ΑΡΧΙΖΟΥΜΕ λοιπόν να γράφουμε το… βιβλίο της νέας χρονιας! Η διάθεση για εγκάρδιες ευχές κοπάζει, θα χουμε μια μικρή έξαρση πάλι το προσεχές Σαββατοκύριακο των “Φώτων” και στη συνέχεια θα επιστρέψουμε για τα καλά στη… μάχη της καθημερινότητας!
ΚΙ ΕΔΩ πλέον παρεμβαίνει ο ποιητής:
«Πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος να ‘ναι ημερος,
να ‘ναι άκακος Λίγο φαϊ λίγο κρασί
Χριστούγεννα κι Ανάσταση Κι όπου φωλιάσει
και σταθεί κανείς να μην του φτάνει εκεί…»
ΕΛΑ όμως που εκεί που νομίζεις ότι είσαι ασφαλής στη “φωλίτσα” σου, ότι δεν σ’ αγγίζουν τα όσα συμβαίνουν τριγύρω σου, ότι η ζωή για σένα θα κυλάει χαρούμενα και ήρεμα, από Χριστούγεννα μέχρι Ανάσταση και μετά ξανά απο την αρχή, προκύπτουν “ξαφνικά” τα μεγάλα μπερδέματα…
«… Μα ήρθαν αλλιώς τα πράματα τονε ξυπνάν χαράματα
Τον παν τον φέρνουν πίσω μπρός του τρώνε και το λίγο βιός
Κι από το στόμα τη μπουκιά πάνω στην ώρα τη γλυκιά
του τηνε παίρνουν κι αυτή χαρά στους που ‘ναι δυνατοί!
Χαρά στους που ‘ναι οι Δυνατοί γι’ αυτούς δεν έχει χόρταση…»
ΕΤΣΙ το συνεχίζει και το κλείνει, ο Οδυσσέας Ελύτης το ποιηματάκι! Και πόσες εφαρμογές βρίσκει το άτιμο, ε; Κουμπώνει παντού! ΜΗ μιλάς, κάτσε ήσυχος στ’ αυγά σου, εσύ θα βγάλεις το φίδι απο την τρύπα; Οσοι έμπλεξαν τα ήθελαν και τα παθαν, όπως έστρωσαν ας κοιμηθούν! Κοίτα την ησυχία σου και συνέχισε τη ζωούλα σου… Τι είναι άλλωστε η ζωή; “Λίγο φαί, λίγο πιοτί, Χριστούγεννα κι Ανάσταση”!!!
KAI ΚΑΠΩΣ έτσι έρχεται με μαθηματική ακρίβεια το… ξεπουπούλιασμα που λέμε κι εμείς στον κάμπο! Εκεί που ετοιμάζεσαι να πάρεις το επόμενο… εορτοδάνειο σου έρχεται κατακέφαλα George και Καστελόριζο!!!
Εκεί που θεωρείς αυτονόητο πως βρέξει – χιονίσει ο μισθουλάκος θα πέφτει, το ATM δείχνει “μηδέν υπόλοιπο”!
Εκεί που το χεις δεδομένο ότι όλο και κάποιος θα μπαίνει μπροστά για να εχεις ομάδα στη Β’ Εθνική, χωρίς να κουνήσεις ούτε το δαχτυλάκι σου, προκύπτει ο Κλάους ο 1ος ο Γερμανός, o Χρυσοβαλάντης και ξημερώνεις στο τοπικό!
ΜΕ λίγα λόγια με την… ησυχία δεν είναι δυνατόν να πάς μπροστά ούτε καν σημειωτόν! Αντιθέτως με μαθηματική ακρίβεια πηγαίνεις προς τα πίσω… AΛΛΩΣΤΕ ξανά ο ποιητής (άλλος τώρα αυτός!) παρεμβαίνει εδώ και λέει:
«Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια μαύρη φλόγα…
Πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν’ ανατραπεί…»
ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ τίποτα ούτε είναι αυτονόητο κάτι στη ζωή. Όλα, μα όλα κατακτώνται…
ΘΕΟΔΟΣΗΣ ΚΑΤΣΑΡΑΣ
