Το τοπίο, τα βουνά μας, τα μέρη που καμαρώνουμε, αποτελούν την ανακούφιση, τη στιγμή της απενεχοποίησης για όσα βιώνουμε στο δικό μας «Κάτω κόσμο».
Εκεί στα ψηλά, στα ορεινά, όπου συναντάμε ιστορίες και αλλιώτικους ανθρώπους, πνεύματα και δοξασίες, διατηρώντας ζωντανή -έστω και για λίγο- μια ανάμνηση που περιμένει να τη συναντήσουμε όταν απομακρυνόμαστε από την ανεξάντλητη ζάλη μας. Είναι αυτό που σκεφτόμαστε και λέμε συχνά, η Ελλάδα με το που την αντικρίζεις σε θάλασσα και ακρογιαλιές, σε κορυφογραμμές και βουνά, αποτινάζει τις ενοχές που κουβαλά πάνω της. Απελευθερώνεται από τις ευθύνες που τής προσάπτουμε ως χώρα.
Μέχρι βέβαια να κοιτάξουμε πάλι πίσω, μέσα στα βάθη της, όπου η πολύπλοκη κοινωνία και οι ιστοί της, οι δυνατές κραυγές και το αδιέξοδο, σε επαναφέρουν στη ρηχή πραγματικότητα.
Δ.Γ.
