Το νερό στον πλέον παραγωγικό κάμπο της χώρας, αυτόν της Καρδίτσας και συνολικότερα της Θεσσαλίας, από δώρο της φύσης γίνεται κατάρα. Το διαπιστώσαμε τα τελευταία χρόνια στην περιοχή, αρχικά με τον «Ιανό» και πέρυσι τέτοιο καιρό με τον «Ντάνιελ».
Είναι ο κάμπος στον οποίο το καλοκαίρι οι αγρότες λένε το νερό – νεράκι και όταν το δίνει η φύση, αυτό στις καλύτερες περιπτώσεις φεύγει αχρησιμοποίητο και στις χειρότερες πλημμυρίζει αγροτικές εκτάσεις και περιοχές προκαλώντας καταστροφές. Γιατί; Διότι τόσες δεκαετίες δεν υπήρξε μια εκ βάθρων επανασχεδίαση των έργων και των υποδομών, ένας
ολοκληρωμένος αντιπλημμυρικός σχεδιασμός με κατασκευή ταμιευτήρων στα ανάντη.
Μιλάμε για ταμιευτήρες- φράγματα στα ορεινά – ημιορεινά του θεσσαλικού κάμπου σε κατάλληλες θέσεις για την συγκράτηση των απορροών νερού και την απόδοση τους
(την κατάλληλη χρονική περίοδο και με σωστό προγραμματισμό) για πολλές και ποικίλες χρήσεις. Την ίδια ώρα τα έργα του Αχελώου ακόμη παραμένουν ημιτελή και φθείρονται από το πέρασμα του χρόνου.
Ένα χρόνο μετά τον «Ντάνιελ» και σχεδόν τέσσερα από τον «Ιανό» ακούσαμε από τον πρωθυπουργό πως τα φράγματα Μουζακίου, Ενιπέα και Πύλης αποτελούν προτεραιότητα με τα έργα ορεινής υδρονομίας. Όμως ο πρωθυπουργός δεν έκανε καμιά αναφορά για την τύχη του έργου της μεταφοράς νερού από τον Αχελώο προς τον κάμπο. Για τα… πολύπαθα αυτά έργα του Αχελώου θα ληφθεί επιτέλους η πολιτική απόφαση που απαιτείται ώστε να ολοκληρωθούν; Πάντως η σημερινή κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί…
Κ.Π.
