“Το Casa del Papel είναι Σύριζα!” μού είπε χθες ένας φίλος.
Κουβεντιάζαμε για την πιο δημοφιλή μη αγγλόφωνη τηλεοπτική σειρά στον πλανήτη, η οποία κάνει και στην Ελλάδα θραύση ανάμεσα στους συνδρομητές της Netflix αλλά και σε όσους σκάνταλους “κατεβάζουν” ταινίες και σειρές παράνομα, από πειρατικούς ιστότοπους.
Γυρισμένο στην Ισπανία, το “Casa del Papel” αφηγείται την τέλεια ληστεία. Οκτώ άνθρωποι που η ζωή τούς έχει φερθεί βάναυσα, οκτώ παρίες, επιλεγμένοι και εκπαιδευμένοι από τον δαιμόνιο “κύριο Καθηγητή”, μπουκάρουν στο Νομισματοκοπείο της Μαδρίτης, συλλαμβάνουν εξηνταπέντε ομήρους και με τις κάννες της αστυνομίας και των ειδικών δυνάμεων στραμμένες πάνω τους, σε μια ασφυκτική πολιορκία, αρχίζουν να τυπώνουν πενηντάευρα. Το σχέδιο είναι ιδιοφυώς απλό. Όταν θα φτάσουν στο πόσο των 2,4 δισεκατομμυρίων ευρώ, θα διαφύγουν κάτω -κυριολεκτικά- από τη μύτη των αρχών.
Η αστυνομική λογοτεχνία, ο κινηματογράφος και η τηλεόραση βρίθουν από ιστορίες ληστειών. Το “Casa del Papel” πρωτοτυπεί καθώς στόχο δεν αποτελεί μία τράπεζα, ένα θησαυροφυλάκιο ή μια χρηματαποστολή αλλά η ίδια η καρδιά της οικονομίας, το εργοστάσιο παραγωγής χρήματος. Οι χαρακτήρες εξάλλου, οι πρωταγωνιστές της σειράς, είναι ένας κι ένας. Γοητευτικότατοι, ο καθείς με τον δικό του τρόπο. Κερδίζουν την καρδιά του θεατή ακόμα κι όταν η συμπεριφορά τους τον ξενίζει ή τον τρομάζει. Οι ερμηνείες, η σκηνοθεσία, τα σεναριακά ευρήματα σε συναρπάζουν, σε κάνουν να παραβλέπεις τα πραγματολογικά κενά, τις σατανικές συμπτώσεις, τις αναληθοφανείς πτυχές της ιστορίας. Κοντολογίς, το “Casa del Papel” παρακολουθείται με κομμένη την ανάσα.
Είναι όμως Σύριζα;
Οι ληστές εμφορούνται πράγματι από ό,τι αποκαλείται “αντιεξουσιαστική ιδεολογία”. Αντιλαμβάνονται τις τράπεζες σαν καρκινώματα των κοινωνιών και τις κυβερνήσεις σαν λακέδες του κεφαλαίου. Εμπνέονται από τις ιστορίες του αντάρτικου, τραγουδούν έμπλεοι πάθους το παρτιζάνικο “Bella Ciao”. Θεωρούν τη ληστεία τους επαναστατική κατ’ αρχήν χειρονομία, η οποία θα ρεζιλέψει το σύστημα, θα εκδικηθεί -στο όνομα του καταπιεζόμενου πολίτη- το κράτος και τις αγορές. Η ρητορική των ληστών στο “Casa del Papel” θυμίζει στιγμές-στιγμές έντονα όσα έλεγαν τα κινήματα της καθ’ ημάς “ριζοσπαστικής Αριστεράς”, όσα επαγγέλλονταν στην Ισπανία οι Podemos προτού η Ιστορία τούς ξεπεράσει.
