Αρκετά συχνά στεκόμαστε στον αντίκτυπο των πλημμυρικών καταστροφών, στις «μαύρες» μέρες που έπειτα ξημέρωσαν, αλλά και στο αβέβαιο και θολό μέλλον έως σήμερα.
Ωστόσο, εάν κάτι πρέπει να διατηρήσουμε καλά στη μνήμη μας πέρα από τις πικρές αναμνήσεις, είναι τα ισχυρά αισιόδοξα συναισθήματα που αναπτύξαμε ακόμη και εντός αυτής της δυσοίωνης κατάστασης στην οποία περιήλθαμε μετά τον «Ντάνιελ».
Ποιά είναι αυτά; Η κοινωνική συνοχή μέσα από τη μακρά μας αλληλεγγύη, την τάχιστη οργάνωση ομάδων, φίλων ή συλλόγων που λειτούργησαν συλλογικά για ένα όσο το δυνατόν καλύτερο αποτέλεσμα. Ακόμή κι αν τότε οι εικόνες της καταστροφής υπερτερούσαν στο μυαλό μας.
Έπειτα, οι κοινές εμπειρίες που οδήγησαν στην ενδυνάμωση των σχέσεων μεταξύ μας, κατανοώντας εκείνο το διάστημα τι σημαίνει συλλογική κοινότητα, ποια είναι η αξία της συνεργασίας, στοιχεία που τα ξεχνάμε συχνά ή ίσως τα ξεχάσαμε ήδη ακόμη και μετά την πρόσφατη οδυνηρή περιπέτεια.
Ωστόσο, όπως η θλίψη παραμένει μέσα μας ως απομεινάρι της καταστροφής, έτσι και η συλλογική κινητοποίηση βρίσκεται κάπου εκεί, ελπίζοντας ότι θα ενεργοποιείται όταν εκείνη χρειαστεί ξανά.
Δ.Γ.
