Από τότε που μπήκε στη ζωή μας το προειδοποιητικό μήνυμα του 112, και καλώς το χρησιμοποιούμε για την ασφάλεια ανθρώπινων ζωών, είναι λες και αργότερα αποποιούμαστε των περαιτέρω ευθυνών μας ως κράτος.
Ο κόσμος σώζει τον κόσμο, τα ζωντανά του, τα κατοικίδια. Βρίσκει τρόπους διαφυγής έπειτα από τις δεκάδες εκκενώσεις που έρχονται ως προειδοποιητικός ήχος στα κινητά του, και έπειτα αφού «ενημερώσαμε», ας μη μείνει και τίποτα όρθιο…
Ο άνθρωπος μετατρέπεται σε πρόσφυγα εν μια νυκτί. Αναζητά καταφύγια, παίρνει στα χέρια του τα ζώα που είναι η μοναδική του περιουσία, αυτό που τού παρέχει την τροφή, το παρόν, το «τώρα» που θα ήθελε να ζει και επιθυμεί αργότερα να υπάρχει.
Ωστόσο, σε όλη αυτή τη δημόσια σφαίρα που απασχολείται με τις περιουσίες των άτυχων ανθρώπων και τις εγκαταστάσεις (και καλά κάνει), αδιαφορεί την ίδια στιγμή όμως για το φυσικό περιβάλλον που καίγεται και είναι εκείνο που μέχρι πρότινος μάς φιλοξενούσε.
Είναι τόσο κοντόφθαλμη η αντίληψη του ανθρώπου, που θέτοντας σε προτεραιότητα την ασφάλειά μας, ορισμένες φορές η ίδια η φύση που χάνεται μπροστά μας, έρχεται στη συνείδηση σε δεύτερη μοίρα. Και οι υπεύθυνοι του κράτους, με αυτή τη λογική αντιδρούν… Ας σωθούν οι άνθρωποι, αλλά από εκεί και πέρα η προνοητικότητα για την αντιμετώπιση του πύρινου ολέθρου στέκεται σε προειδοποιήσεις και έκτακτες ενημερώσεις.
Από την άλλη, οι υπεράνθρωπες προσπάθειες πυροσβεστών, των εναέριων μέσων, δεν επαρκούν όταν την ίδια φετινή περίοδο έδιναν μάχη οι εποχικοί πυροσβέστες για να διεκδικήσουν και να διατηρήσουν τη θέση τους. Μάλιστα σε έναν τομέα που η Ελλάδα οφείλει να βρίσκεται μπροστά έναντι άλλων κρατών και κοντά βεβαίως στις επιστημονικές έρευνες που θέτει τις μεσογειακές χώρες αντιμέτωπες με ασυνήθιστα πλέον μεγάλο αριθμό πυρκαγιών.
Μέσα σε όλο αυτό το θαρραλέο αγώνα πυροσβεστών, εθελοντών και κατοίκων διάφορων κοινοτήτων που παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους, είναι τουλάχιστον προκλητικό δηλώσεις πολιτικών που ουδεμία σχέση έχουν με τα βαριά συναισθήματα των πυρόπληκτων και τη γενικότερη ανησυχία της κοινωνίας. Φτάνει πια. Διότι οι κουβέντες, οι λέξεις και οι χαρακτηρισμοί έχουν εξίσου τη δική τους βαρύτητα, και πολύ συχνά κρίνονται αναίσθητες ως προς τον πόνο των συνανθρώπων μας δίχως σήμερα και αύριο στον ορίζοντα.
Δ.Γ.