Κοιτάζοντας ωστόσο κάτω από την επιφάνεια, εύκολα κάποιος διαπιστώνει ότι οι αξιολάτρευτοι πορθητές του Νομισματοκοπείου βρίσκονται στους αντίποδες του Αλέξη Τσίπρα και των ακολούθων του, των κκ Βαρουφάκη, Λαφαζάνη και Ζωής Κωνσταντοπούλου μη εξαιρουμένων.
Εννοούν, εν πρώτοις, στο ακέραιο ό,τι λένε. Δεν εκτονώνονται σε εμπρηστικές φλυαρίες που χαϊδεύουν τα αυτιά εαυτών και αλλήλων. Περνούν δίχως δισταγμό από τη θεωρία στην πράξη.
Παίζουν, δεύτερον, το κεφάλι τους κορώνα γράμματα. Έχουν συνειδητοποιήσει απολύτως ότι από τη στιγμή που ξεκινάει η “τέλεια ληστεία” δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής. Ούτε μετανοούν, ούτε νερώνουν το κρασί τους, ούτε θα καταδέχονταν ποτέ να μιλήσουν για αυταπάτες και να γλείψουν εκεί όπου έφτυναν.
Ορκίζονται, τρίτον, ότι δεν θα πάρουν κανέναν άσχετο στον λαιμό τους. Αρχή θεμελιώδης της επιχείρησης είναι να μην χυθεί αθώο αίμα. Να μην πληρώσουν το όραμά τους οι όμηροι. “Ληστές είμαστε, όχι δολοφόνοι” επαναλαμβάνουν συχνά. Μακάρι ο Σύριζα να έδειχνε απέναντι στους Έλληνες πολίτες ανάλογη ευαισθησία. Τους φλόμωσε αντιθέτως στο ψέμα και τελικά τους έστειλε τον λογαριασμό…
Είναι, τέλος, τα μέλη της συμμορίας του “κυρίου καθηγητή” άριστοι, ο καθένας στον τομέα του. Το ένα παλικάρι χειρίζεται με δεξιοτεχνία Μότσαρτ την ψηφιακή τεχνολογία, χακάρει στο άψε-σβήσε οποιοδήποτε σύστημα. Η μια κοπέλα είναι παραχαράκτρια σπουδαίας ολκής. Ας μην μιλήσουμε για τον εγκέφαλο της επιχείρησης, ο οποίος έχει σχεδιάσει την εξέλιξή της μέχρι την ύστατη λεπτομέρεια, παίζει στα δάχτυλα κάθε ενδεχόμενο. Το ταλέντο, η εργατικότητα, η αυταπάρνηση των ληστών στο “Casa del Papel” τούς δίνει όλες τις προϋποθέσεις για να επιτύχουν.
Φτάνουμε έτσι στην κρίσιμη διαπίστωση, στην κεφαλαιώδη αντίφαση τής σειράς: Τέτοιοι άνθρωποι, σε τέτοιο βαθμό προικισμένοι, δεν υπάρχει καν ανάγκη να βγουν εκτός νόμου. Θα θριάμβευαν στις ζωές τους και υπό το πλέον καταπιεστικό και υπό το πιό άδικο κοινωνικό σύστημα. Και θα το άλλαζαν -εάν είχαν ριζωμένο μέσα τους το αίσθημα του δικαίου- εκ των ένδον…
Όσο περνούν τα χρόνια βεβαιώνομαι ότι οι κοινωνίες μάλλον προσχηματικά χωρίζονται σε αριστερούς και δεξιούς, ευαίσθητους κι ανάλγητους, αλληλέγγυους και παρτάκηδες. Η κρίσιμη διαίρεση, αυτή που κάνει τη διαφορά, είναι ανάμεσα και μάγκες και τζάμπα μάγκες.
Οι ληστές του “Casa del Papel” ανήκουν στην πρώτη κατηγορία. Εξ’ου και τους αποθεώνει το παγκόσμιο κοινό. Ο συρφετός του Σύριζα καθώς και η πλειονότητα του ελληνικού πολιτικού προσωπικού ανήκουν στη δεύτερη.
Χρήστος Χωμενίδης, συγγραφέας
Πηγή: capital.gr
