Δεκαπενταύγουστος το «Πάσχα του καλοκαιριού», αν και με το τριήμερο των έντονων φαινομένων μόνο καλοκαίρι δεν θυμίζει… Τα ορεινά χωριά των Αγράφων σφύζουν από ζωή, το ίδιο και αυτά της Αργιθέας, ενώ στον κάμπο οι αγρότες –όσοι έχουν τη δυνατότητα και δεν είναι πολλοί- φεύγουν για διακοπές μετά από μία εβδομάδα όταν τελειώσουν τα ποτίσματα, οπότε είναι πολλοί αυτοί που βρίσκονται εντός των τειχών…
Αν είχαμε μετρηθεί τώρα στην απογραφή, αντί να κινδυνεύουμε να χάσουμε ακόμη μία βουλευτική έδρα, ίσως να παίρναμε πίσω και την πέμπτη που χάσαμε προ δεκαετίας, λόγω της πληθυσμιακής συρρίκνωσης του Νομού…
Αυτή είναι η μοίρα ενός τόπου που αντί να ενισχύεται πληθυσμιακά καθώς παράγει πρωτογενή πλούτο, έχει εγκαταλειφθεί στη μοίρα του… Αγρότες επαγγελματίες και εργαζόμενοι, εν αναμονή των όποιων εξαγγελιών από τον πρωθυπουργό σε 20 μέρες από τώρα στη ΔΕΘ, για να «βγει» αυτός ο πολύ δύσκολος όπως όλα δείχνουν χειμώνας, της ακρίβειας και της ενεργειακής φτώχειας.
Για τον τόπο μας τα πράγματα είναι ακόμη πιο ζοφερά, όντας στον πάτο των δεικτών ανάπτυξης και ευημερίας, να παλεύει με θεούς και δαίμονες για να επιβιώσει. Χωρίς αναπτυξιακό μπούσουλα, μαθημένος να δίνει μάχες εκ των υστέρων και σε τετελεσμένα, όπως συνέβη στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν έχασε τη σχολή Νηπιαγωγών, όπως συνέβη με το σχέδιο Γαβρόγλου πριν τέσσερα χρόνια όταν έχασε τη σχολή Τροφίμων που «μετακόμισε» Τρίκαλα…
Όπως συνέβη με τη σχολή Αστυφυλάκων, όπως συμβαίνει με την απουσία ολοκληρωμένου αντιπλημμυρικού σχεδίου για την πόλη και τον κάμπο, γεγονός που το διαπιστώσαμε με οδυνηρό τρόπο στον «Ιανό»…
Δεκαπενταύγουστος στα Άγραφα των ανεμογεννητριών, σπονδή στην δήθεν «πράσινη ανάπτυξη» της «αρπαχτής» και αδιαφορία για την προσπάθεια να πιαστεί αυτός ο τόπος από την τελευταία σανίδα σωτηρίας που του απέμεινε για συγκράτηση του πληθυσμού της στα ορεινά χωριά που ερημώνουν το χειμώνα, τον τουρισμό …. Ύβρις προς την ιστορία και τον πολιτισμό αυτού του τόπου.
«Τρίζουν τα κόκκαλα» του Πλαστήρα που οραματίστηκε το έργο της Λίμνης Ταυρωπού που πήρε στη συνέχεια το όνομά του και του Κωνσταντίνου Καραμανλή που υλοποίησε το όραμα του Πλαστήρα, καθώς ήρθε η εποχή που άνοιξε ο ασκός με τους ανέμους και μαζί και το… κουτί της Πανδώρας με δεινά για τον τόπο.
Αντί να προχωρήσουν τα έργα στη Συκιά και τη Δρακότρυπα που επανέφεραν από την Αθήνα δεκάδες οικογένειες, Αργιθεατών στην πρώτη δεκαετία του 2000, έργα πραγματικής «πράσινης ανάπτυξης» με κοινωνικό και οικονομικό πρόσημο για όλη τη Θεσσαλία, εφευρέθηκαν οι αμφιβόλου σκοπιμότητας επενδύσεις στα αιολικά, εκεί που ελαφροπατούσε ο Κατσαντώνης και ο Καραϊσκάκης, ο καπετάν Δίπλας και οι αντάρτες του ΕΑΜ, στις αδούλωτες βουνοκορφές των Αγράφων, πάνω από τη λίμνη…
Μετά τις αίολες υποσχέσεις για αναπτυξιακά σχέδια και πακέτα στήριξης που δεν τα είδαμε ποτέ, έρχεται η ανάπτυξη στο νομό της… «αιολικής προτεραιότητας»! Αντί να προχωρήσει το φράγμα στο Μουζάκι για να μη ζήσουμε ξανά το εφιαλτικό φθινόπωρο του 2020 στον κάμπο, αρκεστήκαμε στις αποζημιώσεις και τα «κουπόνια».
Απουσία οράματος σχεδιασμού και στόχων για ένα πολιτικό προσωπικό που αναλώνεται σε επικοινωνιακή διαχείριση των συμφορών με επιδόματα και κουπόνια που φέρνουν ψήφους, αλλά διαιωνίζουν το πρόβλημα της εγκατάλειψης, της απαξίωσης της πραγματικής παραγωγής… Νοσταλγική διάθεση τέτοιες χρονιάρες μέρες, όταν γιόρταζαν τα ξωκλήσια κι πανηγυρίζουν οι Παναγιές και τα χωριά ήταν γεμάτα ζωή από νέα παιδιά που ονειρεύονταν προκοπή στον τόπο τους και όχι όπως στις μέρες μας στην Εσπερία …
Το «Πάσχα του καλοκαιριού» κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ και προσευχόμαστε να μας έχει γερούς η Παναγία να το παλέψουμε κι αυτό το δύσκολο χειμώνα. Μόνοι μας με το φιλότιμο και την περηφάνια που διακρίνει τους Καρδιτσιώτες, μακριά από τις φρούδες υποσχέσεις πολιτικάντηδων που μας θυμούνται μόνο για την ψήφο, αφού τα οικονομικά τους συμφέροντα δεν είναι στον τόπο μας… Δεκαπενταύγουστος στην Καρδίτσα των αιολικών και των… αίολων υποσχέσεων!
«Ν.Α.»
