ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Μπορείς να διαχωρίσεις τον δημιουργό από το δημιούργημά του; Να θαυμάσεις και να μοιραστείς το έργο του ακόμη κι αν πρόκειται για κάποιον που έχει προβεί σε πράξεις και συμπεριφορές κατάπτυστες κοινωνικά και κόντρα σ’ αυτά που πρεσβεύουν τα ίδια τα δημιουργήματά του;
Μεγάλη συζήτηση με πολλές πτυχές που σε “πηγαινοφέρνουν” σε διάφορους συλλογισμούς και το πιθανότερο είναι να μην καταλήξεις πουθενά! Εκεί που πιάνεις τον εαυτό σου να σιγοτραγουδά ένα τραγούδι κάποιου που πήρε “διαζύγιο” με τη στάση ζωής και τη συμπεριφορά του μ’ αυτό που μιλάει το έργο του, αυτομάτως νιώθεις μια ενοχή: Είναι σωστό να το τραγουδήσω;
Εκεί που θα σταθείς να θαυμάσεις έναν πίνακα ζωγραφικής, εκεί που θα εκστασιαστείς από την απαράμιλλη τεχνική και την ενέργεια ενός ποδοσφαιριστή, εκεί που ένα ποίημα ή ένα βιβλίο θα “κλικάρουν’” το είναι σου, αυθορμήτως το μυαλό θα τρέξει πάλι σ’ αυτή τη διαδικασία αναζήτησης της διαδρομής του δημιουργού!
Μπορεί κάποιος που σε συμπεριφορά του έναντι άλλων υπήρξε άθλιος σε ανθρώπους, να δημιουργήσει κάτι σπουδαίο για τον άνθρωπο; Η απάντηση είναι ναι. Ασφαλώς και μπορεί! Το αποδεικνύουν άπειρα παραδείγματα στην τέχνη αλλά και σε άλλους τομείς. Εκείνο, όμως που είναι δύσκολο να συμβεί είναι ο διαχωρισμός από τον κόσμο.
Δεν μιλάω για τους “αυτοκαταστροφικούς” δημιουργούς που συνήθως αντιμετωπίζονται με συμπάθεια διότι με τα πάθη τους μόνον στον εαυτό τους έκαναν κακό, αλλά για εκείνους που πλήγωσαν και έκαναν ζημιά σε άλλους, που με τη στάση ζωής τους “πρόδωσαν” ακόμη και το ίδιο τους το έργο!
Πάρα πολύ δύσκολο, λοιπόν, έως αδύνατο για πολλούς να προβούν στον διαχωρισμό. Αρκετές φορές έχει τεθεί το ζήτημα και το ίδιο συνέβη προχθές με αφορμή τον θάνατο του Δήμου Μούτση. Ενός μεγάλου συνθέτη, μουσικού, στιγουργού και ερμηνευτή που έχει αφήσει πίσω του τεράστια παρακαταθήκη. Συγκαταλέγεται δίχως καμιά αμφιβολία στους διαχρονικά ξεχωριστούς. Όπως γράψαμε και χθες δεν είναι και πολλοί αυτοί που έχουν απομείνει…
Κι όμως η καταγγελία μιας κοπέλας πριν λίγα χρόνια για περιστατικό που συνέβη παλαιότερα στο σπίτι του, τον “μίκρυνε” στα μάτια του κόσμου και μάλιστα στα “τελειώματα” της ζωής του…
Το αν ισχύει η καταγγελία βέβαια είναι μια ιστορία που ανοίγει μία άλλη πολύ μεγάλη, επίσης, συζήτηση. Το σίγουρο είναι πως αρκούσε στην περίπτωσή μας για να “κηλιδώσει” την προσωπικότητα και τη διαδρομή του Μούτση. Που μπαίνει κι αυτή ως “αντίβαρο” όταν γίνεται λόγος στη σπουδαία καλλιτεχνική του παρουσία!
Ωστόσο, όσο δύσκολο και να ναι, όσο κι αν πάντα το μυαλό σου θα πάει σ’ αυτή την “κηλίδα”, όσο κι αν δεν συμβαδίζει η στάση ζωής του δημιουργού από το έργο του, το τελευταίο κάποια στιγμή ανεξαρτητοποιείται απ’ αυτόν, “ταξιδεύει” και γίνεται κτήμα του κόσμου…
Όπως ακριβώς τα σημαντικά… γκολ οποιουδήποτε ποδοσφαιριστή που τα πανηγυρίζουν όλοι και ανήκουν στην ομάδα και στο σύνολο που συνθέτει την έννοιά της!!!
—————————————
«Η τέχνη δεν είναι αυτό που βλέπεις, αλλά αυτό που κάνεις τους άλλους να δουν»
Εντγκαρ Ντεγκά – Γάλλος ζωγράφος
