Ο θεσσαλικός κάμπος έχει μέλλον παρά την πρωτοφανή θεομηνία που τον έπληξε το Σεπτέμβρη και κάθε κρίση μπορεί να δημιουργεί ευκαιρίες, αρκεί αυτές να είναι κυρίως για τους άστεγους ή άνεργους πολίτες, τους αγρότες, τους αστούς καταναλωτές, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και όχι αποκλειστικά για τα μεγάλα funds, τις κατασκευαστικές, τις εταιρείες διαχείρισης δημόσιων αγαθών που μέσω της φόρμουλας των ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα) όπως αρχίζει να διαφαίνεται.
Όλες αυτές οι μεγάλες εταιρείες έρχονται να θησαυρίσουν την επόμενη ημέρα της θεομηνίας βάζοντας κάποιες άλλες αμφιβόλου αξιοπιστίας ως προπομπούς να ανοίγουν δρόμο (δείτε τι έγινε με ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά στον κάμπο) και να εκμεταλλευτούν τη φτώχεια και τις συμφορές που άφησε πίσω της η συμφορά που βρήκε τον τόπο μας…
Έχοντας απαξιωθεί ένα μεγάλο μέρος του πιο πολύτιμου κεφαλαίου της Θεσσαλίας που είναι η γη της, μετά τις βιβλικές καταστροφές του «Daniel» και του «Elias» και με δεδομένο ότι οι πολίτες πλέον για να νιώσουν ασφαλείς απαιτούν τα φράγματα στα ανάντη που έχουν και αντιπλημμυρικό πέρα από ενεργειακό και αρδευτικό χαρακτήρα, ανοίγονται «χρυσές δουλειές» μέσω του υπό σύσταση Ενιαίου Φορέα Διαχείρισης Νερού.
Τα αρδευτικά δίκτυα στον κάμπο ακόμη και σε μεγάλους και εύρωστους ΤΟΕΒ όπως του Ταυρωπού, ή του Πηνειού είναι πλέον κατεστραμμένα, άρα και οι διοικήσεις τους καθώς εξαρτώνται από την κρατική βοήθεια για να τα επαναλειτουργήσουν έχουν πλέον ελάχιστους βαθμούς ελευθερίας για να αντισταθούν σε αυτό που έρχεται.
Αναλυτικότερα στην εφημερίδα Νέος Αγών
