Η Ελλάδα του 2023, του θρήνου, της οδύνης και της γενικευμένης ανασφάλειας.
Στη χώρα αυτή όπου πολίτες έμαθαν να περιμένουν το ένα αδιανόητο συμβάν μετά το άλλο, αλλά τους είναι αδύνατο να υποθέσουν πως θα εξελιχθεί η επόμενη τραγωδία μπροστά στα μάτια τους. Ένα κράτος που αντικρίζει με τον πιο δυσάρεστο τρόπο τις μακροχρόνιες συνέπειες από την περίοδο των Μνημονίων, ενώ συγχρόνως ευθύνεται για την παντελώς έλλειψη προγραμματισμού και προνοητικότητας.
Οι παραισθήσεις περί ονείρων και προσδοκιών από τη δεκαετία του ‘80 και μετά έπαψαν εδώ και καιρό να υφίστανται. Έχει υποχωρήσει προ πολλού εκείνο το παραπλανητικό σκηνικό ότι «όλα είναι πιθανά». Πλέον ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις εικόνες όπου η μία τραγωδία συναντά την άλλη: τα νερά της κακοκαιρίας έφθασαν στο σημείο όπου βρίσκεται το εκκλησάκι για τη μνήμη των θυμάτων των Τεμπών.
Μας τελείωσε η ελπίδα, η οποία «σβήνει» πάντα πρώτη παρά… τελευταία, όπως αφελώς νομίζουμε. Δεν μας απέμεινε μια αισιόδοξη εικόνα για να αντικρίσουμε μετά τις πλημμύρες στον Θεσσαλικό κάμπο, τις πυρκαγιές εξίσου στον Έβρο. Και πάλι όμως, ο άνθρωπος θα αναζητά στιγμές καθημερινές, αυτές τις ανακούφισης, που έρχονται μέσα από τα βήματα της ζωής όπως τη θέλει ο ίδιος να τη ζει. Στιγμές και συναισθήματα που έρχονται μέσα από τη συνεργασία των ανθρώπων, βλέποντας την στήριξη προς το συνάνθρωπο, το κουράγιο και με το χαμόγελο για διάθεση προσφοράς. Αρκούν όμως, αυτές οι στιγμές καλοσύνης και αισιοδοξίας για να διώξουν την ανασφάλεια που νιώθουμε;
Δ.Γ.
