Ο άνθρωπος που θεωρεί δεδομένους τους φυσικούς πόρους της γης, που αναζητά ορυκτό πλούτο για τη διαρκή ενίσχυση της δύναμής του, είναι ο ίδιος που λαμβάνει απαντήσεις με τον πιο οδυνηρό τρόπο από τη φύση και το μεταβαλλόμενο κλίμα.
Θεωρούσαμε ως είδος (ή έτσι έμοιαζε τουλάχιστον) ότι ένα προβλέψιμο και σταθερό κλίμα θεωρείται δεδομένο, ότι οι κίνδυνοι είναι περιστασιακοί, μόνο όμως που τα συχνά φαινόμενα καταρρίπτουν αυτή την πεποίθηση, αυτή την καθησυχαστική αντίληψη πως όλα παραμένουν όπως τα γνωρίζαμε.
Αβέβαιο λοιπόν το μέλλον των αγροτών, αυτό των τροφίμων, αβέβαιο και το διαθέσιμο νερό στο κοντινό μέλλον, το οποίο ανέκαθεν ήταν ο κύριος πόρος για την ύπαρξη ζωής, τη δημιουργία ενός ανθρώπινου οικισμού. Ωστόσο, ο άνθρωπος λειτουργεί με απερισκεψία, με έλλειψη προνοητικότητας, φανερά αδρανής. Φθάνει στο έσχατο σημείο, καθυστερημένος να λάβει αποφάσεις που και δύσκολα εφαρμόσιμες είναι, και βρίσκουν εμπόδια στην αντίληψη το αν κάποια υποδομή είναι δαπανηρή ή όχι.
Δ.Γ.
