Βροχερές οι μέρες που διανύουμε και καθώς έχουν σταματήσει οι αγροτικές εργασίες στα λιγοστά καφενεία που έχουν απομείνει στα χωριά του κάμπου έχει ανάψει η συζήτηση για τη νέα καλλιεργητική χρονιά. Στο κλασικό δίλημμα στάρι ή βαμβάκι, η απάντηση είναι εύκολη, κανένα από τα δύο αφού και οι δύο καλλιέργειες είναι πλέον ζημιογόνες, καθώς οι τιμές των δύο προϊόντων καταγράφουν χαμηλά πενταετίας.
Η εναλλακτική του τριφυλλιού που είναι όμως δεσμευτική για μερικά χρόνια, έχει ξεχαστεί πλέον λόγω ευλογιάς προβάτων, στη βιομηχανική ντομάτα απαιτείται ρευστότητα που ελάχιστοι πλέον έχουν αφού είναι από τις πιο κοστοβόρες ετήσιες καλλιέργειες, η ρίγανη που κατακτά έδαφος δεν μπορεί να είναι μια καλλιέργεια στην οποία μπορεί να βασιστεί κανείς καθώς απαιτεί και εξεύρεση ανάλογων αγορών, το καλαμπόκι πέραν του ότι απαιτεί νερό που αρχίζει να γίνετι δυσεύρετο με την παρατεταμένη λειψυδρία στο θεσσαλικό κάμπο, έχει να ανταγωνιστεί εισαγωγές από χώρες της Ευρώπης, ενώ λόγω ευλογιάς επίσης στριμώχνεται στο εύρος της διάθεσής του και…πάει λέγοντας.
Η γεωργία στην Ελλάδα πλέον βρίσκεται σε αδιέξοδο. Ο κίνδυνος είναι ορατός να μείνουν φέτος ακαλλιέργητα δεκάδες χιλιάδες στρέμματα στον κάμπο και οι συνέπειες για την τοπική οικονομία θα είναι ολέθριες. Απαιτείται σχέδιο από συνεταιρισμούς, έρευνα αγορών, απαιτούνται οικονομίες κλίμακας μέσω των συλλογικών σχημάτων για τη μείωση του κόστους παραγωγής και τη διάθεση των προϊόντων με διαπραγματευτική δύναμη, γιατί διαφορετικά ένας- ένας οι αγρότες θα αποχωρούν από το επάγγελμα ή θα είναι δέσμιοι εμπόρων, μεταπρατών και βιομηχανιών για την επιβίωσή τους. Οδηγούμαστε σε νεοφεουδαρχική γεωργία στην Ελλάδα και στην Ευρώπη..
Μελαγχολία του φθινοπώρου, ενώ πλησιάζει χειμώνας στον κάμπο και…αργεί η άνοιξη
Γ.Κ.
