Μέσα σε ένα κείμενο 163 λέξεων, ο Σάκης Μπουλάς, είχε περιγράψει μία κατάσταση που ερχόμαστε αντιμέτωποι καθημερινά, σχεδόν όλοι μας.
Ένα διαχρονικό κείμενο που είναι επίκαιρο όσο ποτέ, μετά από όλα αυτά που έχουν συμβεί στην Καρδίτσα, μετά τους κορωνοϊούς και τις πλημμύρες.
Έγραψε κάποτε ο Σάκης Μπουλάς:
-Δίνεις μια μπουκιά από την τυρόπιτα σου σε ένα κοκαλιάρικο αδέσποτο σκυλί και σκάει μύτη ο «εδώ πεινάνε παιδιά κι εσείς ταΐζετε τα ζώα».
-Βοηθάς μια φτωχή οικογένεια και σκάει μύτη ο «ναι, αλλά αυτή έβαψε τη ρίζα της, δεν έχουν ανάγκη, στα ψέματα το κάνουν».
-Βοηθάς αλλοδαπή οικογένεια «εδώ πεινάνε οι Έλληνες, αυτοί μας μάραναν».
-Βοηθάς ανάπηρο άνθρωπο «Αυτόν μωρέ που παίρνει την αναπηρική; Τόσοι άνεργοι υπάρχουν».
-Βοηθάς άνεργο «Να πάει να δουλέψει το ρεμάλι». -Βοηθάς πρεζάκι «Επιλογή του είναι, τί τον ταΐζεις, βοήθα κανέναν με καρκίνο».
-Δίνεις σε γυφτάκι «θα του τα φάνε αυτοί που το βάλανε».
-Δίνεις στο «χαμόγελο» είναι απατεώνες. Αυτό κολλάει παντού.
Η απάντηση προς τα κακιασμένα αυτά όντα που ποτέ δεν έχουν δώσει τίποτα σε κανέναν, ούτε από την τσέπη ούτε και από την ψυχή τους ( όταν φυσικά έχουν την δυνατότητα) είναι το: «Σήμερα έχω άπειρο χρόνο. Πάμε μωρέ σε αυτούς που βοηθάς εσύ να τους γνωρίσω, άμα είναι να δώσω κι εγώ». – ……….. (σιωπή).
Κ.Φ.
