ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Έτσι όπως παιδευόμαστε για μία ακόμη φορά με το Στάδιο, έρχεται και πάλι στη σκέψη το σπουδαιότερο κεφάλαιο για κάθε ομάδα που είναι η στέγη της, δηλαδή το γήπεδο. Όσες μέσα στο χρόνο έχουν κατορθώσει, είτε από συγκυρία είτε από τη δράση των διοικήσεών τους, να αποκτήσουν το δικό τους γήπεδο έχουν διαγράψει μια σημαντική πορεία.
Από τις πιο μεγάλες ποδοσφαιρικές οντότητες, μέχρις τις πιο μικρές στην επαρχία ισχύει το ίδιο. Παρτε το παράδειγμα του Ολυμπιακού. Απο το 2004 που έγινε το καινούργιο Καραϊσκάκη απογειώθηκε ακόμη περισσότερο. Πάρτε άλλα παραδείγματα στην επαρχία. Ο Παναιτωλικός και η Ξάνθη είναι τα πλέον χαρακτηριστικά.
Πριν αναλάβει ο Κωστούλας στο Αγρίνιο η ομάδα είχε ένα γήπεδο σαν κι αυτό των Καμινάδων. Ήταν όμως δικό της, μ’ αποτέλεσμα εκεί όταν προέκυψε οικονομική ευρωστία να λάβει χώρα μια εκπληκτική αναβάθμιση. Μόνο τυχαίο δεν είναι που ο Παναιτωλικός έχει παγιώσει τη θέση του στην κορυφαία κατηγορία.
Η Ξάνθη επί Πανόπουλου με τις εγκαταστάσεις που δημιούργησε στα “Πηγάδια” διασφάλισε τη μακροημέρευσή της από εκει που ήταν στα αζήτητα. Τριάντα χρόνια την κράτησε στην πρώτη εθνική και μάλιστα την έβγαλε να παίζει και στην Ευρώπη!!!
Ακόμη και σε περιόδους παρακμής, το γήπεδο μπορεί ν’ αποτελέσει τη βάση για την ανάκαμψη! Τον προσδιορισμό της ύπαρξης του συλλόγου ακόμη και στις πιο δύσκολες ώρες του. Στην Αγγλία που το ποδόσφαιρο είναι φιλοσοφία και τρόπος ζωής δεν υπάρχει ούτε μία ομάδα που να μη διαθέτει δικό της γήπεδο. Απ’ αυτό ξεκινούσαν πρώτα και μετά έκαναν όλα τα υπόλοιπα.
Από τις πιο μικρές που παίζουν στα χωριά μέχρι τις πιο μεγάλες. Ενα πραγματικά εντυπωσιακό παράδειγμα το συναντά κανείς στο Νότιγχαμ που έχει δύο ομάδες τη Φόρεστ και τη Νοτς Κάουντι. Και οι δύο διαθέτουν τα γήπεδά τους και μάλιστα είναι στην πιο κοντινή απόσταση από κάθε άλλο στην Ευρώπη. Τα χωρίζει μόνο ένα ποτάμι 300 περίπου μέτρα (ΦΩΤΟ)!!!
Και μιλάμε για γήπεδα, όχι για τσιμεντένια εκτρώματα! Τα οποία μάλιστα στην κατασκευή ήταν πολύ πιο εύκολα και στις ανακαινίσεις τους απείρως οικονομικότερα από κάποια φαραωνικά δικά μας όπως το Πανθεσσαλικό!
Παίζει δηλαδή σοβαρά το ενδεχόμενο, κάποια γήπεδα στην Αγγλία ομάδων της δεύτερης, τρίτης και τέταρτης κατηγορίας με όμοφη ποδοσφαιρική αρχιτεκτονική, να ήταν λιγότερο κοστοβόρα ακόμη κι απ’ όσα ξοδεύτηκαν διαχρονικά για τις μαγικές… ανακατασκευές χλοοτάπητα στο δικό μας Στάδιο!!!
Αν συγκεντρώναμε τα χρήματα μόνο από τις τελευταίες που έγιναν, από το 2005 και μετά και όλα όσα αφορούσαν τα “μπαλώματα”, θα είχαμε ήδη ένα καινούργιο ποδοσφαιρικό γήπεδο για την Αναγέννηση!
Όπως αυτό που θα γινόταν στο “Τζουράσικ Παρκ” το οποίο φρέναραν οι απίθανοι, όπως αυτό που μπορεί να γίνει αν το πάρουν ζεστά όλοι πίσω από το Μουσικό Γυμνάσιο…
————————
«Όποιος πουλάει το σπίτι του, γελάν τα κεραμύδια»
Ελληνική παροιμία
