ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Υπάρχουν τελικά δύο… Ελλάδες!
Η Ελλάδα των Τεμπών, των “δεν είδα, δεν ξέρω, δεν φταίω” και η Ελλάδα των Τεντόγλου που μπορεί ακόμη και μετά από την κατάκτηση της κορυφής του κόσμου να κάνουν… αυτοκριτική!
Η Ελλάδα της μικροψυχίας, της μεθόδευσης και της αναξιοκρατίας και η Ελλάδα της παλικαριάς, της ταπεινότητας, της αλληλεγγύης και της υπέρβασης…
Η Ελλάδα της καρπαζιάς και η Ελλάδα της περηφάνιας!
Η Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της και η Ελλάδα που τα παιδιά της την κουβαλούν ενίοτε στις πλάτες τους και της δίνουν πνοή ακόμη και σε εποχές δυστοπικές!
Ο Μίλτος Τεντόγλου και όσοι διακρίνονται χάρη ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ στη δική τους προσπάθεια και των ελάχιστων ανθρώπων που τους στηρίζουν, μας δείχνουν κάθε φορά το δρόμο.
Δυστυχώς τους θυμόμαστε μόνο όταν μας φέρνουν μεγάλες νίκες. Αυτές τις νίκες που όλοι αγαπούν και τις οποίες σπεύδουν να μοιραστούν ακόμη κι εκείνοι που ουδεμία συνεισφορά έχουν. Να πάρουν λίγη λάμψη, να φανούν δίπλα στους αυτόφωτους….
Τους θυμόμαστε μόνο όταν ανάβουν οι προβολείς και φωτίζουν τις προσωπικότητές τους κι όχι την ώρα της προσπάθειας, του αγώνα και των δυσκολιών. Εκεί βαδίζουν ολομόναχοι.
Εκεί παλεύουν απέναντι σε στρεβλώσεις, σε άθλιες και εγκαταλελειμένες υποδομές, στη μηδαμηνή στήριξη της πολιτείας που ξαφνικά τους θυμάται όταν φέρνουν πρωτιές!
Το παράδειγμα της δικής μας Αντιγόνης Ντρισμπιώτη που κόντρα σε μύρια εμπόδια και τρικλοποδιές έφθασε στην κορυφή (μέχρι και η Ολυμπιακή Επιτροπή την είχε κόψει από την πενιχρή επιχορήγηση λόγω ηλικίας πριν σαρώσει τα μετάλλια!) είναι από τα πλέον χαρακτηριστικά. Την “ανακάλυψαν”όλοι μόλις είχε κατακτήσει την Ευρώπη και τον κόσμο!
Το ίδιο ισχύει και με παιδιά που έχουν ξεχωρίσει όχι μόνο στον αθλητισμό αλλα σε κάθε τομέα, καθώς και εκείνα που θα μπορούσαν να ξεχωρίσουν και να προσφέρουν αλλά συνθλίφθηκαν στις συμπληγάδες (ή στα άθλια τρένα) μιας χώρας που το “φαίνεσθαι” ενθαρρύνεται περισσότερο από το “είναι”!
Ο Μίλτος Τεντόγλου έχει ήδη 11 χρυσά μετάλλια σε κορυφαίες διοργανώσεις στίβου στον κόσμο! Κατέστησε, όπως γράφουμε πιο πάνω στο ρεπορτάζ, συνήθεια την κορυφή και είναι μόλις 25 ετών!!!
Κι όμως όταν θα τον ακούσεις να μιλάει βλέπεις ένα παιδί απόλυτα προσγειωμένο που δεν θεωρεί ότι είναι το “κέντρο του σύμπαντος”, που το “εγώ” το έχει υποτάξει, που το “φαίνεσθαι” ουδόλως τον απασχολεί, που δεν διστάζει να κάνει την αυτοκριτική του ανα πασα στιγμή που χαίρεται τον αγώνα περισσότερο παρά το μετάλλιο!
Έναν άνθρωπο με προσωπικότητα που θα κοιτάξει την αλήθεια κατάματα και θα την ξεστομίσει όπως ακριβώς την αισθάνεται! Αυτή την αλήθεια που την επικαλούμαστε και την αποζητούμε, αλλά που όταν έρθει η κρίσιμη ώρα την αφήνουμε, πολλές φορές, εντελώς ανυπεράσπιστη γιατί φοβόμαστε το κόστος της…
Αυτή την Ελλάδα, λοιπόν, αγαπάμε και γι’ αυτή την Ελλάδα καμαρώνουμε…
