ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Όπως αναμενόταν τα γήπεδα ως… “κοινωνικά ηχεία” εκφράστηκαν το περασμένο Σαββατοκύριακο για την τραγωδία στα Τέμπη! Δεν υπήρχε αθλητική εκδήλωση που να μην έδωσε το δικό της μήνυμα είτε από τις ομάδες και πολύ περισσότερο από τον κόσμο στις εξέδρες.
Πανό συνθήματα, φωνές και πολλά άλλα που σκέπασαν φυσικά την ίδια την αγωνιστική δράση που πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Ολα όσα γράφτηκαν και ακούστηκαν είχαν την αξία τους και κατέληγαν στην κοινή διαπίστωση της κοινωνίας ότι στην “κοιλάδα του θανάτου” δεν έγινε δυστύχημα αλλά έγκλημα.
Για να φθάσουμε στο περιβόητο “ανθρώπινο λάθος” προηγήθηκαν όλα τα στραβά και άθλια που πλήττουν τούτο τον τόπο ίσως από… καταβολής και δεν τον αφήνουν να πάρει ανάσα! Συμφέροντα, ρεμούλα, ρουσφέτι, απάθεια…
Μόνο και μόνο την ιστορία του σταθμάρχη να δούμε, την επαγγελματική του εξέλιξη και την τοποθέτησή του λίγο πριν τη σύνταξη σ’ αυτό το πόστο θα διαπιστώσουμε πως λειτουργεί τούτη η χώρα!
Η πορεία του εν λόγω ήταν η εξής: Αχθοφόρος – υπάλληλος του υπουργείου παιδείας – σταθμάρχης – συνταξιούχος. Θα διασφάλιζε δηλαδή στην έξοδό του την υψηλότερη σύνταξη! Την ίδια στιγμή που άλλοι που δεν είχαν τις άκρες τίθονταν σε διαθεσιμότητα. Ετυχε όμως η κακιά η… (χ)ώρα και θα πάει μέσα!!!
Πως έφθασε, όμως, στη θέση αυτή; Μόνος του; Είδε φως και μπήκε; Οχι βέβαια, κάποιοι τον διόρισαν και τον τοποθέτησαν ακόμη και σε πόστο που είχε να κάνει με την ασφάλεια και τη ζωή άλλων ανθρώπων!
Και φυσικά στην κακιά την (χ)ώρα τον… έδωσαν στυγνά για να του φορτώσουν όλη τη λέζα και να βγάλουν από το κάδρο τον εαυτούλη τους. Κλάσικ τακτική αυτή! Κυρίαρχη από το πιο υψηλό μέχρι το πιο χαμηλό κλιμάκιο!
Όλο αυτό το περιβάλλον, φυσικά δεν διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια. Έτσι λειτουργεί το πράγμα δεκαετίες ολόκληρες! Ετσι φθάσαμε στο σημείο να φεύγουν κατά χιλιάδες στο εξωτερικό παιδιά με ικανότητες γιατί δεν έβρισκαν μεροκάματο ούτε ως… αχθοφόροι και να μένουν και να διαπρέπουν οι… “άριστοι” τύπου σταθμάρχη!!!
Όλοι έχουμε να διηγηθούμε από μία ιστορία για κάποιον “σταθμάρχη” σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής. Ολοι γνωρίζουμε πως λειτουργεί η “αξιοκρατία” σε τούτο τον τόπο! Δεν υπάρχει κάποιος που να είναι ανήξερος. Μόνο να τον παριστάνει…
Χθες βουβάθηκε όλη η Καρδίτσα στην κηδεία του Τασούλη Κουτσόπουλου! Χιλιάδες ήταν εκεί βουβοί και σκυθρωποί, διότι στη θέση της οικογένειας του έβαζαν τον εαυτό τους. Γνωρίζουν πως θα μπορούσε στο “τρένο του θανάτου” να ήταν οι ίδιοι ή τα παιδιά τους.
Η βουβαμάρα του θρήνου όμως δεν πρέπει να γίνει σιωπή διαρκείας, ούτε λήθη και μοιρολατρική αποδοχή. Κι εδώ επιστρέφουμε πάλι στα πανό που αναρτήθηκαν στα γήπεδα το Σαββατοκύριακο.
Ξεχώρισα αυτό που αναρτήθηκε στο Καραϊσκάκη από τους φίλους του Ολυμπιακού στη Θύρα 7 που πιστεύω ότι είναι όλη η ουσία. Εγραφε:
«Λαός που χάνει τη λαλιά του θα κλαίει τα παιδιά του…»
παραΣΠΟΝΤ(ί)ΕΣ
Πλημμύρισε η εκκλησία και ο περιβάλλοντας χώρος από κόσμο. Χιλιάδες για να συνοδεύσουν στο τελευταίο ταξίδι τον Τάσο! Τραγικές φιγούρες οι γονεις, ο αδελφός, οι αγαπημένοι του άνθρωποι οι φίλοι του. Εισέπραξαν την συμπαράσταση, την παρηγοριά, μοιράστηκαν το ασύγκριτο φορτίο.
Το βάρος…
Όσοι έχουν βιώσει την απώλεια αγαπημένων τους στη ζωή ξέρουν ότι εκείνες οι στιγμές του απιχαιρετισμού είναι στιγμές που μοιράζεσαι τον πόνο. Νιώθεις τη διάθεση των συνανθρώπων σου να σου σταθούν, να κουβαλήσουν κι αυτοί κάτι από το ασήκωτο βάρος σου…
Η πιο δύσκολη ώρα…
Η πιο δύσκολη ώρα, όμως, έρχεται όταν κλείνει η πόρτα και μένεις μόνος σου. Τότε είναι που συνειδητοποιείς την απώλεια, τότε είναι που η μοναξιά σου παγώνει την ψυχή που τα “γιατί” σου τρυπάνε το μυαλό! Τότε είναι που χρειάζεσαι ένα βουνό κουράγιο για να σταθείς στα πόδια σου…
—————————
«Όλα τα πράγματα που έχει ξεχάσει κανείς κραυγάζουν για βοήθεια στα όνειρά του»
Ελίας Κανέττι – Εβραίος συγγραφέας
