Ο όρος Αβδηριτισμός αποτελεί, κατά τον Ηρόδοτο, συνώνυμο της ανικανότητας στη διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων, της ακρισίας, της κενοδοξίας, της ευήθειας, της επιπολαιότητας, της αφέλειας, της μωρίας και της ανόητης γενικώς συμπεριφοράς, που οι γιατροί της εποχής της Αρχαίας Ελλάδας απέδιδαν στο κλίμα και το νερό.
Βλέποντας τις εικόνες ξηρασίας σε όλη την υφήλιο από Ευρώπη και ΗΠΑ μέχρι Κίνα αναρωτιέται κανείς, αν υπάρχει στην Ελλάδα πολιτική δύναμη που να ασχολείται σοβαρά με την κλιματική κρίση όχι με τη λογική της λεζάντας και της επιφυλλίδας προς άγρα likes σήμερα και ψήφων αύριο, αλλά με πράξεις και οργανωμένο σχέδιο.
Είναι προφανές ότι τα όποια μέτρα ανακούφισης από τι αυξήσεις στο ρεύμα που ανακοινώνονται έρχονται εκ των υστέρων και δεν επιλύουν το πρόβλημα. Στα σοβαρά κράτη συνεννοούνται οι πολιτικές δυνάμεις γιατί το θέμα της ενεργειακής – κλιματικής κρίσης είναι εθνικής επιβίωσης και δεν πρέπει να αποτελεί πεδίο κομματικών αντιπαραθέσεων.
Ειδικά για το θέμα της μεταφοράς νερού από τον Αχελώο προς τη Θεσσαλική πεδιάδα που θα επιλύσει εν μέρει το υδατικό πρόβλημα της Θεσσαλίας και εν μέρει το διατροφικό-ενεργειακό της χώρας για την επόμενη γενιά φαίνεται να κυριαρχεί η ημιμάθεια και η συνθηματολογία και υπάρχει ασαφής και θολή ενημέρωση τόσο των πολιτικών δυνάμεων όσο και των ίδιων των πολιτών της Θεσσαλίας.
Αν υπάρχει σοβαρή κυβέρνηση, πρέπει ο πρωθυπουργός να διορθώσει την περσινή «ανορθογραφία» των δηλώσεών του από τη ΔΕΘ για τον Αχελώο (υπάρχουν σοβαρά νομικά και τεχνικά προβλήματα) και να ανακοινώσει χρονοδιάγραμμα και οδικό χάρτη, όχι μόνο για το καλό των αγροτών, ή της τοπικής οικονομίας της Θεσσαλίας, αλλά γιατί αυτό επιτάσσει το εθνικό συμφέρον. Τα νομικά προβλήματα υπάρχουν επιστήμονες της νομικής να τα επιλύσουν και τα τεχνικά (δόξα σοι ο θεός τα Πολυτεχνεία μας καταλαμβάνουν περίοπτη θέση στον παγκόσμιο εκπαιδευτικό χάρτη) υπάρχουν μηχανικοί για να τα «τρέξουν».
Για πολλούς λόγους, ενεργειακούς, περιβαλλοντικούς, οικονομικούς, αλλά πρωτίστως επιβίωσης το έργο της Συκιάς πρέπει να ολοκληρωθεί γιατί όπως πάμε δεν θα έχουμε πόσιμο νερό στη χώρα και στον πλανήτη σε μερικά χρόνια. Πρέπει συνεπώς να υπερβεί τον εαυτό του αυτό το μυωπικό και κοντόφθαλμο πολιτικό προσωπικό, που ξέρει να αναπαράγει μόνο τον εαυτό του και απεχθάνεται κάθε τι που σχετίζεται με την πραγματική παραγωγή πλούτου (τροφίμων), αυτό που αποκαλούμε πραγματική οικονομία.
Η υπουργός Γεωργίας της Πορτογαλίας πρόσφατα σε συμβούλιο στις Βρυξέλλες είχε θέσει το θέμα της αντιμετώπισης της ξηρασίας ως μείζον για τη διατροφική αυτάρκεια της Ευρώπης και ζήτησε πολιτικές παρόμοιες με εκείνες για την ενεργειακή κρίση. Δυστυχώς στην πατρίδα μας δεν έχει μπει καν στο σχεδιασμό των πολιτικών μας ελίτ αυτό το τεράστιο ζήτημα, αφού συνήθως τρέχουμε αφού πάθουμε και συνήθως «πυροσβεστικά» αφού το κακό έχει γίνει. Και αυτό ξεκινά από εμάς τους ίδιους.
Αν θέλουμε να παραμείνουμε στον τόπο μας και να μη γίνουμε κι εμείς κλιματικοί μετανάστες, γιατί Θεσσαλία και κάμπος χωρίς νερό ίσον φτώχεια, πρέπει να το διεκδικήσουμε εμείς οι ίδιοι από τους πολιτικούς μας και να μην περιμένουμε μόνο κάποιο επίδομα. Αυτό πρέπει να εξαγγείλει ο πρωθυπουργός από τη ΔΕΘ, αλλά φρονώ πως δεν θα το κάνει. Δεν του δημιουργεί κάποιο πολιτικό πρόβλημα, είναι έργο μακρόπνοο ο Αχελώος δεν κόβει κορδέλες κανείς πολιτικός (είδατε κανένα υδροηλεκτρικό έργο στο ταμείο Ανάκαμψης;).
Τα έργα του Αχελώου δυστυχώς έχουν «κουράσει» και τους πολίτες και τις παραγωγικές τάξης της Θεσσαλίας και έχει επέλθει μετά τον αβδηρητισμό των πολιτικών μας ελίτ, ο μιθριδατισμός των πολιτών που σκέπτονται πλέον την καθημερινή επιβίωση. Για τους γνωρίζοντες όμως είναι έργο ζωής για τη Θεσσαλία και τη χώρα. Αβδηρητισμός λοιπόν σε λαό και ηγεσία χωρίς Αχελώο και άλλα έργα ύδρευσης και άρδευσης, δεν υπάρχει Θεσσαλία. Λαός “διψασμένος” για την αλήθεια ποτέ νικημένος και ποτέ διψασμένος στην κυριολεξία στο μέλλον….
Γιάννης Κολλάτος
