Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
Όσο η εποχή μας γίνεται όλο και πιο δυσχερής, τόσο πιο πολύ οι πολίτες κατακλύζονται από σκοτεινές σκέψεις που διαστρεβλώνουν καταστάσεις και αδικούν κατηγορίες ατόμων. Σήμερα που αντιμετωπίζουμε τη μία κρίση μετά την άλλη, στο στόχαστρο μεγάλης μερίδας πολιτών έχουν μπει οι άνεργοι, αλλά και οι νέοι για τους οποίους επικρατεί ισχυρισμός ότι «ζουν από τα επιδόματα του κράτους». Όμως, αντί να αναζητούμε λύσεις στα ζητήματα της εργασιακής απασχόλησης και της σχέσης εργοδότη – εργαζομένου, διαστρεβλώνουμε την πραγματικότητα με εσφαλμένη χρήση των λέξεων.
Το νόημα των λέξεων κρίνεται ιδιαίτερα σημαντικό, καθώς σε περίπτωση που τις χρησιμοποιούμε λάθος, βλάπτονται πολίτες από άδικες νοοτροπίες. Λόγου χάρη, άλλη χροιά έχει η λέξη «ζουν», και διαφορετική τελείως το «στηρίζονται» σχετικά με τα επιδόματα. Μεγάλη εξίσου μερίδα Καρδιτσιωτών θεωρεί ότι τα επιδόματα έχουν γίνει τρόπος… ζωής.
Βέβαια, αυτή η άποψη δεν βασίζεται ούτε σε κατατοπιστικά στοιχεία κρατικών υπηρεσιών, ούτε καν σε εμπειρικά παραδείγματα εντός της καθημερινότητάς μας. Η κρίση έχει πλήξει τόσο τους Έλληνες εργαζόμενους με τους χαμηλούς μισθούς, όσο και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που μετά βίας αποπληρώνουν τις υποχρεώσεις τους. Αυτό είναι γεγονός, όπως το ότι εν μέσω των χαλεπών καιρών αναζητούμε τους υπαίτιους γύρω μας. Για την απουσία ατόμων να πλαισιώσουν τις τοπικές μας επιχειρήσεις ευθύνονται τόσο η έλλειψη νέων ιδεών, όσο και οι υπάρχουσες μη ικανοποιητικές απολαβές σε θέσεις εργασίας.
Τα νούμερα της ανεργίας και η απουσία των νέων
Ας πάρουμε λοιπόν, τα δεδομένα από την αρχή. Σε αρκετές επισκέψεις από κυβερνητικά κλιμάκια που έχουν γίνει στο Δήμο Καρδίτσας, τονίστηκε επανειλημμένα η απουσία νέων από τον τόπο, αναζητώντας οι ίδιοι ευκαιρίες σε ξένες πολιτείες. Παράλληλα, σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία για την ανεργία, αυτή ανήλθε στο Νομό μας περίπου στο 17% το 2022. Όμως, ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Καρδίτσας, κ. Γιώργος Καπράνας, προσφάτως σημείωσε ότι το ποσοστό είναι υψηλότερο στην περιοχή, ίσως της τάξεως του 20%.
Εάν λάβουμε υπόψη αυτά τα ανησυχητικά νούμερα, όπως και την απουσία των νέων για την ανανέωση του εργατικού δυναμικού, τότε η εργασιακή απασχόληση στην Καρδίτσα μετατρέπεται σε δύσκολο γρίφο για τις επιχειρήσεις. Αποτελεί ύψιστη πρόκληση, καθώς οποιοδήποτε πόστο εργασίας χρειάζεται να συνοδεύεται από ένα ελκυστικό πακέτο (μισθός, τήρηση αδειών, ευνοϊκές συνθήκες κ.α.). Επίσης, τα περιθώρια εξέλιξης διαδραματίζουν ιδιαίτερο ρόλο για τους νέους, διότι επιθυμούν να δουν αντίκρισμα έπειτα από χρόνια μόχθου σε σχολές και πανεπιστημιακά τμήματα, και επένδυση χρημάτων σε σπουδές. Μη ξεχνάμε μάλιστα ότι κάθε νεότερο άτομο προχωρά σε πιστοποιήσεις και εκπαιδευτικές καταρτίσεις ώστε να ανταπεξέρχεται στην αγορά και να ζητά εργασία με αυτονόητες προοπτικές.
Απαιτούνται «θυσίες» για μακροβιότερες συνεργασίες
Οι εργοδότες πρέπει να διαφοροποιήσουν κατά πολύ το προϊόν που «πουλάνε». Χρειάζεται να εννοούν τη χαρακτηριστική φράση περί «ικανοποιητικού μισθού» ώστε να ανταποκρίνονται στις σημερινές ανάγκες ενός ατόμου. Μόνο με… θυσίες και κάνοντας τη διαφορά, μπορούν οι υπεύθυνοι επιχειρήσεων να κτίσουν αμοιβαίες σχέσεις με τους νέους υπαλλήλους. Με το σεβασμό στα εργασιακά δικαιώματα, θα παραμεριστούν οι συνεργασίες εφήμερου χαρακτήρα και θα καλυφθεί ένα μέρος των υπαρχουσών κενών θέσεων.
Γυρνώντας στο επίμαχο θέμα των επιδομάτων, συμφωνούμε ότι δεν επιθυμούμε κοινωνία πορευόμενη συνεχώς με αυτή την πολιτική. Ωστόσο, την εποχή που ζούμε σε συνάρτηση με τους πενιχρούς μισθούς, τα επιδόματα έρχονται να ενισχύσουν το εισόδημα, αλλά και τα νοικοκυριά. Γι’ αυτό το λόγο κυριαρχεί η επιδοματική πολιτική. Προφανώς όχι για να «ζουν οι νέοι από αυτά». Η δαιμονοποίησή τους και η άρνηση των εργοδοτών για την προσέλκυσή τους, θα αμβλύνουν ακόμη περισσότερο τις αποστάσεις μεταξύ τους.
Αντί επομένως, να επιτρέπουμε σε διάφορους «επικοινωνιολόγους» με δημόσιο βήμα να κατακρίνουν νεότερες γενιές με ποικίλα προσόντα, ήρθε η ώρα να «ανοίξουμε τα χαρτιά μας» και να συμβαδίσουμε με τις σημερινές τους ανησυχίες. Ας αναλογιστούμε ότι πρόκειται για άτομα που ήδη εδώ και χρόνια έχουν… συμβιβαστεί με τα λίγα, και γίνονται όλο και λιγότερα ζώντας σε αυτό το δυσοίωνο σκηνικό.
