ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Έγραφαν οι “ΣΠΟΝΤΕΣ” στο φύλλο της Τρίτης 5 Σεπτεμβρίου πριν ξεκινήσει η καταστροφή:
«Η στήλη ξεκίνησε να γράφεται χθες, λίγο πριν πέσουν οι πρώτες ψιχάλες. Ολοκληρώθηκε λίγο αργότερα όταν άρχισε να εκδηλώνεται η προαναγγελθείσα κακοκαιρία για την οποία οι ειδικοί μας λένε ότι θα κρατήσει τρεις (και ίσως περισσότερες) ημέρες και θα μας ρίξει μπόλικο νεράκι.
Ας ελπίσουμε όχι τόσο ώστε να γράφουμε πάλι όπως το 2020 έχοντας… βατραχοπέδιλα στα πόδια! Μετά την εμπειρία του “Ιανού” μόλις ακούμε για έντονα φαινόμενα “τρέμει το φυλλοκάρδι” μας! Ιδιαίτερα όσοι, εκείνη την αποφράδα νύχτα του Σεπτέμβρη, είδαμε τα λασπόνερα να μπαίνουν στα μαγαζιά, στις αυλές και στα σπίτια μας!
Μυαλό δεν θα πουλήσουμε φυσικά στους ειδικούς, αλλά την ανησυχία μας έχουμε χίλιους λόγους να την εκδηλώνουμε με όσα βιώσαμε και με όσα βλέπουν τα ματάκια μας να γίνονται στην επικράτεια…»
Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους μας! Θα τη μνημονεύουν αυτή τη συνέχεια τα παιδιά και τα εγγόνια μας, αλλά και οι ιστορικοί του μέλλοντος! Πως πνίγηκε στο βούρκο και στα λύματα η πιο εύφορη πεδιάδα της Ελλάδας, πως άρχοντες άνθρωποι βρήκαν θάνατο από πνιγμό στα σπίτια τους, πως έγιναν επαίτες, πως διαλύθηκε ολόκληρος ο παραγωγικός ιστός, πως σκεπάστηκαν με ασχήμια οι πανέμορφες περιοχές του Πηλίου…
Θα χουν να λένε για εκείνους που όριζαν τις τύχες μας, αλλά και για εμάς που αφήσαμε τη ζωή μας να γίνει έρμαιο των αποφάσεών τους, παρακολουθώντας την καταστροφή μας… από την οθόνη του κινητού!
Αυτά λοιπόν! Δεν δύναμαι να περιγράψω άλλο που λεγε και ο συχωρεμένος ο Κουτσόγιωργας πριν σωριαστεί στο ειδικό δικαστήριο! Δεν μπορώ προσωπικά να συνεχίσω να περιγράφω την συμφορά. Την γωρίζουν όλοι, τη βιώνουν όλοι, οπότε δεν έχει νόημα να συνεχίσει κανείς να αναλύει τις απόκοσμες εικόνες που βλέπει. Τι άλλο να προσθέσεις;
Ας αφήσουμε να το κάνουν οι… Τατιάνες με τα δωδεκάποντα και οι Εισαγγελάτοι με τα γραφήματα για να γεμίζουν τις εκπομπές τους και να εμπορεύονται κλάμα και πόνο…
Εμείς εδώ έχουμε άλλη και πολλή δουλειά να κάνουμε. Να ξελασπώσουμε και να χτίσουμε από την αρχή. Τα πράγματα δεν είναι δύσκολα, είναι κάτι περισσότερο από τραγικά. Δυσκολεύεσαι να βρεις και λέξεις για να τα αποδώσεις με ακρίβεια. Ωστόσο άλλη επιλογή από το να παλέψουμε με νύχια και με δόντια δεν έχουμε!
Όσοι δεν πάρουν τα κομμάτια τους για να ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους, όσοι απομείνουν εδώ στον τόπο που λάτρευαν και τους τον αφάνισαν, δεν μπορούν να κάνουν τίποτα άλλο από το να προσπαθήσουν με ό,τι δύναμη τους έχει απομείνει να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος! Ένας είναι και οδηγεί στην ανασυγκρότηση. Δεν υπάρχει διπλή κατεύθυνση, είναι μονόδρομος και πολύ ανηφορικός! Μόνο που διαβαίνοντας αυτό το λασπωμένο μονοπάτι, κάθε δευτερόλεπτο και κάθε λεπτό πρέπει να θυμόμαστε φωναχτά τις αιτίες και τους υπεύθυνους που μας οδήγησαν στον κατήφορο…
————————
«Είναι καλύτερα να είσαι το σφυρί, παρά το αμόνι»
Εμιλυ Ντίκινσον – Αμερικανίδα ποιήτρια
