ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Διαβάζεις και τρελαίνεσαι! Πέρα από τους ποταμούς προπαγάνδας που διοχευτεύονται ανά λεπτό και την προσπάθεια να ξεπλύνουν τη γενοκτονία ενός ολόκληρου λαού, έρχονται κάποιες στιγμές που δεν μπορούν να κρυφτούν και τα λένε στην ψύχρα οι ίδιοι. Με κυνικό τρόπο, λες και δεν μιλάνε για δολοφονίες αμάχων αλλά για κάποιο… ματς!
Διαβάστε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από τη συνέντευξη του εκπροσώπου τύπου του Ισραηλινού στρατού σε δημοσιογράφο του CNN μετά από ένα μακελιό από τα πολλά που λαμβάνουν χώρα καθημερινά στη Γάζα:
Δημοσιογράφος: Γνωρίζατε ότι υπήρχαν αθώοι πολίτες σε αυτόν τον προσφυγικό καταυλισμό που βομβαρδίστηκε, σωστά;
Εκπρόσωπος: Αυτή είναι η τραγωδία του πολέμου. Τους είπαμε να κινηθούν νότια.
Δημοσιογράφος: Παρότι γνωρίζατε ότι υπήρχαν όμηροι, αποφασίσατε να ρίξετε τη βόμβα ούτως ή άλλως;
Εκπρόσωπος: Κάνουμε ό,τι μπορούμε για να ελαχιστοποιήσουμε τους θανάτους αμάχων.
Λες και ακούμε κάποιον προπονητή ομάδας σε συνέντευξη τύπου να αναλύει στους δημοσιογράφους τα όσα προηγήθηκαν σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα! Μια “παγερή άψυχη κούκλα” που παριστάνει τον άνθρωπο και για τη σφαγή αθώων, μεταξύ αυτών και χιλιάδων παιδιών, το μόνο που έχει να πει είναι ότι “τους είπαμε να κινηθούν νότια…”!!!
Μας έρχονται στο νου εκείνες οι δηλώσεις των επιτελών της ισοπέδωσης της Γιουγκοσλαβίας αρχές της δεκαετίας του ‘90, που τις δολοφονίες αμάχων από τους βομβαρδισμούς τις χαρακτήριζαν “παράπλευρες απώλειες”!
Ας κάνουμε τώρα μία υπόθεση εργασίας και ας βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση εκείνων που δέχονται τις βόμβες. Εκείνων που ψάχνουν τα παιδιά τους μέσα στα χαλάσματα και τα βρίσκουν νεκρά γιατί κάποια πιράνχας του κέρδους παίζουν σκάκι επιβολής της εξουσίας με τις ζωές τους!!!
Πως άραγε θα νιώθαμε αν καθημερινά βλέπαμε τον ουρανό να βρέχει θάνατο και ήμασταν αδύναμοι να προστατεύσουμε όχι τους εαυτούς μας, αλλά τα ίδια μας τα παιδιά;
Τι θα απαντούσαμε σ’ ένα φοβισμένο και απορημένο βλέμμα ενός παιδιού; Πως θα δικαιολογούσαμε αυτή τη φρίκη, πως θα κατορθώναμε να απαλύνουμε τον ανείπωτο αυτό πόνο;
«Αυτή είναι η τραγωδία του πολέμου…» είπε ακόμη ο εκπρόσωπος τύπου του Ισραηλινού στρατού; Σώπα, ρε μεγάλε; Τι μας λες; Και μ’ αυτό δηλαδή καθάρισες εσύ και οι συν αυτώ; Μπορείτε να συνεχίσετε τη ζωή σας; Να πάτε σπίτι, να κάνετε μπάνιο μετά τη… δουλειά και ν’ και ν’ αγκαλιάσετε τα παιδιά σας αφού πρώτα η δολοφονική μηχανή που εκπροσωπείτε εξόντωσε τα παιδιά κάποιων άλλων;
Ζούμε όπως αντιλαμβάνεστε σε καιρούς σκοτεινούς. Όχι πως σταμάτησε ποτέ η πολεμική μηχανή να αποτελεί το καλό “παιχνίδι” επιβολής της εξουσίας των ισχυρών, αλλά τώρα έχουμε περάσει σε μια αναβάθμιση.
Αρχίζουμε να συνηθίζουμε το πρόσωπο του τέρατος που λεγε παλιά και ο τεράστιος Μάνος Χατζηδάκις! Κι όταν αρχίζεις να συνηθίζεις το τέρας, σιγά – σιγά, δίχως καν να το καταλάβεις, αρχίσεις και να του μοιάζεις!
———————————
«Δεν υπάρχει σημαία αρκετά μεγάλη για να καλύψει τη ντροπή να σκοτώνεις αθώους ανθρώπους»
Χάουαρντ Ζιν – Αμερικανός ιστορικός
