ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΗ ΚΑΤΣΑΡΑ
Ένα ατελείωτο ποτάμι ανθρώπων ξεχύθηκε στους δρόμους την Κυριακή το μεσημέρι σε όλη την Ελλάδα για το έγκλημα των Τεμπών. Είναι τόσο επιδραστική αυτή η τραγωδία στην ψυχή και στο θυμικό του απλού κόσμου, που ήταν επόμενο να έχουμε αυτή τη μαζική αυθόρμητη συνεύρεση.
Δεν θα μπορούσαν ν’ απουσιάζουν αναφορές φυσικά και στις αθλητικές εκδηλώσεις, κάθώς τα γήπεδα είναι – πέραν όλων των άλλων – και κοινωνικοί χώροι έκφρασης. Μάλιστα εκεί κατατίθενται, με καυστικό και ευθύ τρόπο πολλές φορές, αλήθειες που φοβούνται πολλοί για διαφόρους λόγους να ξεστομίσουν.
Παρά τη γελοιωδέστατη προσπάθεια υποβάθμισης αυτής της μεγαλειώδους κοινής εκδήλωσης σε όλη τη χώρα (και στο εξωτερικό), από διάφορους θλιβερούς που πρωταγωνιστούν στην “ενημέρωση”, στάθηκε αδύνατο να κρυφτεί αυτό το κύμα ενσυναίσθησης αλλά και οργής!
Σ’ αυτό το ματοβαμμένο τρένο, άλλωστε που στέρησε τη ζωή των παιδιών μας, γνωρίζουμε πως είμαστε επιβάτες όλοι! Γνωρίζουμε πως από καθαρή τύχη δεν συνέβη η τράκα στο δικό μας ταξίδι. Γνωρίζουμε και συναισθανόμαστε (ιδιαίτερα όσοι είμαστε γονείς), τον πόνο τον ανείπωτο που νιώθουν όσοι έχασαν τα καμάρια τους!
Δεν υπάρχει πιο οδυνηρή στιγμή στη ζωή ενός γονιού, πατέρα ή μητέρας να φθάσει στο σημείο να κηδέψει το ίδιο του το παιδί. Ελάτε στη θέση εκείνων που έχασαν τα παιδιά τους μ’ αυτό τον τρόπο και δεν μπόρεσαν ούτε καν να δουν τα πρόσωπά τους για να τα κλάψουν για τελευταία φορά! Τους παρέδωσαν τα… παπούτσια τους σε μία σακκούλα!
Πως να καταχωνιαστούν, λοιπόν, αυτά τα συναισθήματα; Πως είναι δυνατόν να “μπαζωθεί” η αλήθεια; Οσοι επαγγελματίες της προπαγάνδας, όσα εξαρτημένα παπαγαλοειδή κι αν στρατευτούν για να μετατρέψουν το μαύρο σε άσπρο είναι αδύνατο να τα καταφέρουν. Το μόνο που πετυχαίνουν είναι να γίνονται καταγέλαστοι.
Θα μου πείτε τους νοιάζει; Οχι βέβαια. Που χάθηκε η τσίπα για να τη βρουν αυτοί; Ας μη μείνουμε όμως εκεί, διότι αυτόν τον “κόσμο” τον ξέρουμε. Ετσι θα κάνει πάντα σε κάθε ζήτημα. Αφοσιωμένος πλήρως στη βόλεψή του. Μέχρι να απομείνει ένα άδειο “πετσί” που τραγουδούσε κι ο Πάνος Τζαβέλλας!
Να σταθούμε στα εκατομμύρια των Ελλήνων που έσπευσαν να συμπαρασταθούν στους ανθρώπους που έχασαν τα παιδιά τους γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πως θα μπορούσε ο καθένας να είναι στη θέση τους. Σε όλους αυτούς που με τη βροντερή παρουσία τους διαμήνυσαν προς κάθε κατεύθυνσή τους ότι δεν έχουν όλα τελειώσει σ’ αυτό τον τόπο!
Ότι δεν έχουμε ακόμη διαιρεθεί πλήρως σε ασήμαντες φοβισμένες μοναδούλες που ο καθένας θα κάθεται στη γωνίτσα του, θα κοιτάζει την πάρτη του και θα αδιαφορεί για το τι συμβαίνει στον διπλανό του…
Ανασάναμε λίγο την Κυριακή. Πήραμε λίγο οξυγόνο απ’ αυτό που στέρησαν από τα παιδιά μας στο τρένο του θανάτου…
—————————–
«Ο πιο βαθύς τρόπος για να αισθανθούμε κάτι είναι να υποφέρουμε γι’ αυτό»
Γκυστάβ Φλωμπέρ – Γάλλος συγγραφέας
