά οι ίδιες οι προϋποθέσεις τις οποίες βάζουν, αποκλείουν εκ προϊµίου τη συµµετοχή µιας µεγάλης µερίδας αγροτών από τις προκηρύξεις.
∆εν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι όσοι αγρότες βρίσκουν µια φορά το δρόµο της εισόδου σε κάποιο από τα αναπτυξιακά προγράµµατα συνήθως επανέρχονται µε νέα πρόταση σε κάποιο άλλο, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των αγροτών δεν έχει συµµετάσχει ποτέ και σε κανένα πρόγραµµα.
Παίρνοντας τα πράγµατα µε τη σειρά, θα µπορούσε να αναφερθεί ότι στα προγράµµατα του ΠΑΑ, το ασφυκτικό πλαίσιο της ΚΑΠ, ο αργόσυρτος διοικητικός µηχανισµός του υπουργείου και οι πιέσεις που ασκούνται συνήθως από το lobby των µελετητών, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια σε επαναπροσδιορισµό των κανόνων που τα διέπουν µε στόχο την κάλυψη αντικειµενικών αναγκών σε ένα ευρύτερο φάσµα αγροτών µε σταθερή και δυναµική πολλές φορές παρουσία στο πεδίο της αγροτικής παραγωγής. Ακόµα και το γνωστό πρόγραµµα των Νέων Αγροτών ακολουθεί πολύ συχνά µια πεπατηµένη, η οποία όχι µόνο δεν διευκολύνει τις αυθεντικές πρωτοβουλίες νέων µε κατάρτιση και ιδέες για δράση στην αγροτική παραγωγή αλλά διαιωνίζει την ανακύκλωση «ενδοοικογενειακών καταστάσεων» προσφέροντας χρηµατοδοτήσεις σε παλιές καταστάσεις µε δήθεν νέα πρόσωπα.
Ακόµα πιο «σικέ» µοιάζει να είναι το παιχνίδι στα… διαχρονικά Σχέδια Βελτίωσης, όπου, οι παλιοί γνώστες του αντικειµένου, µε τις ευλογίες της διαχειριστικής αρχής, αναπαράγουν φακέλους επενδύσεων και εξασφαλίζουν χρηµατοδοτήσεις σε µια λογική συγκέντρωσης της αγροτικής δραστηριότητας σε όλο και λιγότερα χέρια.
Ακόµα πιο στενός είναι βέβαια ο κορσές για τους αγρότες στις περιπτώσεις χρηµατοδοτήσεων από τον λεγόµενο Αναπτυξιακό Νόµο. Εδώ κατ’ ουσίαν, κυριαρχεί η λογική του αποκλεισµού των αγροτών ακόµα και µε τετρίπια, όπως ήταν τελευταία, η υποχρέωση δηµιουργίας κτηριακών υποδοµών, αντί της προµήθειας µηχανηµάτων και εξοπλισµού. Με ενδιαφέρον αναµένεται το τι θα γίνει τελικά επ’ αυτού στην επόµενη προκήρυξη του Αναπτυξιακού για επενδύσεις στην αγροτική παραγωγή. Ακόµα πιο δύσκολα ήταν όλα στο Ταµείο Ανάκαµψης.
Πηγή: agronews
