ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Ήταν ένα ηλιόλουστο “καυτό” καλοκαιρινό απόγευμα της 19η Ιουνίου του 1993 όπου θα ξεκινούσε κάτι που όμοιό του δεν το έχουμε συναντήσει ξανά μέχρι τις μέρες μας…
Η αγαπημένη και χιλιοτραγουδισμένη από γενιές και γενιές Καρδιτσιωτών Αναγέννηση, ολοκλήρωνε ένα από τα πάμπολλα παιχνίδια στην ιστορία της και κατακτούσε την άνοδο στη Β’ Εθνική Κατηγορία μετά από δέκα χρόνια περιπλάνησης στη Γ’ και στη Δ’ Εθνική!
8.000 και πλέον Καρδιτσιώτες που μετακόμισαν εκείνη την Κυριακή στο Βόλο, θα δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα που ακόμη μνημονεύεται απ’ όσους τη βίωσαν…
Ο λόγος για τον αγώνα με τον Κολινδρό στην τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος της Γ’ Εθνικής 1992-93, που διεξήχθη, λόγω τιμωρίας του Σταδίου, στο ΕΑΚ του Βόλου και οι “κιτρινόμαυροι” πήραν τον έναν βαθμό που χρειαζόταν (0-0) για να αναδειχθούν πρωταθλητές.
Δεν ήταν ασφαλώς η μεγαλύτερη διάκρισή τους, αλλά ήταν τέτοια η δίψα και ο άσβεστος πόθος που στην επόμενη αγωνιστική σεζόν θα γράψουν ιστορία με την προσέλευση των φιλάθλων στους αγώνες τους και θα καταγράψουν ρεκόρ που ακόμη παραμένουν ακατάρριπτα!
Σε μία εποχή που ο κόσμος πήγαινε μαζικά στα γήπεδα στην Ελλάδα η Αναγέννηση θ’ αναδειχθεί 5η στο σύνολο των ομάδων της Ελλάδος (μεταξύ και εκείνων που συμμετείχαν στην Α’ Εθνική) σε εισιτήρια και θα πιστοποιήσει με εμφατικό τρόπο τη μεγάλη δημοφιλία της!
Μία από τις μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού ομάδες της επαρχίας που είναι ικανές να κινητοποιήσουν χιλιάδες κόσμου, μία από τις πιο αυθεντικές αθλητικές εκφράσεις της χώρας.
Η πρώτη “Αναγέννηση” της Ελλάδος στο χώρο του αθλητισμού (1904), η μοναδική αθλητική οντότητα της Θεσσαλίας που παρότι δεν γεύτηκε την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία, διατήρησε τη μεγάλη απήχηση στον κόσμο της περιοχής και όπου στη γη υπάρχουν Καρδιτσιώτες.
Κι αυτό διότι οι φίλαθλοί της ποτέ δεν ήταν της μοδός, αλλά την αγάπησαν δίχως προαπαιτούμενα, ως το σήμα κατατεθέν της ιδιαίτερης πατρίδας τους, ως τον φορέα που κουβάλησε αδιάκοπα στην πλάτη του όλη την ιστορία του τόπου τους, τις αναμνήσεις, τους καημούς (κυρίως αυτούς) και τις χαρές τους…
Εκείνη τη σεζόν (1993-94) ζωντάνεψε ξανά η φλόγα της δεκαετίας του ’70 για το μεγάλο άλμα, η Αναγέννηση αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Χειμώνα σ’ ένα άκρως ανταγωνιστικό πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής, αλλά στον δεύτερο γύρο λύγισε, με το παρασκήνιο να οργιάζει και να παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο εις βάρος της.
Τριάντα δύο ολόκληρα χρόνια πέρασαν από εκείνο το απόγευμα στο οποίο μας μεταφέρει η ξεθωριασμένη φωτογραφία που δημοσιεύουμε στο άρθρο.
Κοσμογονικές αλλαγές έγιναν σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας, έφυγαν αγαπημένοι άνθρωποι από κοντά μας, άλλαξε παντελώς και το περιβάλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Τριάντα δύο ολόκληρα χρόνια μετά, η αγαπημένη των Καρδιτσιωτών, “φουντώνει” ξανά την προσδοκία για το “απαγορευμένο όνειρο” και πλησιάζει πιο κοντά από ποτέ στο να το καταστήσει πραγματικότητα…
Για πρώτη φορά από τότε και μετά από ατέλειωτες περιπέτειες σε φουρτουνιασμένες θάλασσες κοιτάζει τον ορίζοντα και διακρίνει πίσω από τα σύννεφα να ξεπροβάλλει η… Ιθάκη!
Κι αν το ταξίδι – όπως λέει ο ποιητής – είναι αυτό που αξίζει περισσότερο ακόμη κι από τον ίδιο τον προορισμό, στην περίπτωσή μας, για όλους τους παλιούς και νέους θιασιώτες αυτού του συλλόγου, δεν ισχύει.
Το δικό μας στοίχημα είναι να φθάσουμε εκεί που δεν φθάσαμε ποτέ. Εκεί που καμία ομάδα με το όνομα “Αναγέννηση” που ιδρύθηκαν πολύ αργότερα από τη δική μας, δεν έπαιξε ποτέ.
Αν θα είναι κάποια, λοιπόν, θα πρέπει να είναι η πρώτη της Ελλάδας!
Της το χρωστάει η ίδια η ιστορία…
