Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Λίγες ώρες απέμειναν για να γράψουμε τον επίλογο αυτού του έτους, και είναι σίγουρο ότι προτού κλείσουμε το κεφάλαιο 2023 θα κάνουμε αποτίμηση σε όσα αναπάντεχα και σοβαρά γεγονότα γίναμε μάρτυρες. Τα σημάδια της απώλειας αυτή τη χρονιά, τα διακρίναμε στα αδειανά σπίτια των πλημμυροπαθών μετά τον φονικό «Ντάνιελ», ο οποίος στοίχισε τη ζωή σε συμπολίτες μας, και άφησε πίσω αβέβαιη ζωή και μέλλον για εκατοντάδες άλλους.
Προηγουμένως ο ανυποχώρητος πόνος είχε ήδη φωλιάσει μέσα μας ύστερα από την τραγωδία των Τεμπών, εκεί όπου οι μακροχρόνιες παθογένειες ενός κράτους στοίχισαν τη ζωή σε 57 νεαρούς, σε δύο μάλιστα παιδιά με καταγωγή από την Καρδίτσα.
Το κλείσιμο της χρονιάς δε δύναται να είναι ούτε χαρμόσυνο ούτε αφελώς ευχάριστο, διότι τα προαναφερθέντα τραγικά συμβάντα δεν επιτρέπουν υπέρμετρη αισιοδοξία ή άφθονη ελπίδα. Άλλωστε, εμείς δεν είμαστε σε θέση να επιλέξουμε έναν αισιόδοξο επίλογο ενός κεφαλαίου, αλλά για τις τελευταίες του λέξεις μάς τις διαμορφώνει η καταγραφή των γεγονότων, η έως τώρα αδυσώπητη επικαιρότητα. Και αυτή σε καμία περίπτωση δεν κυλά ομαλά, ούτε φυσικά φυσιολογικά όπως θα επιθυμούσαμε να ισχύει παντοτινά.
Κάθε έτος μάς αποχαιρετά και με τους δικούς του ήρωες, καθημερινούς λοιπόν πολίτες που βγήκαν μπροστά όταν οι συνθήκες έμοιαζαν μη αναστρέψιμες, όταν το σκοτάδι και η απόγνωση επισκίαζαν κάθε σκέψη όσον αφορά την καταπολέμηση ζητημάτων. Πρωταγωνιστές του σήμερα, αλλά και του αύριο, που αψήφησαν τους κινδύνους των πλημμυρών και μετατράπηκαν εν μία νυκτί σε εθελοντές, σε εκείνους που τους δόθηκε το μεγαλύτερο και δικαιότερο μπράβο από την κοινωνία, αλλά και από την Πολιτεία έτσι ώστε η ίδια βέβαια να απομακρύνει τα βλέμματα πάνω από τις δικές της ευθύνες και χρόνιες αδυναμίες. Νεαρά παιδιά, οικογενειάρχες, γείτονες, αλλά και ομάδες ατόμων από άλλα μέρη της χώρας, ήρθαν και βοήθησαν σε όποια πληγείσα περιοχή βρέθηκε από τη μία στιγμή στην άλλη να μετράει μόνο απώλειες και καταστροφή. Μη ξεχνάμε όμως, και τους νέους εκείνο το μοιραίο βράδυ στα Τέμπη, όπου εντός των παραμορφωμένων βαγονιών βρήκαν το κουράγιο να απλώσουν το χέρι και να σώσουν όσους κατάφεραν να βρουν στα συντρίμμια, την ώρα που διέτρεχε κίνδυνο η ίδια τους η ζωή. Οι νέοι λοιπόν, που κατακρίνονται εύκολα από την κοινή γνώμη σχετικά με τον τρόπο ζωής τους, τις προτιμήσεις τους, τα ενδιαφέροντά τους. Ακόμη και το ότι «δεν δουλεύουν ή δεν προκόβουν» επικρατεί ως μια κοινή πεποίθηση, παρότι τα επίσημα στοιχεία εθνικών και μη φορέων αποδεικνύουν φανερά το αντίθετο.
Αναζητώντας επίμονα εικόνες παρηγορητικές και πρόσωπα ικανά να εμπνεύσουν, οι μόνοι που στέκονται μπροστά μας θαρραλέα -για το έτος 2023- είναι οι εθελοντές του Σεπτεμβρίου σε όλη την πληγωμένη Θεσσαλία και τα νεαρά παιδιά στα «μαύρα» Τέμπη που δεν το έβαλαν κάτω παρότι έσβηναν όνειρα και επιθυμίες συνομηλίκων τους ανάμεσα στα συντρίμμια του τρένου.
Προσδοκούμε λοιπόν τις στιγμές καλοσύνης, ένα δίκαιο τέλος, μια αξιοκρατική ζωή που δεν θα ματαιώνεται με το παραμικρό και δεν θα διακόπτεται αιφνιδίως όπως συνέβη στις πλημμυροπαθείς οικίες. Σημαδεμένες από αυτό το χαρακτηριστικό σπρέι που μαρτυρούν την καταστροφή, την παύση άλλοτε στενών δεσμών με τον τόπο, αλλά και την αναπόφευκτη εγκατάλειψη. Το 2024 μάς επιφυλάσσει προκλήσεις, πολλαπλά μέτωπα δίχως ορατές λύσεις, ενώ η επικρατούσα κατάσταση στο Νομό επιζητά υπερβάσεις και αποφασιστικότητα η οποία μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από πράξεις.
