ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Αύγουστος του μακρινού 1996…
Κάπου μετά τα μεσάνυχτα, βαριεστημένα ξαπλωμένος στον καναπέ και μπροστά από την τηλεόραση που “παίζει” Ολυμπιακούς Αγώνες…
Διάθεση κάτω του μετρίου, καθώς προηγήθηκε και το ξενέρωτο Γιούρο της Αγγλίας που το πήρε η Γερμανία με εκείνη αθλιότητα της ΦΙΦΑ του “χρυσού γκολ” επί της Τσεχίας.
Η εθνική μας απουσίαζε και οι προσδοκίες για κάτι καλό στον κλασικό στίβο στην Ολυμπιάδα της… Κοκα Κολα, ανύπαρκτες… Δεν τα πήγαινα καλά και με τους… μασίστες που ετοίμαζε ο Ιακώβου, την ιστιοπλοϊα δεν την καταλάβαινα (άσε που μου θύμιζε τον Γλύξμπουργκ), οπότε τι να δεις…
Πάνω που τα βλέφαρα έγερναν, ξεκινούσε το άλμα εις ύψος γυναικών, που μόνο και μόνο για τις κοριτσάρες που συμμετέχουν διαχρονικά, το βλέπεις! Ενίοτε και μ’ ανοιχτό το στόμα, όχι μόνο για την εμφάνιση των αθλητριών, αλλά και για την απαράμιλλη αρμονία και τεχνική τους!!!
Η τρομερή και φοβερή Στέφκα Κωνσταντίνοβα, το μεγάλο όνομα και φαβορί του αγώνα, φαινόταν να “καθαρίζει” εύκολα. Πόδια από εδώ μέχρι τη… Σόφια!!!
Περιμένοντας την φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων, ξεφυτρώνει στον αγώνα ένα… ξανθό “τυπάκι” με γαλανόλευκη εμφάνιση ονόματι Νίκη Μπακογιάννη! Με ατομικό ρεκόρ 1.97 που συμμετείχε απλώς για ένα καλό πλασάρισμα!
Κάπου εκεί ξεκινά το… πανηγύρι και γίνονται όλα “άνω – κάτω”! 1.97 με την πρώτη, 1.99 με την πρώτη, 2,01 με τη δεύτερη σιγουρεύοντας πλέον το μετάλλιο!!! Παραμένουν στον αγώνα η Κωνσταντίνοβα, και μία Ουκρανή (Μπαμπάκοβα).
Ο πήχης ανεβαίνει στο 2,03! Ο ύπνος έχει φύγει εντελώς και ο υπογράφων παίρνει… ποδοσφαιρική στάση πλέον στον καναπέ!
Η Ουκρανή άλτρια Μπαμπάκοβα αποτυγχάνει και στις τρεις και η Νίκη δύο φορές ρίχνει τον πήχη, αλλά στην τρίτη τον περνά!!! Η απόλυτη ανατροπή, η απόλυτη έκπληξη και υπέρβαση!
Κάτι σαν… “γκοοοολ” πρέπει να φώναξα μέσα στη νύχτα!!! Ο φακός εκείνη τη στιγμή “πιάνει” τη γοητευτικότατη Βουλγάρα να χαμογελά και να χειροκροτάει, πιθανότατα γι’ αυτό το ανέλπιστο σασπένς επιβραβεύοντας έτσι αυθορμήτως την Μπακογιάννη!
Λίγα λεπτά αργότερα η Κωνσταντίνοβα θα περάσει με άνεση το 2.05 και θα πάρει το πρώτο της χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο. ήταν το μόνο που της έλλειπε!
Εκείνη η εικόνα όμως μου έμεινε περισσότερο κι από τον αγώνα και ξεπήδησε από τον… “αποθηκευτικό χώρο” του μυαλού, μόλις κατέβηκε ν’ αγκαλιάσει τον Μίλτο Τεντόγλου μετά τον θρίαμβό του χθες το βράδυ στη Ρώμη.
Εκεί, που είχε κάνει το δικό της (απλησίαστο ακόμη) παγκόσμιο ρεκόρ (2,09)!!! Απ’ αυτές, τις μοναδικές και “μαγικές” ιστορίες του αθλητισμού…
—————————
«Είμαστε αυτό που κάνουμε κι όχι αυτό που λέμε, σκεπτόμαστε ή αισθανόμαστε»
Nathaniel Branden – Αμερικανός συγγραφέας
