Είναι απολύτως λογική η αρνητική στάση των τοπικών και περιφερειακών αρχών όσον αφορά τιςπροτάσεις της ολλανδικής εταιρείας,η οποία πρότεινε μετάβαση από τοβαμβάκι σε καλλιέργειες κηπευτικών ή φρούτων.
Δε νοείται να χαθεί τοκυριότερο προϊόν που αποτελεί σημείο αναφοράς για την Θεσσαλία καιτο Νομό Καρδίτσας, αλλά και γιαολόκληρη την Ελλάδα. Τη σημασίακαι τα οφέλη του βαμβακιού ταέχουν επισημάνει παραγωγοί, επιστήμονες που απασχολούνται στοντομέα, άτομα σε τοπικό επίπεδο πουαντιλαμβάνονται ενδεχόμενη απώλεια της καλλιέργειάς τους.
Για νακατανοήσουμε την αξία του βάμβακος, μια απλή αναζήτηση (και) στοδιαδίκτυο θα εντοπίσουμε ότι η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στην Ευρώπη που ευθύνεται για τομεγαλύτερο ποσοστό καλλιέργειαςβαμβακιού. Είναι δηλαδή ως χώρα ηκύρια βαμβακοπαραγωγός, με 80%της ευρωπαϊκής βαμβακοκαλλιέργειας, έπειτα ακολουθεί η Ισπανία,πιο χαμηλά με 20%. Αυτό το χαρακτηριστικό κρατά τη χώρα ανταγωνιστική σε μια καλλιέργεια που πολύδύσκολα ευδοκιμεί στις υπόλοιπεςχώρες της Ε.Ε., οπότε οι τρόποι διατήρησής του θα έπρεπε να είναι στοπροσκήνιο. Το νερό σαφώς και είναισημαντικό και πρέπει να διαχειρίζεται σωστά από τους φορείς της Θεσσαλίας, αλλά για τη συγκράτησή τουκαι την επάρκεια του προϋπήρχαν οιπροτάσεις περί φραγμάτων και υποδομών στα ορεινά της περιοχής. Νατο θέσουμε και αλλιώς: όσα πρότειναν οι Ολλανδοί, έχουν ήδη συζητηθεί σε τοπικό επίπεδο εδώ καιδεκαετίες. Εάν πάμε και λίγο πιοπίσω -μόλις στο έτος 2020, βιώσαμεκαι τον σφοδρό «Ιανό». Άραγε τότεδεν αποτελούσε την πρώτη κύριααφορμή για να δούμε προτάσεις περίφραγμάτων, όπως βλέπουμε τώραστο masterplan των Ολλανδών καιστο σχέδιο της Περιφέρειας;
Δ.Γ.
