ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Έχουμε πολλές φoρές σταθεί με περίοπτες αναφορές στη μοναχική πορεία των αθλητών και αθλητριών του στίβου με αφορμή την προσπάθεια των δικών μας παιδιών που φροντίζουν ανά τακτά διαστήμα να μας θυμίζουν τι σημαίνει υπερβατικός αγώνας!
Το κάναμε με μεγάλη χαρά και τελευταίες ημέρες για την παρουσία τους στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα κλειστού στίβου που διεξήχθη στο ΣΕΦ. Παρουσία όχι απλά αξιοπρόσεκτη, αλλά εξαιρετική.
Ο απολογισμός από Αλέξανδρο Παπαμιχαήλ, Δημήτρη Τσιάμη, Σωτήρη Γκαραγκάνη και Πένυ Τσινοπούλου, είναι τρία χρυσά μετάλλια και ένα ασημένιο! Για όσους τυχόν δεν έχουν αντιληφθεί τη διάσταση του πράγματος, μιλάμε για πανελλήνιες νίκες που συνοδεύτηκαν μάλιστα και από ανάλογα ρεκόρ!
Δηλαδή η Καρδίτσα των πλημμυρών, της απομόνωσης των τραγικών οικονομικών δεικτών, της έλλειψης υποδομών, κάνει κάτι παραπάνω από αισθητή την παρουσία της στο αθλητικό στερέωμα της χώρας, χάρη σ’ αυτά τα παιδιά!
Δεν διακρίνεται απλώς, πρωταγωνιστεί και κατακτά πρωτιές! Διαθέτει δε την σπουδαιότερη αθλήτρια της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια με τα συγκλονιστικά που έχει πετύχει σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό επίπεδο. Ο λόγος φυσικά για την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη που αυτό το διάστημα είναι για προετοιμασία στην Αυστραλία και ποιος ξέρει τι μας επιφυλάσσει ακόμη στο Πανευρωπαϊκό της Ρώμης και στους Ολυμπιακούς στο Παρίσι.
Όταν βεβαίως έρχονται τέτοιες εκκωφαντικές επιτυχίες, σπεύδουν άπαντες να “γευτούν” από το νέκταρ τους και να φωτογραφηθούν δίπλα στους νικητές! Εμείς, εδώ από στάση ζωής ακολουθούμε έναν άλλο δρόμο.
Είμαστε δίπλα ακόμη κι όταν οι προβολείς της δημοσιότητας είναι “σβηστοί”! Οταν η… λάμπα δεν καίει, όταν οι αθλητές και οι συλλογικές προσπάθειες (Αναγέννηση, ΑΣΚ κλπ), είναι ξεχασμένοι κι όχι μόνο τότε που κατορθώνουν με τις επιτυχίες τους να γίνονται το επίκεντρο.
Είναι αδιαμφισβήτητο πως οι νίκες τραβάνε! Ποιος δεν τις αγαπά; Μερικές φορές αγαπούν τις νίκες περισσότερο κι από εκείνους (ομάδες ή αθλητές) που τις πετυχαίνουν!
Υπάρχουν όμως και εκείνοι που παρακολουθούν και αγαπούν την προσπάθεια αυτή καθ’ αυτή, ιδιαίτερα όταν είναι μοναχική όπως των παιδιών που μνημονεύουμε. Ετσι χαίρονται διπλά όταν έρχονται οι επιτυχίες τους! Διότι, πέραν όλων των άλλων, θα πρέπει να θυμόμαστε πως όλες αυτές οι διακρίσεις δεν προήλθαν από τη στήριξη που έδωσε η περιοχή, αλλά μόνο από τον δικό τους αγώνα!
Ό,τι ισχύει για τον κλασικό αθλητισμό, ισχύει για όλες τις μοναχικές πορείες ανθρώπων σε διάφορους τομείς. Ισχύει για την ίδια τη ζωή…
Είναι ανάγκη των παιδιών του στίβου να μοιράζονται τις μεγάλες επιτυχίες τους (χαρά που δεν μοιράζεται πεθαίνει νέα λένε οι σοφοί κι έχουν δίκιο), αλλά ανήκουν ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ σ’ αυτούς και σε κανέναν άλλον…
———————————–
«Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους»
Μανώλης Αναγνωστάκης – ποιητής
